In een leeg huis, moederziel alleen met als enig gezelschap mijn eigen muziek en boeken, is het leven zo kil, zo ellendig kil, dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. De harde werkelijkheid dondert over me heen en jaagt me de stuipen op het lijf. Er ligt geen rooskleurig vooruitzicht in het verschiet. Dat stemt me in en in triest. Ik zit nog vol met wroeging, twijfel, frustratie en verdriet.
“Kom je ook aan tafel zitten?” het is geen vraag, ook al lijkt dat misschien wel zo. Ik ga aan tafel zitten en krijg een bod met eten voor me. Bah, ik heb helemaal geen honger. Waarop moet ik nu weer eten?
De tijd is gekomen voor mij om te betalen,- voor gisteren toen ik jong was…
Haiko is geboren in het zevende jaar na de bevrijding. Zijn ouders hadden in ’49 de boerderij gekocht van zijn grootmoeder. Het oude mens bleef er wonen in een apart gedeelte. Zijn vader en zijn grootmoeder hadden vaak ruzie.
Helaas kan ik mij niet meer herinneren wanneer het tot mij doordrong dat de wereldbevolking uit twee soorten bestond. Voor zover ik er al bewust van was, speelde het toen nog geen grote rol in mijn leven.
“Bij een ieder van ons, dringen van tijd tot tijd de ‘waaroms’ zich op m.b.t. de ellende waar dit leven hier zo vol van is. Je vraagt je vaak af: waarom overkomt mij dit? Waarom gebeuren dit soort dingen? Ja: waarom laat Gód dit gebeuren??” Ik was benieuwd.
