Klikklak

“De witte!”, roep ik zeker van mijn zaak.
“De zwarte”, roept zij even zeker.
Klikklak, zij trekt aan het koord en een fel licht zwiept het duister van de slaapkamer opzij.
Ik kijk haar voldaan aan. Het is de witte. 1-0. Zuchtend trekt ze weer aan het koord en de duisternis zwiept terug. Even later springt de witte van het bed en verdwijnt spoorloos in de nacht. Dan een bons op het bed, alsof een nijlpaard van het plafond is gevallen.
“De zwarte!”, roep ik zelfverzekerd.
“De witte”, roept zij even zelfverzekerd.
Klikklak. Het blijkt de zwarte poes te zijn die de witte verjoeg en nu een plaats op ons bed heeft veroverd.
Misprijzend kijkt vriendin mij aan, als zij mij 2-0 hoort fluisteren. Het liefst zou zij mijn zelfvoldane grijns van mijn gezicht geveegd hebben met haar kussen, maar zelfs daar is zij te moe voor.
“Hoe was het voetballen”, fluistert zij na een tijdje in het donker, terwijl de kat weer van het bed springt.
“Ajax verloren”, fluister ik terug.
Een schop tegen mijn been. “Nee, sukkel, ik bedoel de wedstrijd van Profvoetballer.nl” Profvoetballer.nl is haar zoon van 11 die vanavond een extra oefenwedstrijd moest spelen in plaats van de gebruikelijke trainingspartij.
“O, eh 5-0 verloren”, zucht ik.
Ze schiet overeind. “Wat????”
“5-0 verloren”, herhaal ik.
Vuurschietend ogen. “Ik versta je heus wel hoor!!. Ik bedoel waarom heeft hij verloren”.
“Omdat hij niet gewonnen heeft”, antwoord ik
Bijna schiet haar hand uit maar ze beheerst zich, zij het met moeite.
“Ja”, zeg ik snel. “De trainer had nog zo gewaarschuwd; de tegenstander is een fabelachtig elftal en bijna niet te verslaan.
Profvoetballer.nl’s elftal had zich een bult gelachen om de trainer. Wat fabelachtig??, wat onverslaanbaar?? Wij maken ze met 10-0 in. Op z’n minst. En ze renden overtuigd van zichzelf en zich oppermachtig voelend het veld in. De tegenstander kon de borst nat maken.
Na de wedstrijd sprak de trainer zijn elftal troostend toe.
‘Tja jongens, ik had jullie nog zo gewaarschuwd. Die meiden kunnen voetballen’.
Voor vriendin kan reageren ploft iets op het bed..
“De witte”, roep ik zelfverzekerd.
“De zwarte”, roept vriendin
Klikklak.
Geen van beiden. Het is de slaapwandelende dochter van 5, duim in de mond en uitgewandeld voor vandaag.