Kunstenaar in dop

Stukken van vroeger dalen af naar de achtergrond, ik moet nu beginnen met het schrijven. Begon al goed net, eerst wil de pc niet zoals ik wilde en toen ik een joint wilde rollen, die ik net klaar gelegd had, viel het hele zaakje in elkaar en lag het over mijn bureau.
Schrijven van wat? Nou, dat is nog lang niet zeker van wat er op papier komt. Gaat het over mijzelf of iemand anders die niet bestaat. Waarschijnlijk zien mensen zichzelf terug onder het lezen, misschien ook niet. Het hoofd staat eigenlijk nergens naar, ik denk dat het een overgangsfase is. Ik denk dat er iets te gebeuren staat, iets dat er goed inhakt. Misschien dat daarom een lindeboom voor ons huis midden in de nacht vol met kraaien zit. Daar is toch een verklaring voor? Iets met de dood? Ik woon in deze flat nu bijna vijf jaar en ik heb dit nog nooit eerder gezien, – dat met die kraaien, bedoel ik.

Vandaag was het niet veel anders dan andere dagen, ik was bij het activiteitencentrum van de GGZ hier in het dorp. Daar ga ik dagelijks naar toe, wanneer ik thuis niets om handen heb, en dat is meestal elke dag. Ik heb dus problemen met mijn psyche. Vroeger wist ik niet wat dat was en helemaal niet of een mens daar ook ziek van kan zijn. Ik voel me ook niet ziek, niet zoals griep of keelontsteking voelt. Het voelt meer dat ik de mensen niet meer kan volgen, in niets niet.

Het was in het begin ergeren, nu meer op verre afstand aanschouwen. Als een bezoeker van een bioscoop naar een film kijkt. Ik maak geen deel meer uit van de voorstelling, ik heb geen rol in dit stuk. Misschien is het ook zowel bedoeld, de ene mens speelt zijn rol en de ander kijkt alleen maar toe en mag zo nu en dan wijselijk zijn of haar hoofd schudden of met overslaande stem, de held op het witte doek aanmoedigen. Ik hoor in elk geval niet meer bij de eerste groep. Wanneer ik dagelijks om me heen kijk, dan zijn vele mensen in volle draf bezig zich te vernietigen. Alleen een grote minderheid doet niet mee aan deze manier van aanwezig zijn op aarde. Of deze nu knappere koppen hebben, weet ik niet.

Eigenlijk heb ik meer behoefte aan bescherming van buitenaf. Buiten voelt raar aan, het is niet meer van mij. Het behoort aan de rest van de wereld of doe ik me nu tekort? Waarom begrijp ik de mensen niet meer dan? De media bericht de laatste tijd veel rare dingen, vind ik. Overal is oorlog op aarde, satellieten vliegen naar Mars, hoge pieten in het bankwezen stelen ons geld en heel Afrika staat bijna in brand. Was dat altijd al zo en valt me dat nu pas op?

Ik voel me meer thuis binnen de muren van de GGZ dan in mijn eigen huis. Dat kan als reden hebben, dat die mensen ook last van hun ziekte hebben. Die kijken je er niet minder om aan, alsof je een verstotene bent. Die mensen zijn mijn collega’s van het lot, lotgenoten dus. Wanneer buiten iedereen slaapt, kom ik op het idee om te gaan schrijven. Net anders dan de anderen. Was ik altijd al zo?
Het zou best kunnen dat ik altijd al een kunstenaar was.