Laat

Beginnen aan dingen is altijd makkelijker dan stoppen met dingen. Waarom eigenlijk? Laat gewoon gaan, laat gewoon los, laat gewoon varen, laat gewoon vliegen, laat gewoon sterven, laat gewoon verwateren, laat gewoon creperen. Samengevat LAAT! Sinds een dag of twee geen vlinders in mijn buik, maar wel een bijna onbeheersbare drang om weer als een losgeslagen bever mijn vingers af te kluiven. Niet raar, maar wel erg naar. Het was namelijk van jongs af aan al een soort ziekelijke obsessie. Als ik een dag niet kan of mag kluiven, vind je mij onderaan de trap. So here I am. Onderaan de trap en het schuim staat me op de lippen. Beter hierboven dan hieronder zeg ik wel eens. Niet vaker dan echt nodig is, anders word ik zo verdacht van seksuele frustratie. Zou ik dat zijn? Al sla je me dood. Ook als je het niet wilt, sla dan toch maar. Misschien is het wel uitermate geil. Ik ben nooit echt geslagen, dus dat wil ik ooit eens nog uitproberen. Mijn kat heeft me wel eens geslagen, maar het bleef droog daar beneden. Hoe lang zou ik dat niet-kluiven nog vol kunnen houden? Een seconde? Een dag? Een uur? Een week? Joost mag weten hoe lang nog. Waar is Joost? Dat ik hem van de trap sodemieter!

Mensen van de trap werpen is geen makkelijk karwei. Altijd moeten ze zich verzetten, alsof ze het leven zo amusant vinden. Ik zeg wel eens ‘Het leven is een autostuur die je anus in wil kruipen. Het gaat niet zoals je het graag zou willen en heel diep van binnen wil je het ook eigenlijk niet. Dus vooruit, laat jezelf vallen. LAAT!’. Laten, laten… Kon ik mezelf maar eens laten gaan. Gewoon elk rotgezicht neerslaan en met een martini nadien kijken hoe lang het duurt voordat iemand weer opstaat. Gewoon een grote tak voor een skeelerend schepsel werpen en kijken hoe lang het duurt voordat iemand niet alert genoeg is en erover struikelt. Gewoon iemand uitlachen, omdat iemand zo zielig is, dat het uiteindelijk lachwekkend wordt.

Gewoon dus laten. Laat het rusten, laat het achter je, laat al dat snot er gewoon lekker uit druipen en laat die afzichtelijke baard maar gewoon lekker in het wild groeien, zodat meeuwen daar hun nest in kunnen bouwen. Een herinnering is als een dolk die je met geen mogelijkheid uit je lichaam krijgt getrokken. De pijn blijft maar branden op momenten dat je er niet op zit te wachten. De meeste dingen in het leven kun je niet gewoon maar even loslaten, omdat de belangrijkste dingen waar je aan begint, toekomstige herinneringen zijn. Herinneringen die je maakt en nooit en te nimmer meer je hoofd wil verlaten, wat je ook probeert. Hoe vaak je ook in je hoofd ‘Laat los! Laat godverdomme los!’ schreeuwt, je geheugen kent geen genade. Je begint aan een moment en het gaat nooit meer los. En als je wel iets vergeet, was het vast en zeker je tijd niet waard en ben je blij dat je het vergeten bent. Ook al sta je daar geen moment meer bij stil.