Lang genoeg genoten

Verschrikkelijk vond ik het, iemand in te moeten werken. Ik moest mijn plaatsje afstaan en zij ging mijn werk doen, zij nam mijn plekje binnen het bedrijf in. Ik voelde een vreemd soort jaloezie en onzekerheid. Stel nu dat ze het beter doet dan ik of dat ze haar aardiger zullen vinden. Belachelijk om dit te denken, want ik was toch zelf degene die dit alles heeft veroorzaakt. Dat heb je nu eenmaal als je zwanger wordt. Er komt een tijd dat het kindje er toch echt uit wil. Toen mijn collega’s me hadden uitgezwaaid, moest ik toch even een traantje wegpinken. Bijna een half jaar zou ik ze niet zien. Een half jaar thuis zitten, ik moest er eerlijk gezegd niet aan denken. Wat moest ik doen al die tijd? Tuurlijk had ik een kind te verzorgen, maar verder? Wat zou mijn wereldje klein worden en onbelangrijk. Daar gaat mijn sociaal leven. Ik dacht dat ik tegen de muren op zou vliegen, dat ze me na een paar maanden op zouden kunnen nemen in het ziekenhuis of erger, dat ik dood zou gaan van verveling.

5 maanden was ik alweer thuis intussen. 5 maanden en ik had me nog geen moment verveeld. Sterker nog, mijn dagen waren te kort. Normaal ben ik een tiepje wat zichzelf heel moeilijk kan vermaken. Ik ben niet iemand die, als ik me verveel, de poetsdoek in mijn handen neem of de zolder op ga ruimen. Nee, ik ben wat dat betreft een slechte huisvrouw.
Ik genoot met volle teugen. Van het in bad doen van mijn kleintje, van het weer, wat maar niet slecht wilde worden, van de lange wandelingen, van uren de krant kunnen lezen, van het spelen met en voeden van mijn zoontje en van het koffie leuten bij mijn moeder. Heerlijke maanden waren het en ik heb weinig momenten aan mijn werk gedacht. Ik heb zelfs aan ‘nooit meer werken’ gedacht.

Nu het einde van mijn verlof in zicht komt, verveel ik me nog steeds niet, maar ik ga merken dat het sociale leven toch wel op een heel laag pitje komt te staan. Was het eerst nog leuk om te luisteren naar de levensverhalen van de vakkenvullers in de plaatselijke supermarkt, nu begin ik me eraan te ergeren en draai soms mijn hoofd om. Ook de koffie van mijn moeder komt mijn neusgaten intussen al aardig uit. Wandelingen, die maak ik nu over polderwegen, zodat ik zo min mogelijk mensen tegen kom. Zelfs tegen mijn vriendin heb ik weinig meer te melden. Normaal gesproken kunnen we makkelijk een uur vol lullen, maar nu heb ik gewoon echt niks nieuws meer. Ik kan haar wel vertellen dat de poep van mijn zoon van kleur en substantie veranderd is, maar of zij daar op zit te wachten, betwijfel ik.

Ik heb de auto genomen en ben naar mijn werk gereden. Beetje zenuwachtig was ik wel. Ik deed de deur open en werd direct met open armen ontvangen. “We missen je Wen”, kreeg ik te horen. Ik kreeg een gelukzalig gevoel en straalde van oor tot oor. “Wanneer kan ik weer beginnen?”, vroeg ik. “Ik heb er weer zin in.”