Alles wat ik doe

In een leeg huis, moederziel alleen met als enig gezelschap mijn eigen muziek en boeken, is het leven zo kil, zo ellendig kil, dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. De harde werkelijkheid dondert over me heen en jaagt me de stuipen op het lijf. Er ligt geen rooskleurig vooruitzicht in het verschiet. Dat stemt me in en in triest. Ik zit nog vol met wroeging, twijfel, frustratie en verdriet. De gebeurtenissen van de laatste tijd zijn te snel op me afgekomen. Alles zit tegen. Het heden, de toekomst. Het houdt maar niet op. Er zit geen regelmaat meer in mijn leven. Alle pogingen om verder te komen, liepen uit op niks. Ik ben alleen en zonder uitzicht.

Is dit nou waar ik op heb zitten wachten? Het maakt me onzeker. Het maakt me een getekend mens, een uitzichtloos geval. Wat kan ik er nog meer over zeggen? Mijn toekomst is versmolten tot een kier in de dichte gordijnen. Moet ik me soms losrukken van het leven waaraan ik vastgebonden zit, het dak opklimmen en uitschreeuwen dat het zo niet langer kan? Het lijkt erop. Alles wat ik doe, is dweilen met de kraan open. Mijn zwerftocht buiten de gebaande paden begint meer en meer te lijken op een gevecht om het hoofd boven water te houden.

Hoe verlammend dat ook is, ik mag daar geen genoegen mee nemen. Dat hebben ze mij bij de opname verteld. ‘Je leven is nog lang niet vol, nog lang niet geleefd’. Ik moet dus verder, maar ik kan niet verder. Al die tegenspoed moet nog verwerkt worden. De tijd zal me leren hoe dat gaat.

Om me uit de greep van de tweestrijd te kunnen persen, ga ik maar eens naar het activiteitencentrum van het GGZ. Het is nog vrij rustig in de kantine. Rond de biljarttafel schuifelen drie mannen, hun keus in aanslag voor de volgende beurt. Aan een tafel zit een mevrouw die ik eerder gezien heb bij een opname. Bij de bar bestel ik koffie. Ik loop naar het tafeltje waar ze zit en schuif een stoel bij. We raken aan de praat. We spreken dezelfde taal, ook haar doet het leven zeer. Even lijkt de wereld een beetje normaal.