Ik heb in de wereld al verschillende soorten waterijsjes gezien en aan sommige daarvan heb ik ook al gelikt. Mooie en lekkere waterijsjes. Maar de mooiste van de mooiste en de lekkerste van de lekkerste is mijn nieuwe waterijsje.
Waterijsjes heb je in verschillende smaken, kleuren en vormen. Op één stokje of op twee stokjes. In de vorm van een raket of een soort koude sparerib waar de botten vanonder uitsteken.
Ik word waterijsjesverkoper en ga mijn waterijsjes in de vorm van een vrouw laten maken. Nee, niet in dé vorm van een vrouw. Maar in de vorm zoals een vrouw eruit ziet. Een ijsje in alle geuren en kleuren waar je wel aan moet likken. Met een mooi passend papiertje dat je er in één keer kunt afscheuren of beetje bij beetje kunt verwijderen. De iets duurdere lekkertjes hebben een papiertje met een drukknopje.
Het wordt een waterijsje in frisse kleuren met een ranjasmaakje. Aan mijn warm aanbevolen waterijsje zit niet één stokje van hout maar twee stokjes van eetbaar materiaal. De twee eetbare stokjes in de vorm van beentjes lopen richting heet lekkers naar elkaar toe. Taps. Smaller van boven, of van onder. Dat ligt er maar aan hoe je mijn watermeisje vastpakt, aanpakt om er aan te likken.
Mijn ‘lentesymfonie’ is ijskoud de lekkerste.
Categorieën: Algemeen
15 reacties
DACS1973 · 29 mei 2011 op 13:30
Het is een leuk gevonden uitgangspunt, hoewel ik het soms een beetje op het randje vind, met die vrouwen en dat likken. Warm aanbevolen waterijsje vind ik een mooie vondst. Net als het papiertje dat je stukje voor stukje kunt verwijderen, alsof het ijsje een striptease-act opvoert.
Die herhaling van het woord ‘waterijsjes’ in de eerste alinea vond ik niet zo mooi.
Bij dit stuk heb ik het idee dat er meer in had gezeten. In deze vorm is het meer iets voor de rubriek ‘Kleintjes’ in CX Café.
Dees · 29 mei 2011 op 13:51
Je maakt veel gebruik van herhaling. En korte zinnen. Herhaling van woorden in korte zinnen.
Precies zoals hierboven.
Die herhaling in die korte zinnen begint zo opvallend te worden, dat het wat minder krachtig overkomt, dat het meer een trucje wordt dan een stijlmiddel dat iets toevoegt. De vergelijking vrouw en waterijsjes kan (hoewel soms ook een tikje te vrouw = object naar mijn smaak). Maar ook hiervoor geldt dat, met alle stukjes die je over vrouwen schrijft, er iets van een stereotype dreigt te ontstaan, waarmee je de ik ook maar weinig recht doet, schat ik. Kortom, kijk uit voor de overkill aan herhaling, herhaling, herhaling…
DreamOn · 29 mei 2011 op 15:16
Dus je gaat in de vrouwenhandel! Succes! 😀
Ben het overigens met de feedback van Dees eens.
sylvia1 · 29 mei 2011 op 16:21
Tja, ik had het vanochtend onder je “Vuur” al (voorzichtig) geformuleerd, dat ik de eendimensionale (lees: platte) manier waarop je vrouwen neerzet in sommige columns jammer vind, maar toen wist ik nog niet dat je volgende creatie de water(me)i(j)sjes zouden zijn met ‘heet lekkers tussen de beentjes’ 😕
Mien · 29 mei 2011 op 17:07
Ik dacht dat ze in d’n Belgique ijsjes lekstokken noemden. Dat belooft.
Meralixe · 29 mei 2011 op 20:53
Hier wat opvoedkundige les uit België.
Bij een waterijsje denken we meer aan “nen friesco”
Dit heeft veel te maken met een merknaam die dus in de volksmond overgenomen werd, zoals we bij spuitwater ook spreken van een “spa”.
Wij kennen ook wel “nen lekstok” maar dat is dan meer gemaakt van uitsluitend suiker. Andere benamingen zijn ook “een flokke” en “nen lolly.”
Die benamingen gebruiken in deze column lijkt me een niet zo goed idee! :duimop:
Mien · 30 mei 2011 op 08:40
@Meralixe:
Even kijken of ik wat geleerd heb.
Waar jij op staat noemen ze “frieten” toch?
Gebakken in “smout” nadat ze met een “droogzwierder” of onder een “dampkap” te drogen zijn gelegd.
Boven de rivieren heet dat “patat”.
“Unne patat” zal ik echt niemand durven geven in België. Zelfs niet met zoute mayonaise.
Amai zunne, ik ben bang dat niemand er nog een klap van snapt.
Zowel boven als onder de rivieren niet.
Enfin, pas je wel op voor “hefschroefvliegtuigen”, daar boven in de lucht?
Vleugeltjes op tijd intrekken. :hammer:
Mien taalwijzer
lisa-marie · 30 mei 2011 op 08:41
had een andere lentesymfonie verwacht maar ja he ik ben dan ook een vrouw 😉
arta · 30 mei 2011 op 09:39
😆
Ik moest er erg om lachen!
LouisP · 30 mei 2011 op 17:42
’t is eigenlijk bedoeld als een raadseltje, jammer, mislukt..
Bedankt voor het lezen en reageren
Sofie · 30 mei 2011 op 19:02
Waterijsjesmeisjes zijn mmmmm….
sylvia1 · 30 mei 2011 op 20:33
Een raadsel? Weer verkeerd begrepen dus… Heeft het met de titel te maken dan, want die snapte ik ook al niet, Lentesymfonie – muzieknoten?
Harrie · 31 mei 2011 op 10:29
Ja lekker zuigijsjes totdat ze helemaal wit worden.
LouisP · 31 mei 2011 op 18:33
Dacs, bedankt voor je reactie.
Ik had het inderdaad beter bij ‘kleintjes’ geplaatst. Ik heb geprobeerd het te schrijven als een ‘kleintje’ gewoon in het vak en versturen, zoals de andere kleintjes. Ik merk wél het verschil in schrijven bij kleintjes én in het columngedeelte. Net is alsof je toch nog iets van presteren voelt. terwijl ik dat bij de kleintjes niet voel. Maar ‘k wilde ook eens met de ‘grote’ meedoen..
LouisP · 31 mei 2011 op 18:37
dat het meer een trucje wordt dan een stijlmiddel dat iets toevoegt.
ai Dees, die prikt. Ik merk het nu ook. Die korte zinnetjes. Maar een trucje is het zeker niet. Ik wou da’k ’t kon. Trucjes bj het schrijven. Het lijkt me eerder een vervelende gewoonte die wel makkelijk schrijft, en wat lagarto ook zei. Misschien iets van nonchalance. Ook geen compliment trouwens. Maar zeker geen trucje…bedankt voor de reactie