De brug naar de overkant

Het leven was ooit een rots, die begroeid was met bomen die tot aan de hemel reikten. Ik had een fijne jeugd in een warm gezin, lieve ouders. Mijn eerste echte vriendin was een prinsesje, werd mijn echtgenote en ik deed mijn uiterste best haar leven zo aangenaam te maken. Dat lukte ook, totdat ik door kreeg dat ze daar zelfs niet genoeg aan had. Er kwamen grotere scheurtjes in de onzinnigheid nadat de drie kinderen geboren waren. Haar levenswijze kon ik niet volgen en een diep en donker water verscheen nadat de jongste ernstig ziek werd en mij ook aan de kade liet staan. Met allerlei hulpmiddelen probeerde ik het gapend gat te dichten. Ik bouwde een brug, maar die brak zij weer af en verdween uit mijn leven. De overkant ging ik als het goede leven te beschouwen, deze zijde van de kloof werd al gauw het niet kunnen begrijpen van de reden. Ik probeerde opnieuw het gat te dichten met een geïmproviseerde oversteek en trouwde een andere vrouw. Al gauw bleek dat dit een miskleun was, ik verloor de twee andere kinderen uit het oog. Zij bleven aan de andere kant en probeerden hun eigen leven zin te geven. Het materiaal waar ik deze brug had gebouwd bestond uit gammel materiaal dat vaak van hand tot hand gegaan was, bijna niets paste en binnen korte tijd verzakte de hele boel. Doordat ik nu steeds verder wegdreef en me overgaf aan het mindere deel, kwam bij mij niet de gedachte op om ooit nog eens tot grote daden over te gaan. De dagen werden niet meer benut waar ze voor dienen en het verschil tussen licht en donker was miniem. Door een weldoordacht plan wist ik te ontsnappen en kwam ik aanraking met een goede bruggenbouwer. Ik moest bij dit bedrijf intern en leerde hoe men een brug mentaal beter kan bouwen, hoe breed de kloof ook is. Goeddoordacht begon ik aan dit karwei en na enkele maanden kon ik de brug laten zakken om de overkant te bereiken, alles paste precies en leek solide. Op een dag wilde ik nog eens kijken hoe mijn oude omgeving er uitzag, maar bemerkte tot mijn grote verbazing dat de afstand verder was dan daarvoor, de brug was te kort. Door een sprong kon ik nog gemakkelijk de kier overwinnen, maar het voelde niet veilig en draaide me subiet weer om.
Is het zinvol om me nog zorgen te maken wat er aan de overkant nog gaat gebeuren en hoe vaak zal de spleet nog te overwinnen zijn. Wordt het gat nog groter? Voel ik er voor om nog eens naar de overkant te gaan en kan ik dat leven aan? Of blijf ik liever hier waar het veilig is op mijn eigen rots? Is het een kwestie van kiezen? Het is dan wel tijd om alles om me heen te vergaren waar ik de rest van mijn leven plezier en behoefte aan heb. Nu kan het nog!