Lange tenen

Mijn vader is een zwart schaap. Rondom de neus wordt hij wat grijs. Dat doet de leeftijd. Mijn moeder is kastanjebruin. Geverfd, omdat ze zo baalt van haar witte vacht. Hoe vaak ik niet heb moeten horen dat je op wit werkelijk alles ziet! Mijn ouders zijn nu zes jaar bij elkaar en hebben zeven lammetjes op de wereld gezet. Witte en zwarte. Met mijn witte lijf en zwarte kop vorm ik de uitzondering in ons gezin.

Onze sinterklaasviering begint traditioneel met het verwelkomen van Sinterklaas. Elk lente is er nieuwe aanwas in ons gezin. Het is een feest op zich om getuige te zijn van de eerste kennismaking van een lammetje met de sinterklaasviering.

Vorig jaar waren we ook van de partij. Een beetje misselijk van alle pepernoten en marsepeinen stoombootjes die we onophoudelijk aan het vermalen waren, voegden we ons bij de massa wachtenden. Reikhalzend keek mijn jongste broertje uit naar het moment dat de oude grijsaard voet aan wal zou zetten.

Opeens kwam er een aanval van links. Schaapachtig keek ik naar de man die me een duw had gegeven. Vol fonkelend verwijt keek hij me aan. Er vormde zich een kringetje boze donkere mensen om mij heen. Eensgezind in woede, divers in huidskleur. Of ik mij realiseerde dat ik een racistisch stereotype neerzette met mijn zwart geschminkte kop. Hoe kwetsend dat wel niet was.

Voordat ik kon zeggen dat ik van nature een zwarte kop heb op een wit lijf voelde ik geduw en getrek van rechts. Waarderende klappen op mijn rug van witte, naar grauw neigende mannen en vrouwen. Ze riepen tegen me: “Respect! Jij weet de traditie op waarde te schatten!” Hard begonnen ze te scanderen: “Handen af van Zwarte Piet!”

Wie de eerste klap uitdeelde, weet ik niet meer. Wel dat het snel uit de hand liep. Links en rechts raakten verwikkeld in een ordinaire vechtpartij. De onthutste kindergezichtjes die ik om me heen zag raakten me tot in het diepst van mijn ziel. Grote kinderogen vulden zich met tranen, lipjes begonnen te trillen. We zijn maar snel weggegaan.

Eenmaal terug in onze wei hebben we een tijdje stil staan grazen. Woorden schoten even tekort. Mijn jongste broertje verbrak de stilte: “Waarom vinden jullie sinterklaas een leuk kinderfeest?” We begonnen allemaal door elkaar heen te blaten en de goede herinneringen aan vijf december buitelden over elkaar heen. Toen we uitgeblaat en uitgelachen door onze hoeven zakten om aan het herkauwen te beginnen, sprak mijn vader nog enkele laatste woorden. “Het zijn de tenen die het verpesten. Iedereen heeft tegenwoordig verdomd lange tenen.”