Ik heb het boek uit, ‘De Nomade’ geschreven door Ayaan Hirsi Ali en ik blijf met een vraag zitten. Ze heeft destijds ons voorgelogen over haar afkomst. Somalië, Kenia of Saoedi-Arabië. Voor mij niet zo belangrijk. Ervan uitgaande dat ze nu niet liegt in haar boek, krijg ik wel respect voor haar, het is ook niet niks wat ze beleefd heeft in haar jonge jaren in dat wereldje van de moslims.
Het leven was ooit een rots, die begroeid was met bomen die tot aan de hemel reikten. Ik had een fijne jeugd in een warm gezin, lieve ouders. Mijn eerste echte vriendin was een prinsesje, werd mijn echtgenote en ik deed mijn uiterste best haar leven zo aangenaam te maken. Dat lukte ook, totdat ik door kreeg dat ze daar zelfs niet genoeg aan had. Er kwamen grotere scheurtjes in de onzinnigheid nadat de drie kinderen geboren waren.
Mijn vakanties zullen anders zijn. De feestdagen zullen anders zijn. Het is niet de vraag ‘heb ik pijn of geen pijn’, nee, de vraag is ‘hoe ga ik om met de pijn die ik voel’.
Misschien helpt het een beetje om te weten dat er zovele ouders op de wereld zijn die ook na de dood van hun kind geconfronteerd werden met deze speciale dagen. En de ervaring leert dat de dagen vóór de speciale dagen vaak moeilijker zijn dan de dag zelf.
‘Eén gek kan meer vragen, dan tien wijzen kunnen antwoorden’.
Ik kwam hem voor het eerst tegen toen ik de hond uitliet. Een man van in de vijftig, hij was bezig allerlei spullen uit zijn auto aan het halen. Voor mij was hij een vreemde, ik had hem tenminste nog niet eerder gezien in de buurt. Ik groette hem en hij keek me schuin van onder zijn zwarte pet een beetje wild aan. Nu begrijp waarom hij toen zo de wereld in keek.
