“Vanaf vandaag gaan we alleen nog maar snoepen!” Gejuich klinkt door de keuken. “Je bent de liefste moeder van de hele wereld.” “Wacht maar af,” zijn mijn raadselachtige woorden, die in het opgewonden gegil verloren gaan. Vanaf het moment dat Marie het levenslicht zag is er maar één ding voor haar belangrijk: eten. Op haar eerste verjaardag genoot zij al van augurken, olijven en de meest vreemde, uitheemse gerechten. Gaandeweg haar jonge leventje heeft zij ook de smaken zoet en zout leren waarderen. Elke smaakpapil in haar lichaam staat constant op scherp, terwijl haar maag voortdurend om vulling schreeuwt.
Natuurlijk heb ik van alles geprobeerd om haar eetlust te remmen. Over het algemeen resulteerde dat in genante situaties. De keer dat zij tegen de buurvrouw vertelde dat ze al een jaar niet meer gegeten had, waarop buuf natuurlijk gelijk een boterham ging smeren, staat mij nog vers voor de geest.
Het gezicht van de filiaalleider van de supermarkt zal ik ook niet snel vergeten. “Uw dochter heeft uit alle appels een hap genomen.” Ik probeerde hem nog te overtuigen dat ze het waarschijnlijk gedaan had, omdat ze enorm van Sneeuwwitje hield, maar daar trapte hij niet in. Een hele week lang heeft ze een voorgeproefde appel mee naar school gekregen. Dat grapje zal ze niet snel meer uithalen.
Op het moment dat ik de wanhoop -en Marie maat 52- nabij was, ging bij mij een lampje branden. De grote omkeer-truc had zijn nut al vaker bewezen! Mijn plan was simpel. Een week lang zou ons menu uit verplichte frites en gedwongen snoep bestaan.
De eerste dag was een feestje. De tweede dag vonden ze ook nog leuk. De derde dag vroeg Marie voor het eerst: “Mag ik een appel?” “Een appel?” Ik proestte het uit. “Natuurlijk niet, neem maar een snoepje of een ijsje.” Zuchtend wendde zij zich tot de snoeptrommel. Nog harder zuchtend liet ze hem staan.
De vijfde dag waren ze het zat. Bram smeekte om spaghetti, er mochten zoveel groenten in als ik maar wilde, en Marie zou een keer spinazie wel lekker vinden. Ik bleef onverbiddelijk. Er was snoep gekocht en dat moest op! Die hele week hebben wij geen vitamine van dichtbij gezien. Uiteindelijk gaf ik toe. Natuurlijk moesten ze wel doorsnoepen, maar het avondeten beloofde ik aan te passen. Weer een week later werd het menu opnieuw aangepast. Eén snoepje per dag moesten ze nog steeds verplicht eten, maar voor de rest zouden we weer ‘normaal’ gaan eten.
Tegenwoordig zijn Marie’s smaakpapillen sterk afgestompt. Vooral ‘zoet’ en ‘vet’ zorgen voor sterke reacties, variërend van kokhalzen tot braakneigingen. Het enige vet dat zij nog nuttigt is fruit.
Appels zijn en blijven immers ‘vet cool’.
13 reacties
pepe · 12 april 2008 op 08:06
Fruitige column zo op de zaterdagochtend, met een smile gelezen. Ik vind Marie vet cool en haar mam natuurlijk ook. :kus:
Kan ik een van de boys een weekje langs sturen? Of zou dat niet meer helpen als ze boven de 15 jaar zijn? :stom:
SIMBA · 12 april 2008 op 08:12
En een nieuwe dieet-goeroe is geboren!
Fem · 12 april 2008 op 09:07
😆 nu snap ik waar die behoefte aan suikerloze muisjes vandaan komt 😆
Bij mij werkt deze truc ook maar dan omgekeerd als ik mijn meisje zeg dat ik haar te snel vind groeien en ik expras te weinig op haar bordje schep 😀
SIMBA · 12 april 2008 op 09:33
Euh….Fem, ik was diegene van de suikerloze muisjes. Geeft niks hoor, arta en ik schijnen vreselijk veel op elkaar te lijken want je bent niet de eerste die ons verwisselt!!! 😆
Fem · 12 april 2008 op 09:45
…mag ik de hormonen, dikke enkels en het late tijdstip ook een deel schuld toeschuiven.. :oeps:
Dees · 12 april 2008 op 10:49
Goed geschreven met een mooie opbouw. En het idee is briljant in eenvoud.
Ik ken nog een heleboel ouders met lastige eters en die ga ik deze column mooi doorsturen…
Mosje · 12 april 2008 op 11:59
De omkeertruc hadden mijn kinderen door. Dus ik moest twee keer omkeren. Wat ongeveer neerkomt op de zaken maar laten zoals ze zijn.
😀
pally · 12 april 2008 op 15:07
Ha ha, Arta prima column en origineel idee!
Lekker overvoeren met zoetigheid tot ze het helemaal tegen eten en smeken om gezond spul… 😆
groet van Pally
Neuskleuter · 12 april 2008 op 16:16
Haha, dat deed mijn moeder ook bij mij toen ik lief, klein en onschuldig was. Ik wilde alleen maar patat eten en verder was alles ‘lust ik niet’. Na een paar dagen patat was ik het ook zat. Ik weet er zelf niets meer van, maar het is een van de anekdotes van mams geworden.
Gelukkig is het met mij ook goedgekomen. Ik lust weer van alles, inclusief nog steeds de patat!
Leuk geschreven en leuke uitsmijter!
WritersBlocq · 12 april 2008 op 18:23
Alweer een ernstig probleem creatief door jou aangepakt, in een heel goed beschreven vorm.
Vet coole column!
Anne · 13 april 2008 op 13:01
😆
KawaSutra · 13 april 2008 op 15:23
Wat zijn het toch een snoepies!
arta · 13 april 2008 op 18:58
@ Pepe: Stuur maar langs! Mocht het niet werken voor 15-jarigen, dan maken we het toch wel gezellig!:-)
@ Sim: Ben al bezig met mijn eerste boek, onder de pseudoniem ‘Tanja Slager’. 😀
@ Fem: Er zit echt verschil tussen mij en Sim, hoor: Zij heeft wolkjes op haar strijkplankovertrek en ik streepjes!:-D
@ Dees: Doen! Het werkt echt! Niet voor eeuwig, maar ach, elk half jaar is meegenomen! Enne…slechte eetperiodes loste ik op door kleur: Gewoon voedingskleurstoffen bij de Toko halen en een keer blauwe bloemkool op het menu zetten of paarse spaghetti ofzo… :lach:
@ Mosje: Het tweede deel van de omkeertruc kwam bij mij na twee weken…
@ Pally, WB, en Anne: Tnx!
@ Neuskleuter: Humor, dat het bij jou ook werkte!
@ Kawa: Jaaaaaaaa, af en toe wel…:-D
Sinds een tijdje schrijf ik maandelijks een stukje voor in de nieuwsbrief van een oppascentrale. Soms zet ik ze ook hier neer. Dit was er dus zo één…