Kloven

Met een bruut geweld klieft de bijl de gezaagde stam in tweeën. Ondanks de zachte winter verdween mijn voorraad stookhout als sneeuw voor de zon maar gelukkig kon ik weer een fikse partij ophalen. Zo kan ik het tot het staartje van de winter uitzingen en heb ik alvast een voorraad voor een volgende koudeperiode. Het enige dat nog diende te gebeuren, was deze drie kuub hout kloven. Een heerlijke bezigheid om, met de winterzon op mijn gezicht, de opgekropte woede in mij kwijt te kunnen en de storm in mijn hoofd te doen luwen. Terwijl ik een volgende stam op het kloofblok gereed leg en aanhaal om deze te splijten, gaan mijn gedachten terug naar het telefoongesprek dat ik afgelopen week voerde met mijn moeder en het verdriet dat ik hier na afloop over had.

Lul, die ik soms kan zijn! Bij elke gesloten vraag die zij, als een professionele call center medewerkster, aan mij stelde, raakte ik steeds geïrriteerder. Koud geantwoord op de voorgaande vraag kreeg ik alweer een volgende voor mijn kiezen waardoor ik het idee had dat er geen oprechte interesse was en dit telefoontje enkel uit beleefdheid werd gepleegd. Een moeizaam gesprek dus waarbij elk onderwerp dat zij aanhaalde door mij met de botte bijl werd afgekapt. Waarom blijft de diepgang in de relatie met deze vrouw, die toch een bijzondere plaats in mijn hart heeft, beperkt tot een uitwisseling van de lokale weersomstandigheden? Leven wij in zulke verschillende werelden dat een brug van begrip niet meer mogelijk is?

De relatie moeder kind is te vergelijken met de verschuivingen van de continenten van moeder aarde. De Pangaea, die er tijdens de zwangerschap is, behoort direct tot het verleden met het doorknippen van de navelstreng. Naarmate de tijd vordert, drijven de continenten langzaam uit elkaar. Dit wordt nog eens kortstondig versneld door een eruptie tijdens de pubertijd. Je mag dan hopen dat tegengestelde convectiestromen de continenten weer langzaam kunnen samenbrengen. In plaats daarvan heb ik het gevoel dat deze stromingen de relatie juist verder uit elkaar drijven met daartussen achterlatend een oceaan van tranen uit onbegrip. Ondanks de wederzijdse pogingen om deze kloof te overbruggen, lijkt dit maar niet te lukken en is de relatie met mijn moeder voorlopig nog brandhout.