Zijn zware voetstappen laten zwarte sporen achter in de verse sneeuw. De fonkelende lampjes van de stad voeren nog oorlog op zijn netvlies, terwijl hij zelfs de buitenwijken al gepasseerd is. Leegte om hem heen. De hele wereld lijkt één groot vel wit papier, dat is geperforeerd met zijn voetafdrukken. Surrealistisch beschenen door de maan.
Kilometers verder komen er kreukels in het vel. Treurwilgen. Hun gouden haren bedekt met fonkelende kristallen. Ondanks de rijkdom, nog triester dan normaal. Als potloodlijnen, getekend met vaste hand, hangen de takken recht omlaag. Hij lacht hardop om zijn eigen gedachten.
Opgeschrikt geritsel en geluid van vallende sneeuw doen hem beseffen dat hij niet alleen is. Zijn ogen zoeken naar de verstoorder van zijn eenzaamheid, maar kunnen hem niet ontdekken.
Een oranje wolk drijft voor de maan. Zijn uitzicht verandert. Zilver wordt goud. Grote witte vlokken beginnen weer traag naar beneden te zweven. Ze landen ongemerkt op zijn haren en wissen zijn spoor. Tussen de sneeuwkristallen ontwaart hij licht. Onbewust loopt hij sneller over de verborgen weg.
Bekende contouren lijken uit de grond te rijzen. Als een vreemde bekijkt hij zijn eigen huis. Het dak draagt vol trots zijn witte last. Iedere scherpe hoek is gerond. Bescherming. Warmte. De deur vliegt open. “Je bent er toch!” Warme armen om hem heen. “Ik ben komen lopen.” Met grote ogen kijkt ze hem aan. “Vijftien kilometer? Wat erg voor je. En dat op Kerstavond. Kom gauw binnen.” Ongeduldig trekt ze aan zijn jas. “Nee, ga jij maar vast. Ik kom zo.” “Maa..maar ik heb een cadeautje voor je!” Mokkend loopt ze naar binnen.
Hij draait zich om en neemt de omgeving nog één keer in zich op.
[i] Bedankt.[/i]
Verbaasd over zijn eigen woorden stroomt een vreemd gevoel door zijn lichaam.
Tevredenheid.
23 reacties
dj_Eddy · 24 december 2007 op 13:52
Mooi kerstverhaal!!
Trukie · 24 december 2007 op 15:28
Heel mooi Arta.
Er is heel veel beschreven, maar er is nog heel veel ruimte voor de lezer om het verhaal aan te vullen.
Heel mooi Arta.
KawaSutra · 24 december 2007 op 15:43
Mooi om het landschap te beschrijven als een geschenk uit de hemel. Daar zouden we vaker bij stil moeten staan.
lagarto · 24 december 2007 op 16:03
Een levendig geschreven kerstkaartje..wat mooi.
Daag Lagarto
pally · 24 december 2007 op 16:18
Het is een mooi beschreven verhaal dat de lezer grotendeels zelf in moet vullen. De natuurbeleving en -beschrijving vind ik erg mooi , Arta.
In de uitsmijter bedankt de hoofdfiguur de natuur.
Dat is apart. Toch vraag ik me af of ik er niet iets meer aan beleefd zou hebben als er wat duidelijkheid zou zijn over de situatie van de hoofdpersoon. Ik vind het nu moeilijk om me in te leven.
groet van Pally
Siebe · 24 december 2007 op 17:50
Prachtig!
Ik had iets van dat gevoel gistermorgen, kijkend over de velden waarin alle boomwallen hier in de zon stonden te glinsteren als rijen, rijen en rijen kerstbomen. Ik heb geen ‘bedankt’ gezegd maar inderdaad, zo’n raar gevoel van tevredenheid, voldaanheid.
Met belangstelling Pally haar reactie gelezen. Ik snap wat je bedoelt Pally maar aan de andere kant: soms is het – alles – goed zoals het is. Zonder vragen. En nu ik dat zo opschrijf ben ik het op een andere manier misschien toch nog met je eens. Misschien had de voorlaatste alinea anders gemogen. Geen tweede persoon, geen dialoog, ook gewoon niets anders met andere woorden.
Hoe dan ook mooi.
Gr.
S
Dees · 24 december 2007 op 18:04
Erg mooi beschreven hoe je stil kunt staan in een wonderlijke, magische wereld die je even omhelst.
Bedankt 😉
SIMBA · 24 december 2007 op 18:04
Een mooi kerst-avond-verhaal!
Bedankt!
Li · 24 december 2007 op 19:42
[quote]“Maa..maar ik heb een cadeautje voor je!” Mokkend loopt ze naar binnen.[/quote]
Deze zin had je , wat mij betreft, weg mogen laten. Het verbreekt de betovering.
Verder prachtig ge- en beschreven.
Li
lisa-marie · 24 december 2007 op 22:23
Ik moest even denken aan het mooie rustige winterlandschap op zaterdagochtend. Dit is ook zo mooi geschreven,ik heb genoten. 🙂 🙂
Anne · 24 december 2007 op 23:53
Ik vind het mooi. Meer informatie hoeft voor mij niet, die kaalheid is juist passend naar mijn smaak. Een kleinigheidje: dat het dak trots zijn last draagt vind ik een beetje dwars staan op de zuiverheid van de rest van de observaties. Een niet passende interpretatie. Maar ik ben dan ook een kniesoor. Anne.
WritersBlocq · 25 december 2007 op 00:27
Ik heb het eerder vandaag gelezen, en had er niets mee.
Nu lees ik het weer, en heb er nog steeds niets mee. Doet mij denken aan Troyaanse schrijvelarijen waar ik zelf niets mee heb/had. Gewoon persoonlijk dus niet mijn koppie thee, zeg maar.
Groeties, zoals altijd, en ik ben verrast dat ik een keer niets heb met jouw schrijfsel, wauw! Knappie 🙂
KawaSutra · 25 december 2007 op 01:30
@Li:
[quote]Deze zin had je , wat mij betreft, weg mogen laten. Het verbreekt de betovering.[/quote]
Het geeft juist wel het contrast aan tussen verschillende mensen. De vrouw die de man denkt te verrassen met een cadeautje en de man die eigenlijk al dik tevreden is met wat hij die avond heeft ervaren. Geen kerstcadeau kan daar tegenop. Bovendien lijkt de vrouw alleen ingenomen met het feit dat ze hem zal verrassen. Zodra dat niet op haar wijze plaats vindt is ze verongelijkt en twijfelt ze aan zijn interesse, terwijl ze niet even stil wil staan bij wat de man nog weerhoudt om binnen te komen. Ik denk dat ze het ook niet ziet, dat waar de man wel oog voor heeft. Ze vindt het niet voor niets zielig voor de man, die lange wandeling, terwijl hij daar zelf bewust voor gekozen heeft.
En zo kan ik nog wel even door fantaseren, een verhaal achter hét verhaal. 😀
Als je die fantasie bij mij weet te prikkelen dan is het voor mij een prima column.
Grumpy-old · 25 december 2007 op 01:48
Wat wil een mens nog meer een mooi kerstverhaal en een tevreden gevoel
GreetZZZ
Grumpy
Prlwytskovsky · 25 december 2007 op 11:25
Hoe mooi de wereld ‘ook’ kan zijn, en de tevredenheid die hieruit wordt ontleend. En voor degene die dit zien is het zeker iets om dankbaar voor te zijn. 😉
Li · 25 december 2007 op 11:38
[quote]En zo kan ik nog wel even door fantaseren, een verhaal achter hét verhaal.[/quote]
Precies Kawa!
Maar dat mokkende mens gooide roet in mijn fantasiecadeautje 😡
Li
WritersBlocq · 25 december 2007 op 11:41
Grappig! Ik lees hem net nog eens, en nu lees ik hem weer anders. Net het weer, dit verhaal ;-), erg mooi nu 😀
arta · 25 december 2007 op 22:29
Op het moment dat ik eraan dacht om een Kerstcolumn te gaan schrijven besloot ik hem als een Kerstkadootje te schrijven: Je opent hem en haalt er uit wat je wil!
Vandaar wat vager dan normaal, dat schrappen viel nog niet mee! 🙂
Ik vond het wel typisch dat Kawa precies mijn fantasie achter de column hier opschreef!
Enne WB, heerlijk eerlijk wijf: ik heb hier blauw om jouw reacties gelegen!
Ook Li’s tweede reactie: geweldig!
Ook alle andere reacties: dat waren mijn Kerstkadootjes! Dank jullie wel!
WritersBlocq · 25 december 2007 op 23:34
[quote]Treurwilgen[/quote]
Hang mijn reacties daar maar aan op! Want deze zin is toch de mooiste:
[quote]Als potloodlijnen, getekend met vaste hand, hangen de takken recht omlaag.[/quote]
En zo wil ik nog wel ff blijven hangen 😆
KingArthur · 26 december 2007 op 11:26
Het idee is mooi maar als ik eerlijk mag zijn, ik vind het mager uitgewerkt. Het landschap had veel mooier uitgewerkt kunnen worden. Mijn idee is dat je geinspireerd door de koude dagen deze tekst nog even snel voor de kerst af wilde hebben. Jammer als je er nog wat dagen op had gebroed had het vele malen mooier kunnen zijn.
arta · 26 december 2007 op 11:37
@ WB: 😆 😆 😆 Ze hangen….gek wijf!
@ King: Ik heb deze inderdaad vorige week geschreven, en stond op een gegeven moment voor het dilemma: Nu insturen of een jaar laten liggen met wat meer kans om hem te verbeteren… Ik heb voor het eerste gekozen, misschien niet handig! Knap dat je dat er uithaalt! 🙂
pepe · 27 december 2007 op 07:45
Een warm gevoel hier, tevreden, eenzamig met de natuur. Het is er iedere dag, heel gewoon heel bijzonder.
Heerlijk weer dat jij dit schreef en niet een jaartje hebt laten liggen, volgend jaar werk je hem verder uit;-) :kus:
weathergir · 28 december 2007 op 12:37
Mooi… Ook ik had het gevoel dat er nog iets komen moest, iets ontbrak. Maar dan toch: mooi…