Als ik de krant opensla en berichten lees over ontvoeringen of seksueel misbruik van kleine kinderen, gaan mijn haren overeind staan en praat ik mezelf toe, dat zoiets hier nooit kan gebeuren. In ons dorp kun je namelijk een week lang je fiets aan de kant van de weg zetten, zonder dat deze wordt meegenomen. In het café kun je je portemonnee rustig op de bar laten liggen terwijl je even naar de wc gaat. Boeven, criminelen en verkrachters lopen alleen in de grote stad rond. Mijn kinderen zijn hier veilig.
Naïef gedacht, zo is helaas gebleken deze week. Als een klap in mijn gezicht, een steek in mijn rug, alsof mijn benen van onder mijn lijf werden geschopt en mijn hart uit mijn lijf werd gerukt. Zo voelde het, toen ik te horen kreeg dat er een meisje uit ons dorp was ontvoerd en een uur later gewond is teruggevonden aan de zeedijk. Ze is nog maar zes jaar, twee jaar ouder dan mijn dochter. Ons nietszeggende dorp is van de een op de andere dag landelijk nieuws. Op tv kijk ik naar mijn straten, die niet meer van mij lijken. De straten waar ik al heel mijn leven door loop, lijken nu het decor van een horrorfilm. Verdriet en angst beheersen mijn gedachten.

Volgens verschillende buurtgenoten mag ik er niet te veel bij stil staan, anders zou ik geen leven meer hebben. Maar het zijn diezelfde buurtgenoten die de dader graag eens onder handen zouden willen nemen. Iedereen weet namelijk dat het getroffen gezin levenslang heeft gekregen, terwijl die klootzat binnen vijf jaar weer op straat staat. En waarschijnlijk nog sneller omdat hij, nog voor hij werd aangehouden, al per brief een bekentenis heeft afgelegd en zijn spijt heeft betuigd.

Het is toch gewoon te gek voor woorden dat dit allemaal zomaar kan in Nederland. Pedofielen en andere gekken krijgen gewoon de vrijheid om hun zieke geesten te ontplooien. Want die paar jaar cel houdt hen niet tegen, dat zien ze gewoon als een risicootje van het vak. Een paar jaar hun gemak houden om daarna weer gewoon terug te kunnen keren naar hun eigen woning in die kindvriendelijke buurt. En er is niks wat je daar als buurtbewoner tegen kan doen. Het is wachten tot hij weer een gezin beschadigt, want zulk gedrag is aangeboren, dat krijg je er nooit meer uit. Vanmorgen werd dat weer maar eens bevestigd door de zoveelste tbs‘er die tijdens zijn verlof, weer in oude gewoontes hervalt. Hoe vaak mag dit nog gebeuren?

Het is nog altijd onduidelijk of dat lieve mooie meisje uit mijn dorp seksueel misbruikt is, maar mocht dat het geval blijken te zijn dan hoop ik maar een ding. Dat die klootzak in de cel voor zijn daden wordt gestraft. Want je mag voor alles vastzitten, maar kinderverkrachters worden zelfs door medegevangenen niet geaccepteerd.

Dit gegeven zou toch eigenlijk een belletje moeten doen rinkelen bij de heren en dames van de regering. Of gaat hun belletje pas rinkelen als de politie hun eigen dochter gewond thuis komt brengen of erger nog….niet meer thuis komt brengen?


10 reacties

pepe · 12 maart 2007 op 08:08

Heftig stuk.
Als zoiets dichtbij gebeurd hakt het er lekker in. Het is echt niet alleen de grote stad, waar deze dingen gebeuren.

Goed geschreven, misschien kun je dit sturen aan de regering? Helpt denk beter dan een belletje laten rinkelen.

SIMBA · 12 maart 2007 op 08:25

[quote]als een risicootje van het vak[/quote]
De keiharde waarheid!
Je hebt de onmacht, boosheid, angst goed beschreven wendy!

arta · 12 maart 2007 op 08:50

De nachtmerrie van elke ouder realistisch omschreven!
Goede column!
🙂

Li · 12 maart 2007 op 09:20

[quote]Of gaat hun belletje pas rinkelen als de politie hun eigen dochter gewond thuis komt brengen of erger nog….niet meer thuis komt brengen?[/quote]
Ja Wendy, het lijkt altijd ergens anders te gebeuren. Pas als het dichtbij komt, begint de angst naar je keel te grijpen.

Li

pally · 12 maart 2007 op 11:37

Heftige en betrokken column, Wendy!
Het is voor jou denk ik alsof je kleine dorp zijn onschuld verliest. De wereld is zowieso niet veilig, ook niet in de kleine hoekjes.
En je wordt boos en verdrietig als je dat ervaart in de persoon van zo’n klein meisje.
goed geschreven,

Pally :kus:

Mup · 12 maart 2007 op 15:42

Inderdaad heftig Wendy, de mensen die dit andere aan doen, zijn misschien wel ziek, maar niet ziek genoeg om te proberen uit handen van justitie te blijven, alhoewel, gezien de straffen van justitie zou je daar ook niet zo bang voor hoeven zijn,

Groet Mup.

schoevers · 12 maart 2007 op 17:33

Een afschuwelijke ervaring, zo dicht bij huis.
Je hebt jouw gevoelens en emotie mooi en goed omschreven. Ook mijn nekharen gaan er van overeind staan.
Sterkte!

Dees · 12 maart 2007 op 18:08

In de gemeente waar ik ben opgegroeid verdween indertijd een meisje van mijn leeftijd. Die is later vermoord weer teruggevonden trouwens, maar dan jaren later. Het hele dorp had daar een lang trauma van, dat weet ik nog wel. Een meisje van 6, gruwelijk. Sterkte.

KawaSutra · 12 maart 2007 op 23:12

Angstig dichtbij inderdaad.
Ik begrijp en onderschrijf je woede.

Joy · 13 maart 2007 op 20:01

Zeker een heftig stuk en mooi geschreven. Kan echt de kwaadheid voelen en voel dat ook met je mee.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder