In het kader van mijn midlifecrisis begeef ik me de laatste tijd nogal eens onder de jeugd tussen de 20 en 25. Daar maak ik direct al mijn eerste fout, want ze worden tegenwoordig liever ‘jong volwassenen’ genoemd. Whatever…. Ik persoonlijk zou een moord doen om ‘jeugd’ genoemd te worden, maar daar komen ze vanzelf wel achter als ze 10 jaar verder zijn.
Jawel hoor, het voetbalseizoen is weer geopend! En wat hebben ze het gemist….de mannen. Of ík het heb gemist? Hmmm…mag ik daar nog even over nadenken?
Ze zeggen dat het geen pijn doet, maar ik weet het zo net nog niet. Ik heb er toch al een paar maandjes last van inmiddels. Het is dragelijk hoor, dat wel. Morfine is net niet nodig, maar toch…
Als ik de krant opensla en berichten lees over ontvoeringen of seksueel misbruik van kleine kinderen, gaan mijn haren overeind staan en praat ik mezelf toe, dat zoiets hier nooit kan gebeuren. In ons dorp kun je namelijk een week lang je fiets aan de kant van de weg zetten, zonder dat deze wordt meegenomen. In het café kun je je portemonnee rustig op de bar laten liggen terwijl je even naar de wc gaat. Boeven, criminelen en verkrachters lopen alleen in de grote stad rond. Mijn kinderen zijn hier veilig.
Naïef gedacht, zo is helaas gebleken deze week.
De verkleedkleren gaan weer in de kast, de praalwagens weer in de schuur en de rust op straat is wedergekeerd. Carnaval zit er weer op. Het is mij dit jaar echter opgevallen hoe negatief carnaval in de media wordt neergezet. Ze snappen de lol er niet van, bestempelen het als een groot zuipfeest en als er ergens een vechtpartijtje ontstaat, wordt dat groot uitgemeten in de krant.
