Piep piep piep piep……….
Ik haal uit en sla met alle macht op het snooze-knopje van mijn wekker. Alsof mijn wekker schuld heeft aan mijn verplichte ochtendritueel. Zes uur opstaan, douchen, een kopje koffie met sigaret om direct de deur uit te gaan na wat parfum gespoten te hebben. Om het toeval uit te sluiten dat ik onderweg verwikkeld raak ik een hevige romance met de erfgename van een quote-500 genoteerde zakenman spuit ik extra veel. Ik sluit met tegenzin de deur zet de pas in, onderweg dromend van mijn dromen slaat de realiteit toe. Busnummer 300 nog wat opent de deuren en het slachtvee druipt stuk voor stuk binnen na gechipt te zijn. We moeten natuurlijk te traceren zijn mochten we in de massa verloren raken. Ik gedraag mij zoveel mogelijk als iemand die nooit met de bus gaat. Ik kijk verbaasd uit het raam, zouden ze geloven dat ik een toerist in de bus was?
Na een uur loop ik het gebouw binnen en groet de receptioniste quasi-vriendelijk, de standaard is gezet. Ik plof op mijn bureaustoel en start de computer. Collega’s vliegen mij om de oren druk pratend en aandacht trekkend. Ik haal mijn dagelijkse kop koffie die meer naar koffielimonade smaakt en aanschouw het spektakel. Ik raffel mijn dagelijkse voorraad werk af in een klein uurtje. Nog 6 uurtjes, zouden ze door hebben dat ik meer kan?
Ik besluit de kat uit de boom te kijken. Ik kijk een uur uit het raam en zie enkel bomen, geen kat te bekennen. Ik besluit dat die wel wat beters te doen hebben. Ik trouwens ook, ik moet een grote vergadering voorbereiden met als voornaamste agendapunt “vergaderen”. Het lachen is mij al een paar jaar vergaan, if you cant beat them join them is mij wel eens verteld.
Nog 3 uurtjes. Ik positioneer mijn scherm en manoeuvreer mijn bureau als een loopgraaf. Mocht ik aangevallen worden heb ik minimaal 5 seconden de tijd om te reageren met vingervlugge bewegingen op mijn keyboard. Als er een levensvorm mijn kamer nadert komt roep ik direct allerlei termen tegen mijn collega die mij van de vergadering zijn bijgebleven.
Het laatste uurtje vind ik dat ik wel wat ontspanning verdiend heb, ik kan eindelijk openlijk niets doen. Heerlijk in je eigen leugens geloven, er zou een competitie hiervoor moeten zijn, kan ik eindelijk de eerste prijs van mijn leven in ontvangst nemen.
8 reacties
Chantalle · 9 februari 2010 op 18:34
Welkom op Column X.
Ik vind het op zich heel erg leuk geschreven. De slechte interpunctie stoorde me wel, daar zul je wat beter op moeten letten.
joopvanpoll · 9 februari 2010 op 19:18
Bramos, bien venue.
Chantalle gaf haar eerste reactie. Ik proef ook jouw potentie, dat deel ik met haar.
En , eerlijk als ik ben, ik weet niet wat interpuncties zijn…, nu zoek ik het op, als would-be intellectueel moet je wel ietsiepietsie bagage hebben.
Succes verder, groet,
Joop.
Emiliever · 9 februari 2010 op 19:57
Chantalle heeft gelijk wat de interpunctie betreft. Verder vind ik dat je best origineel over een onderwerp geschreven hebt dat nou eenmaal niet zo origineel is. Inderdaad, potentie dus! Ik ben benieuwd naar de volgende, wie weet wel iets meer uitgediept!
LouisP · 9 februari 2010 op 21:53
Bramos,
echt leuke vondsten hierin…..je vergeet af en toe ‘en’lijkt me…
Van die kat en die loopgraaf is erg grappig gevonden
“kan ik eindelijk de eerste prijs van mijn leven in ontvangst nemen.”
Ik dacht eerst dat je ‘voor het eerst een prijs…’bedoelde maar zoals je het nu afsluit vind ik hem inderdaad veel mooier. Een prijs van jouw leven…mooi!
Louis
Avalanche · 9 februari 2010 op 22:52
Erg grappig, vol leuke vondsten. Doet me denken aan een periode, waarin ik ook voornamelijk tijd zat te doden achter een bureau. :lach:
pally · 10 februari 2010 op 10:29
Heel leuk gedaan, Bramos. Over de ontbrekende komma’s is genoeg gezegd. Het geeft wel leuke effecten: zes uur opstaan! Doe je er zo lang over ?:-D
Geintje, lees graag meer van je. Ik zou zeggen, lekker los schrijven en zorgvuldig nalezen.
groet van Pally
Bramos · 11 februari 2010 op 17:05
Allen hartstikke bedankt voor de reacties. Ik ben geen echte columnist, ik dacht ik post mijn gedachten en “let’s give it a try”. Ik zal op de interpunctie’s proberen te letten.
joopvanpoll · 12 februari 2010 op 09:56
Bramos,
Heb je bijdrage herlezen en zie nu pas dat ik het eigenlijk heel mooi vind wat je doet. Als een wijn die op eiken heeft gelegen. De weldadige nadronk wekt het verlangen op naar de volgende slok.
Joop.