Geraakt. Natuurlijk door haar verhaal, een jong meisje met een dodelijke ziekte. Maar het is niet alleen een zielig verhaaltje. Sterker nog, het is helemaal geen zielig verhaal. Aangrijpend, dat wel! Ze heeft me geraakt met haar schoonheid, openheid, eerlijkheid en humor. En voel zelfs herkenning in haar persoonlijkheid of dan toch in sommige van haar persoonlijkheden.
Jawel, ik heb weer eens tijd om te schrijven. Niet dat ik überhaupt ook maar enige inspiratie heb hoor, maar ik word er eigenlijk toe gedwongen.
Het was de eerste keer op het voetbalveld dit seizoen al direct duidelijk. Het wordt een lange winter dit jaar. Niet voor de spelers hoor. Of nou ja, misschien ook wel. Dat staat of valt waarschijnlijk met winst of verlies. En ik heb geen idee hoe ze ervoor staan. Wel weet ik, dat ik gedwongen word veel tijd buiten door te brengen en dus flink in de buidel zal moeten tasten voor een hele dikke winterjas. De rekening ben ik van plan in te dienen bij de heren ‘overheid’.
Om maar met de deur in huis te vallen: ik vind het helemaal niks dat vrouwenvoetbal. Zo…dat is eruit. Natuurlijk is onze club trots op zijn dameselftal, ze doen het lang niet slecht. Maar ze zouden na negen uur ‘s avonds in het pikkedonker moeten spelen wat mij betreft. Ik vind het er namelijk absoluut niet uitzien.
Laatst werd ik aangehouden op het voetbalveld. Ze wilden iets vragen aan mij als “voetbalvrouw”. Voetbalvrouw, ik moest er wel om lachen. Als ik namelijk aan dat woord denk, zie ik slanke blonde dames die téveel geld uitgeven in de PC Hooftstraat. In ieder geval geen spelersvrouwen die hun kinderen uit komen laten op het voetbalveld, omdat ze gewoonweg niks beters te doen hebben op zondagmiddag.
