Langbenige servicemeisjes

Het was wat vervelend wakker worden, vorige week maandag. De hele zondag had in het teken gestaan van gedoe met een paar honderd klanten van de Thalys naar Parijs. In Nederland had hun trein panne gekregen, ze hadden een uur moeten wachten, daarna werd hun kapotte trein door een andere Thalys-trein op halve snelheid richting Parijs gesleept. Maar op het station van Brussel werd duidelijk dat de reis niet kon worden voortgezet wegens onderhoud aan het spoor in Frankrijk. NS-HiSpeed-dochter Thalys wist dat natuurlijk wel, maar had daar dus blijkbaar geen rekening mee gehouden. Slordig. Daar sta je dan, met zo’n 400 passagiers in Brussel. Europese voorschriften zeggen dat reizigers van internationale treinen bij vertraging goed moeten worden verzorgd. Dat betekent dus, dat de gestrande reizigers in Brussel in hotels zouden moeten kunnen overnachten. Maar nee hoor. Op het station. Misschien in een paar slaapwagens, zodat er tenminste nog van enig comfort sprake zou zijn? Weer mis. De reizigers moesten gewoon in de Thalys de nacht doorbrengen. Niks liggen. Rechtop zitten in de gewone stoeltjes, tot de nacht voorbij was. Zo’n nacht duurt dan lang. Erg lang. Maar waarom dat voor mij nu vervelend wakker worden was, maandag? Ik zat toch niet in die Thalys?

Nee. Ik was lekker thuis. Maar op de televisiereclames rondom het ochtendjournaal zag ik de aftrap van de nieuwe reclamecampagne van Thalys. Passagiers werden de hele rit van Amsterdam naar Parijs onvoorstelbaar te pletter verwend door kortgerokte langbenige servicemeisjes. Het ontbrak de reizigers aan niets. Hapje, drankje, een lieve lach. En de belofte dat je in een wip in Parijs bent. Mooie belofte… Ik ben erg benieuwd of die gestrande reizigers ook een gat in de lucht springen bij het zien van die reclame.

En mijn humeur verslechterde nog verder, toen aan het einde van de ochtendspits op internet het gebruikelijke bericht verscheen. Geen treinen van en naar Utrecht. Ik rende naar het raam en keek naar buiten, maar nee hoor. Het sneeuwde niet én er waaiden geen herfstblaadjes door de straat. Er moest dus wat anders aan de hand zijn. Op Teletekst gekeken. “Op last van de brandweer is het treinverkeer van en naar Utrecht stilgelegd”. En een tijdje later, eveneens op Teletekst, de melding “De brandweer heeft de sporen weer vrijgegeven”. Bij berichten dat iets op last van de brandweer gebeurt, en later dat iets door de brandweer wordt vrijgegeven, denk ik altijd aan een of andere externe oorzaak. Er staat een gebouw naast het spoor op instorten. Een aanpalende hooiberg in de fik. Er is een boom omgewaaid. Dan wordt “op last van de brandweer” het treinverkeer stilgelegd. Maar dit keer wás er helemaal geen externe oorzaak. Onterecht was er in het seinhuis van Utrecht een rookmelder afgegaan, dat was alles. Niks externs aan. Gewoon iets aan de hand bij ProRail zelf. Zoiets kan gebeuren, maar doe dan niet net alsof het zo’n treinstremming het gevolg is van externe omstandigheden.

De spoorsector. Erg onhandig als het op communicatie aankomt. We herinneren ons nog wel die geinige spotjes op de televisie: ze waren er helemaal klaar voor, die komende winter. Maar zowat bij de eerste serieuze sneeuwbui viel het treinverkeer stil en nog wekenlang werd een uitgedunde dienstregeling gereden. Later werd weliswaar de volledige dienstregeling weer gereden, maar waren de treinen weer korter. Lood om oud ijzer, denk ik. Minder treinen of kortere treinen: van tweeën een. Passagiers werden gewoon als haringen in een ton vervoerd, of bleven wegens plaatsgebrek achter op het perron. Ondanks de veelbelovende televisiespotjes. Maar in communicatief opzicht hebben NS-Reizigers, HiSpeed en ProRail niets geleerd. Achteraf bleken de twee communicatiemissers van afgelopen maandag weliswaar beide op een ongelukkige samenloop van omstandigheden te berusten (de nieuwe spotjes voor de Thalys waren geregeld door een extern reclamebureau en de berichten over de treinstremming waren te goeder trouw door iemand van ProRail op Teletekst gezet op basis van de aan hem verstrekte onvolledige informatie) maar het blijven ernstige missers, natuurlijk. Dus zorg dat zulke dingen niet mis kunnen gaan. De spoorsector staat al genoeg in de schijnwerpers, er wordt al genoeg op geloerd. Niet ten onrechte, want de kwaliteit moet echt fors omhoog, maar beperk de publicitaire schade een beetje. Anders wordt het wel heel erg prijsschieten, ook door mij.

Zo’n beetje op het moment dat ik dit stukje schrijf, kijk ik uit het raam. Het sneeuwt. Moet ik mij zorgen maken? Of worden de gestrande passagiers vanavond flink in de watten gelegd door die kortgerokte langbenige servicemeisjes? Lijkt me wel wat frisjes, eerlijk gezegd.