Less is more!

Geraakt. Natuurlijk door haar verhaal, een jong meisje met een dodelijke ziekte. Maar het is niet alleen een zielig verhaaltje. Sterker nog, het is helemaal geen zielig verhaal. Aangrijpend, dat wel! Ze heeft me geraakt met haar schoonheid, openheid, eerlijkheid en humor. En voel zelfs herkenning in haar persoonlijkheid of dan toch in sommige van haar persoonlijkheden. Ik ben op zich geen lezer. Geen echte dan toch. Je hebt mensen die alles kunnen lezen. Ik niet. Ik ben niet van de doktersromannetjes en ook niet van de fantasieverhalen, niet van de science fiction en niet van de detectiveverhaaltjes. Ik hou van verhalen die me raken. Ik hou van boeken die je in een sneltreinvaart leest en liefst in één avond uit zou willen lezen. Ik hou van eerlijke en directe verhalen, verhalen uit het hart geschreven.

Het valt me op dat het over het algemeen boeken zijn die geschreven zijn door vrouwen die ik leuk vind. De boeken die ik gelezen heb van mannen lezen niet lekker. Ze zijn niet duidelijk en ze draaien om de hete brij heen. Net zoals ze in het echte leven ook vaak doen. Typisch mannen. Ik ben laatst nog begonnen in een boek van Giphart, maar die doet zo zijn best om moeilijke woorden te gebruiken die hij zelf ook niet begrijpt, dat het onleesbaar wordt. Hij zoekt eerst in zijn woordenboek een moeilijk synoniem voor een makkelijk woord. Vervolgens gebruikt hij het moeilijke woord in het boek om er tussenhaakjes dan de makkelijke betekenis bij te zetten. Hoe ingewikkeld kun je het maken. Ben niet verder gekomen dan bladzijde 70. En dat vond ik nog knap van mezelf. Vrouwen zijn over het algemeen directer in hun schrijfwijze, duidelijk. En ik hou van duidelijk!

Dus ben ik verder gaan zoeken in mijn privébibliotheek (de boekenkast van mijn zus) en kwam terecht bij ‘Meisje met 9 pruiken’ van Sophie Staphorst. Direct vanaf de eerste bladzijde zat ik in haar verhaal. Een dagboek van haar ziekteperiode, waarin ze 9 verschillende pruiken heeft. En bij elke pruik voelt ze zich een andere vrouw en beleeft ze andere dingen. Het is daar, dat het herkenbaar wordt. Ik mag dan niet ziek zijn en geen 9 pruiken hebben (gelukkig maar), maar verschillende persoonlijkheden hebben,ja, daar kan ik me wel in vinden. Het is bij mij geen pruik, maar een combinatie van de helderheid van mijn ogen, mijn haardracht, humeur, make-up, de plannen voor die dag en zelfs de keuze van mijn schoenen, die mijn dag bepaalt. Vandaag een sterke vrouw, die alles en iedereen aankan en dat ook uitstraalt. Morgen een onzeker type, die twijfelt aan haar eigen kunnen. Overmorgen de sociale vrouw, die interesse heeft in anderen en graag van alles regelt en volgende week de brutale meid die lak aan alles heeft en overal tegenaan schopt.

Sophie heeft haar ziekte overwonnen, haarzelf teruggevonden tussen al die verschillende karakters en had helaas kanker nodig om te beseffen dat je overal intens van moet genieten. Van een kopje koffie op het terras, van een lange warme douche, van een knuffel van een vriend. Ik ben blij dat ze het voor me heeft opgeschreven. Mocht ik het namelijk ooit nog eens vergeten, dan hoef ik maar één blik op haar boek te werpen, om weer met beide benen op de grond te staan. Met haar mooie koppie op de cover, beveelt ze me te genieten, in welke bui ik die dag ook zit. Welke persoonlijkheid ik die dag dan ook draag. Al was het maar van die lange warme ochtenddouche. Less is more!