Kleurige hoofddoek

Het was een gezellige afscheidsreceptie. Iedereen die ik graag wilde spreken was aanwezig. Maar opeens viel mijn blik op jou. Ik had je lang niet gezien, en niets van je gehoord. Daar stond je, stilletjes in de luwte. Bijna onherkenbaar. Erg mager voor jouw doen, en met een kleurige hoofddoek om je verdwenen haar te maskeren. Wat kan ik tegen je zeggen… Je was aan mijn aandacht ontsnapt. Wist ik veel? “Ze zal wel een andere baan hebben of zo.” Ik kan mijzelf nu wel voor mijn kop slaan. Waarom heb ik nooit aan iemand gevraagd waar je was gebleven? Wat ben ik een onvoorstelbare boerenlul! “Aan mijn aandacht ontsnapt” is niets meer dan een goedkope smoes.

Ooit hadden jij en je collega, op wier afscheidsreceptie ik jou nu tegenkwam, mij streng op jullie kantoor ontboden. Want regelmatig liet ik mij in de media zeer kritisch uit over het product waar jullie je met hart en ziel voor inzetten. Dat moest anders, zeiden jullie in koor. Want mijn kritiek moest niet op jullie product gericht zijn, maar ik moest mijn pijlen richten op degenen die het op een verkeerde manier wilden gebruiken. Jullie hadden gelijk. Ik was erg onder de indruk van je. Streng, aan duidelijkheid geen gebrek, maar ook heel hartelijk, vriendelijk. Ontwapenend zelfs. En sindsdien kon ik altijd met al mijn lastige vragen bij jullie terecht.

Gutteguttegut, ik beeld mij altijd in dat ik zo’n charmante en attente man ben. Altijd een vriendelijk woord voor iedereen, en samen aan de koffie of ergens wat eten is nooit een probleem. Maar hoe krijg ik het dan toch voor elkaar om soms mensen die er toe doen zo schandalig te verwaarlozen? Dat had jij niet verdiend.

Borstkanker. En je bent nog zo jong. Begin 30. Ik had er voor je moeten zijn. En dat was ik dus niet. Ik had op zijn minst moeten informeren waar je was gebleven. En als ik dan het slechte nieuws had gehoord, had ik moeten uitzoeken of je mijn gezelschap fijn had gevonden. Allemaal niet gedaan. Ik schaam mij diep. Heel diep. Sorry.