Lekkerbekjes

Ik sta met mijn kleinkinderen bij de viswagen op de markt. We halen kibbeling voor bij de lunch.
Terwijl de stukjes vis in het vet liggen te spetteren, bekijken broer en zus alle lekkers in de vitrine. Nou ja lekkers…kreeftjes en garnalen ontlokken kleindochter de standaardkreet ”ieuwwww” wat zoveel betekent als vies. Broerlief zegt gewoon: “Dat lust ik niet.” Wat dat betreft, zou hij een goede boer zijn.
De makreel en paling lijken ze wel wat en als kleinzoon eindelijk het woord lekkerbek heeft gespeld, vindt hij dat wel een aankoop voor een volgende keer. Ik zeg: “ Dat is goed, wat ben jij toch een lekkerbek.” Heel even is het stil en dan zegt hij, terwijl hij me verbaasd aankijkt: “Ik ben toch geen vis?” De visboer en zijn vrouw schieten in de lach en ik ook.
Dan trekt een houten model van een haring de aandacht. Het ding staat, met een medaille om, goed in het zicht. Natuurlijk willen ze weten waarom dat is en ik leg uit dat de visboer waarschijnlijk een prijs heeft gewonnen omdat hij goed haring kan schoonmaken.
Ik denk die man een plezier te doen. Maar nee wat zegt hij: “Die vis heeft twee zwemdiploma’s gehaald zijn A en B.”
Kleindochter heeft die beide papiertjes al gehaald en haar broer ploetert elke woensdagmiddag op zijn baantjes om nog deze zomer zonder bandjes te kunnen zwemmen. Ze vinden het een domme grap en wensen er niet om te lachen. De echtgenote maakt het goed door ze een stuk koude kibbeling te overhandigen, wat ze enthousiast in ontvangst nemen, want daar hebben ze natuurlijk wel een beetje op gerekend.
Thuis, waar Opa de tafel heeft gedekt, vallen ze aan op de warme kibbeling met saus.
Lekkerbekken zijn het.