’s Morgens vroeg zit ik aan het ontbijt. Ik zit, met de Volkskrant op mijn schoot, stiekem te lezen. Brechje, ziet dit en roept blij vanuit haar kinderstoel: “kijk baby. Roos!”
Ja Roos, mijn jongste van 4 maanden. En ik kijk naar haar. Ze zit in haar wipper, op de grond, te lachen. Weet je, denk ik, je was er bijna niet geweest. Nooit gemaakt. We twijfelden, we hebben het gewoon aan het lot overgelaten. Twijfel. Hoe komen sommige mensen toch aan zo’n grote twijfel dat zij hun kind iets aandoen of zelfs dood maken? Met die gedachte loop ik naar de keuken, om koffie op te schenken, en de hele pot flikkert over de grond. De koffieprut ligt overal. Mijn dochter van twee juicht van plezier. Mama staat te vloeken en het is overal vies.
“Mama! Ik wil eruit!”
Ze is twee en dan vinden ze schoonmaken nog een feest.
Nee, denk ik, blijf jij nou maar zitten. Gauw boen ik door.
Opnieuw: “Mama! IK.WIL. ER. UIT!. ”
“Nee, liefje. Straks. Je mag straks helpen. Eet jij nou maar je beschuitje op”.
Roos begint te huilen.
“Op”, zegt Brechje nu.” Het is op. Beschuitje. Vlokken!”
Ik zucht en maak nog een beschuitje met vlokken.
Vervolgens leg ik Roos aan mijn borst. Ze ligt onder de krant en begint gulzig te drinken.
Ik lees verder en bedenk me het volgende: toen ik in het archief mijn stamboom aan het uitzoeken was, viel het me op dat, als een kind was overleden, de ouders dezelfde naam aan de volgende baby gaven, die soms ook weer stierf. Zo gingen ze door totdat er een bleef leven. Opeens vraag ik me af: of maakten ze de baby soms zelf dood?
Ik kan die gedachte niet uit mijn hoofd zetten. Mijn vriend begint zich zorgen te maken over mijn gepieker. Ik zeg: “In zo’n situatie zou ik onder de trein springen”. De spoorwegovergang is vlakbij.
Mijn vriend reageert nijdig. “Als je denkt dat zelfmoord minder erg is, ben je echt gek”.
Plots hoor ik geschater. Mijn oudste, Brechje, hangt over haar kinderstoel, boven de wipper van Roos. Ze schateren het uit. Brechje voert het gekir op door Roos na te doen en Roos kirt nog weer harder. Ik schudt de krant uit, vouw deze en loop naar de oud papierbak. Weg. Weg ook met die negatieve en sombere gedachte. Ik schud mijn eigen lijf nog eens goed en daarmee ook de gedachte weg. Bijna weg.
14 reacties
Shitonya · 25 januari 2006 op 13:35
Mijn excuses voor mijn gebrek omtrent levende schijtluiers, maar zoals ik het zie, kan je baby/peuter al aardig een woordje Nederlands en dan hangt ze evengoed nog aan je borst? Ze is daarvoor niet iets te oud als ze al in staat is te praten?
Verder is het onmogelijk om onder een trein te springen met zijn snelheid. Je kunt er bovenop en voor springen, maar eronder springen?
Verder spring je van de hak op de tak met je gedachtes en beschik je over weinig mensenkennis dat je geen redenen kunt bedenken waarom moeders hun kinderen zouden kunnen doden. “Twijfel” noemde je, dat hoeft er niet eens te zijn voor een moeder die zo geestelijk in de war is.
Niet echt goede column.
wendy77 · 25 januari 2006 op 13:40
@Shit: Ze legt Roos aan de borst. De baby van 4 maanden 😛
Ben het overigens met Shitonya eens dat het een beetje een warrig verhaal is. Ik snap je punt wel, maar het komt niet helemaal uit de verf zal ik maar zeggen
Je vorige was een stuk beter geschreven.
Op naar de volgende 😉
Nana · 25 januari 2006 op 13:54
🙁 Jammer. Blijkbaar ben ik er niet in geslaagd om de verwarring duidelijk te verwoorden.
wendy77 · 25 januari 2006 op 13:57
Geeft toch niks. Probeer het volgende keer gewoon weer 😉
Miss Mod · 25 januari 2006 op 14:19
@Shitonya,
Een opmerking als deze:
[quote]maar zoals ik het zie, kan je baby/peuter al aardig een woordje Nederlands en dan hangt ze evengoed nog aan je borst? Ze is daarvoor niet iets te oud als ze al in staat is te praten?[/quote]
heeft weinig met de column te maken en trekt een tekst naar de persoonlijke sfeer.
Onnodig, wellicht kwetsend en in strijd met de welbekende [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/newbb/viewtopic.php?topic_id=45&forum=3&0]gebruiksvoorwaarden[/url]. Vandaar het dringende verzoek dit soort opmerkingen voortaan achterwege te laten.
Groet,
Miss Mod.
Ps. Bij vragen of opmerkingen hierover, reageer svp via PB of mail.
Nana · 25 januari 2006 op 14:34
😕 Nogmaals: de kritiek op mijn column trek ik mij niet persoonlijk aan; ik heb gepoogd mijn verwarring te verwoorden over de moord op vier baby’s. Hierin ben ik blijkbaar niet geslaagd.
Miss Mod · 25 januari 2006 op 14:40
Fijn dat je het niet persoonlijk opvat Nana 😉
Maar even goed vinden wij als redactie dat dit soort opmerkingen hier niet thuis hoort.
Verdere discussie liever niet hier. De PB en mailbox staan open.
Mosje · 25 januari 2006 op 16:50
Er zitten weliswaar een paar grammaticale schoonheidsfoutjes in dit stukje, maar het is zeker niet warrig, en voor mij zeer goed te volgen.
Shitonya · 25 januari 2006 op 18:08
het had naar mijn inzien wel degelijk met de inhoud te maken. Maar goed, daarover kunnen we natuurlijk van mening verschillen
Mup · 25 januari 2006 op 18:59
Niets zo moeilijk als je gevoelens onder woorden te brengen, zeker op schrift/het net, sowieso dapper dat je het deed, en ik denk dat ik het wel snap,
Groet Mup.
Li · 25 januari 2006 op 21:42
[quote]ik heb gepoogd mijn verwarring te verwoorden over de moord op vier baby’s. Hierin ben ik blijkbaar niet geslaagd.[/quote]
Misschien was het handiger geweest als je dat uitgebreider had verwoord. Nu is het niet helemaal duidelijk wat je precies wilt zeggen.
Volgende keer beter toch?
Li
Dees · 26 januari 2006 op 09:16
Eigenlijk vind ik dit een heel mooi stukje, verwarring in gedachten, de gebeurtenissen om je heen die doorgaan en het (bijna) wegvallen van je verwarring op papier gezet, zoals ze voorbijkwamen. Best knap!
Nana · 26 januari 2006 op 16:08
🙂 Dank je wel. Is mijn bedoeling toch bij iemand goed overgekomen. Het was een experiment; bij het zien van de foto en het lezen van het artikel in de krant wilde ik erover schrijven en dat viel niet mee.
Troy · 27 januari 2006 op 01:08
Ik ben het totaal niet eens met het commentaar dat je te verduren kreeg. Vind het een prima stukje en heel begrijpelijk.