Kronkels in de lift

Onderweg met de lift naar de zevende verdieping sta ik me te bedenken hoe weinig je dierbaren eigenlijk van de plaatsen en omgevingen waar jij je bevindt, weten. Laat staan dat ze weten met wie. Helaas geldt dat ook andersom. Hoe ik daar nou zo op kom? Geen idee. Waarschijnlijk omdat ik in de lift sta met twee andere mensen, die druk in een gesprek verwikkeld zijn, en waarvan ze zelf ook niet weten waar het over gaat. Voor de grote spiegel achter in de lift een pukkel uitknijpen is er dus niet bij. Je lichaam half verdraaien en checken of je broek niet te ver je reet ingekropen is, ook niet. Dus ga je over dingen nadenken. Of is dit zo’n ouderkronkel waar je nooit voor gewaarschuwd wordt door andere ouders, als je nog op een roze wolk drijft, als aanstaande ouder die wel eens zal laten zien hoe je kinderen op moet voeden.

Wel even vaart maken met die gedachten, denk ik nog, we zijn al op de 4e verdieping. Ik realiseer me dat het bij volwassen dierbaren zo erg nog niet is, om niet te weten wat ze wel of niet op bijvoorbeeld hun werk uitspoken, en met wie. Maar met je kinderen zit dat toch even anders. Je weet nog niet de helft van wat ze op school meemaken. En een tien minuten oudergesprek maakt je ook niet veel wijzer. Zonder daarbij de leerkrachten te kort te willen doen, overigens.
Het sluipt er langzaam in. Ze willen alleen naar school, krijgen de leeftijd om uit te gaan, worden misschien wel een hangjongere. Nog een geluk dat de speciaal daarvoor aangemaakte rothokken die buiten de stad liggen gemeden worden. Juist omdat ze buiten de stad liggen. Daar heeft iemand over nagedacht, waarschijnlijk ook in een lift. Een die maar tot 3 hoog ging.

Zo tegen de 6e verdieping aan weet ik dat ik me toch moet neerleggen bij het feit dat je alleen maar tégen iemands hoofd aan kunt kijken, en nooit erin. Dat vond ik nooit zo’n probleem. Van veel hoofden om me heen wilde ik niet eens weten wat er in omging, als er al wat in omging. Nu zijn er hoofdjes die ik wel zou willen kraken, herstelbaar uiteraard.
Alhoewel, als dan zou blijken dat ik ook nog invloed uit zou kunnen uitoefenen op de inhoud, weet ik niet of ik dat zou kunnen laten. Voor hun eigen bestwil, en meer van dat soort gelul. Allemaal eigenbelang natuurlijk.

De laatste keer dat ik met mijn kroost bij mijn moeder logeerde die even kwam kijken bij ons logeerbed, zei ik tegen mijn moeder; ‘Als ze er op hun dertigste zo bij kunnen liggen als ik nu, met of zonder hun eigen kinderen, heb ik het goed gedaan.’ Wat ben ik blij dat ik haar dat nog heb kunnen vertellen.
Het duurt nog even, voor ik mijn bevestiging krijg, als ik die al krijg. Tegelijkertijd gelukkig en helaas, zijn mijn laatste gedachten als het belletje ten teken voor de aankomst van de 7e verdieping rinkelt.