Kranten

Na een aantal jaren post bezorgd te hebben, dacht ik nu ook wel eens kranten aan te kunnen.
Dochterlief was voor zes weken de provincie uit en in mijn “jeugdige” overmoed bood ik aan om haar krantenwijk te lopen. “Moet je zeker vroeg opstaan?” is de reactie van sommigen.
Nee hoor, niet veel vroeger dan normaal. Ik ben een ochtendmens.

Maar ik moet wel vroeger dan normaal de deur uit. Heerlijk rustig, nauwelijks verkeer op de weg, behalve een andere krantenbezorger die nog vroeger zijn bed uitgeklauterd is.
Lekker doorfietsen dus?
Vergeet het maar. Straten in het centrum zijn bezaaid met vogels. (Nu weet ik waar de uitdrukking ‘vroege vogels’ vandaan komt.) Kraaien, duiven, meeuwen denken ’s morgens vroeg op hun gemak de restanten van mensenmaaltijden te kunnen verorberen en reageren op mijn aanwezigheid net zo geïrriteerd als ik op de hunne.

Maar na door deze barrière heen gekomen te zijn, kan ik beginnen kranten en brievenbussen met elkaar te verenigen.
Een verschil met post is het ontbreken van adressen op kranten. Dit is een beetje jammer, want nu krijg je als extra handicap een looplijst mee. Een hele uitdaging voor een mens dat geboren is met maar twee handen zoals dat over het algemeen gebruikelijk is.
Gelukkig zijn er op dit tijdstip weinig getuigen van mijn gestuntel.

En dan de ultieme uitdaging.
Regen!
En met regen bedoel ik niet wat gedruppel, maar echte onvervalste hoosbuien. Het trucje om ondanks dit geplens kranten droog in de bus te krijgen, is mij nog niet aangeleerd, dus diverse kranten transformeren in een natte kledder.
Probeer dat maar eens de huizen binnen te krijgen. Sommige dingen glijden beter als het nat is….., maar ik heb ontdekt dat dit niet opgaat voor kranten.

Of de mensen blij zijn als ze hun krant in de vorm van een natte legpuzzel in hun gang vinden………….?

Gelukkig staat de regen niet constant op de hoogste stand en blijft de schade beperkt. Parkeer ik als het droog is mijn fiets aan het begin van de straat en loop dan mijn rondje, nu besluit ik dat er meer kans is op het droog houden van deze papiermassa’s als ik mijn fiets steeds een stukje meesleep.

Zo ben ik in een woonerf op zoek naar een geschikt parkeerplekje, dat moeilijk te vinden is, omdat alle muurtjes die ervoor in aanmerking komen, bezet zijn met prullaria als bloembakken, schelpenmandjes, beeldjes en meer van dat soort kneuterigheden.

Hoor ik opeens een dwingende stem van boven: “Hier moet je zijn!”
Ik kijk omhoog. Hangt daar een soort van grimmige Vrouw Holle half uit het raam. Ik gooi gauw ergens mijn fiets neer voor ze naar beneden komt en persoonlijk de krant uit mijn tas rukt. Wat doet ze daar zo allejezus vroeg? Is het de buurt-oma die alles in de gaten houdt?
Ja, blijkbaar wordt van bovenaf de hele route van de krantenbezorger gevolgd.
“Daar aan de overkant moet je ook nog een paar kranten doen”.
“Daar ben ik al geweest”.
“O, echt waar?”
Ik kom blijkbaar niet erg geloofwaardig over. De woorden “ je bent aan het jokken” komen nog net niet over haar lippen.

Maar het moet voor de mensen daar in de straat toch een heerlijk gevoel zijn dat er zo’n buurtoma woont die waakt over het wel en wee van het op de juiste plek terecht komen van de kranten.

Inge.