Lekkerbek

“Vanaf vandaag gaan we alleen nog maar snoepen!” Gejuich klinkt door de keuken. “Je bent de liefste moeder van de hele wereld.” “Wacht maar af,” zijn mijn raadselachtige woorden, die in het opgewonden gegil verloren gaan. Vanaf het moment dat Marie het levenslicht zag is er maar één ding voor haar belangrijk: eten. Op haar eerste verjaardag genoot zij al van augurken, olijven en de meest vreemde, uitheemse gerechten. Gaandeweg haar jonge leventje heeft zij ook de smaken zoet en zout leren waarderen. Elke smaakpapil in haar lichaam staat constant op scherp, terwijl haar maag voortdurend om vulling schreeuwt.

Natuurlijk heb ik van alles geprobeerd om haar eetlust te remmen. Over het algemeen resulteerde dat in genante situaties. De keer dat zij tegen de buurvrouw vertelde dat ze al een jaar niet meer gegeten had, waarop buuf natuurlijk gelijk een boterham ging smeren, staat mij nog vers voor de geest.

Het gezicht van de filiaalleider van de supermarkt zal ik ook niet snel vergeten. “Uw dochter heeft uit alle appels een hap genomen.” Ik probeerde hem nog te overtuigen dat ze het waarschijnlijk gedaan had, omdat ze enorm van Sneeuwwitje hield, maar daar trapte hij niet in. Een hele week lang heeft ze een voorgeproefde appel mee naar school gekregen. Dat grapje zal ze niet snel meer uithalen.

Op het moment dat ik de wanhoop -en Marie maat 52- nabij was, ging bij mij een lampje branden. De grote omkeer-truc had zijn nut al vaker bewezen! Mijn plan was simpel. Een week lang zou ons menu uit verplichte frites en gedwongen snoep bestaan.

De eerste dag was een feestje. De tweede dag vonden ze ook nog leuk. De derde dag vroeg Marie voor het eerst: “Mag ik een appel?” “Een appel?” Ik proestte het uit. “Natuurlijk niet, neem maar een snoepje of een ijsje.” Zuchtend wendde zij zich tot de snoeptrommel. Nog harder zuchtend liet ze hem staan.

De vijfde dag waren ze het zat. Bram smeekte om spaghetti, er mochten zoveel groenten in als ik maar wilde, en Marie zou een keer spinazie wel lekker vinden. Ik bleef onverbiddelijk. Er was snoep gekocht en dat moest op! Die hele week hebben wij geen vitamine van dichtbij gezien. Uiteindelijk gaf ik toe. Natuurlijk moesten ze wel doorsnoepen, maar het avondeten beloofde ik aan te passen. Weer een week later werd het menu opnieuw aangepast. Eén snoepje per dag moesten ze nog steeds verplicht eten, maar voor de rest zouden we weer ‘normaal’ gaan eten.

Tegenwoordig zijn Marie’s smaakpapillen sterk afgestompt. Vooral ‘zoet’ en ‘vet’ zorgen voor sterke reacties, variërend van kokhalzen tot braakneigingen. Het enige vet dat zij nog nuttigt is fruit.
Appels zijn en blijven immers ‘vet cool’.