“Kom je ook aan tafel zitten?” het is geen vraag, ook al lijkt dat misschien wel zo. Ik ga aan tafel zitten en krijg een bod met eten voor me. Bah, ik heb helemaal geen honger. Waarop moet ik nu weer eten? Met moeite eet ik een paar happen. Zelfs het feit dat we nasi eten, iets wat ik toch erg lekker vind, zorgt er niet voor dat ik veel eet.
Ik praat niet tijdens het eten. Ben bang voor alles, voor iedereen. Mensen praten en ik ben bang voor ze. Ik zoek met mijn ogen de hulpverleners voor wat veiligheid, maar durf ze daarna niet aan te kijken. Was ik maar onzichtbaar.

Na het avondeten gaat iedereen weer terug naar de huiskamer, de televisie wordt aangezet. Ik ga op een stoel zitten met mijn schriftje waar ik elke dag iets in schrijf, over wat ik beleefd heb. Elk detail wordt genoemd. Ondanks de ellende van nu wil ik dit nooit meer vergeten. Nou ja, wel vergeten, maar ik wil dat het ergens staat opgeschreven. Mijn tijd in een gesloten opname, wat neem ik mee aan herinneringen naar huis.

Hopelijk is dit de eerste keer en tevens ook de enige. Zal ik morgen al weg mogen? Of moet ik hier, dagen, weken of misschien wel maanden blijven. Ik heb niets meer te vertellen hierover. Mijn vrijheid is weg, want er wordt voor mij beslist.

Het is goed waardeloos om de leiding over je leven te verliezen, maar anderzijds lucht het ook op. Ik was al niet meer de baas over mijn leven, nu heeft de verpleging de regie overgenomen. Ik vrees dat dit zolang blijft tot ik weer normaal ga doen.

Ergens ben ik ze daar ook wel weer dankbaar voor.

Categorieën: Gezondheidszorg

6 reacties

Libelle · 28 juli 2012 op 15:28

Ik wens je weer prachtige stukken toe in de toekomst, zoals ‘dat ik nog leef’, dat je schreef in augustus 2011.
De regie nemen…, ik denk hem nooit te zullen afgeven. Misschien heb ik te weinig meegemaakt.

Meralixe · 28 juli 2012 op 16:19

Ik werkte het laatste deel van mijn carrière af in een psychiatrische instelling zodat ik me van het personage dat U schetst bijzonder veel kan voorstellen.
Mijn opdracht was dan wel van technische aard en ik kende uiteraard geen dossiers maar het is me steeds bijgebleven hoe vele “patiënten” in het kort verblijf er in slaagden hun ganse hebben en houwen in één van die blauw-gestreepte reusachtige tassen op te bergen. Aan dit en nog veel meer dacht ik toen ik uw column gelezen had.

Overigens, andermaal een goed geschreven column maar dat weten we van U dat U dat kunt al moet het in het eerste deel wel “bord” zijn natuurlijk.

arta · 30 juli 2012 op 09:59

Een beetje vlak geschreven, uitstekend passend bij de staat van ‘zijn’, die je beschrijft.
Goed stuk.

Sagita · 30 juli 2012 op 10:26

Ja het lijkt wel echt! Stoorde me in het begin aan bod=bord en waarop=waarom, waardoor ik uit de flow van het lezen raakte! :lach:

pally · 30 juli 2012 op 10:39

Droog geschreven als een soort robot. Er spreekt geen gevoel uit. Misschien, inderdaad, typerende vervlakking door medicijngebruik, maar erg theoretisch beschreven.

groet van pally

Ferrara · 30 juli 2012 op 19:51

Ik denk dat je echt bent opgenomen of ooit geweest. Je weet in elk geval de sfeer van een gesloten afdeling goed weer te geven.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder