Terwijl ik bezig ben met het opruimen van de vliering stuit ik op een aantal fotoboeken. Omdat het licht boven nu eenmaal niet optimaal is besluit ik het opruimen even te laten liggen en ga naar beneden. Onder het genot van een kop thee duik ik in het verleden. Vakanties in het voormalige Joegoslavië, Talie, Oostenrijk, Zwitserland, Frankrijk, Portugal trekken aan me voorbij, zoals mijn jeugd in al zijn vrolijkheid aan me voorbij trekt. Juist in deze tijd vind ik het heerlijk om even terug te duiken in mijn jeugd.
Buiten sneeuwt het. Dit jaargetijde zal best zijn bekoorlijkheid hebben, aan mij is het niet besteed. Kou, sneeuw, wind, hagel zijn niet mijn ding. Zelf ben ik een lentekind wat bijna automatisch de lente tot mijn jaargetijde maakt.
Zoals ook de zomers van vroeger trekt ook de mode aan mij voorbij. Mijn hemel dat ik er ooit zo bij liep denk ik. Op het moment dat ik dit met grote verwondering zit te bekijken ploft er een lang lijf naast me op de bank.
Tjesus, dat je er zo bij liep, zegt hij. Heb je daar nooit wat van gezegd tegen oma, dat ze je zulke kleren aan liet trekken.
Verwonderd kijk ik naar dat enorme lijf dat naast me op de bank hangt. Hoe kort is het nog maar dat ik hem kon aantrekken wat ik wilde, zoals mijn moeder mij kon laten aantrekken wat zij wilde. Tot de jaren van protest kwamen. Nee niet die broek en zeker geen jurk. Rond een jaar of veertien begon ik mijn eigen smaak te ontwikkelen. Een lachertje vergeleken bij tegenwoordig.
Het lijf naast me gaat nog even verder met zijn commentaar. De muts op zijn hoofd heeft dit jaar plaats gemaakt voor de capuchon die vorig jaar nog zijn haardos moest verhullen. Broek nog steeds op half 11. Op het moment dat hij van de bank opstaat zakt de broek richting knieën en wordt deze met een nonchalant gebaar opgehaald, bijna tegelijkertijd met zijn neus.
Op dat moment besluit ik een foto te maken, voor het digitale fotoalbum, dat plaats heeft gemaakt voor het fotoalbum dat ik in mijn handen heb.
Heel even probeer ik in de toekomst te kijken. Zie ik hem zitten met zijn kinderen en hoor ik mijn kleinkinderen to be zeggen.
Tjesus, dat je er zo bij liep. Heb je daar nooit wat van gezegd tegen oma, dat ze je zulke kleren aan liet trekken.
L’histoire se répète.
8 reacties
Avalanche · 18 februari 2010 op 16:41
Grappig en zeer herkenbaar!
doemaar88 · 18 februari 2010 op 20:49
De titel vind ik jammer- ik had voor een Nederlandse gekozen- al begrijp ik je keuze wel. Het stuk zelf daarentegen vind ik prettig leesbaar, helder en simpel en dat is ook direct de kracht van dit stukje. Prettige zinsvariatie. Leuk!
LouisP · 18 februari 2010 op 21:03
Hoi Ingrid,
“Omdat het licht boven nu eenmaal niet optimaal is besluit ik het opruimen even te laten liggen en ga naar beneden.” Hier zou ik “nu eenmaal”eruit laten. Het opruimen laten liggen is grappig.
Talië is Italië neem ik aan.
“Zoals ook de zomers van vroeger trekt ook de mode aan mij voorbij. Mijn hemel dat ik er ooit zo bij liep denk ik.” Deze zin vind ik niet goed. Twee keer “ook”….en “mijn hemel”…..
“Tjezus”….
Van dat “lange lijf”, het benoemen van je zoon is erg origineel. Alleen vind ik dat je het wat te veel achter elkaar gebruikt..
“Nee, niet die broek…”volgens mij moet er een komma tussen…
“Hoe kort is het nog maar dat ik hem kon aantrekken….’ moet daar niet ergens “geleden” tussen? Of “nog niet zo lang geleden?”(Of probeerde je het kort te gebruiken t.o. het lange lijf? He kort was het dat ik…….zou origineel kunnen zijn……
11 beter voluit schrijven…vind ik
Neus en broek ophalen is goed bedacht…
“Op dat moment besluit ik een foto te maken, voor het digitale fotoalbum, dat plaats heeft gemaakt voor het fotoalbum dat ik in mijn handen heb.” Vind ik een vervelende zin om te lezen…
“To bë”….heel aandoenlijk maar ik zou dat op een andere manier proberen te vertellen..
Je probeert wel van alles en dat vind ik bijzonder…
groet,
Louis
Ingrid · 18 februari 2010 op 21:43
Louis, ik neem mee wat je hebt gezegd. Twee keer ook is inderdaad niet helemaal zoals het hoort.
11 niet voluit heb ik zo geleerd. Maar daar zijn de meningen over verdeeld.
In het origineel ga ik wat aanpassingen verrichten.
Al doende leert men.
Dank je wel.
DreamOn · 18 februari 2010 op 23:43
Mooi verhaal. En ja, de geschiedenis zal zich best wel gaan herhalen! Ik zie dat nou al bij mijn zoon van bijna 20: hij kan verontwaardigd kijken naar foto’s waarop hij een poloshirt droeg. Hoe ik dat als moeder in mijn hoofd heb gehaald?! 😀
[quote] Tjesus, dat je er zo bij liep, zegt hij. Heb je daar nooit wat van gezegd tegen oma, dat ze je zulke kleren aan liet trekken. [/quote]
“Tjesus! Dat je er zo bij liep,” zegt hij. “Heb je daar nooit wat van gezegd tegen oma, dat ze je zulke kleren aan liet trekken?”
Gesproken tekst tussen aanhalingstekens. Dat is de regel, maar het leest ook veel prettiger, want het is meteen duidelijk dat iemand het zégt.
Maar verder met plezier gelezen.
(En ik ben het eens met de opmerkingen van LouisP)
Mien · 19 februari 2010 op 08:06
Een beetje wollig deze column.
Jammer van de vele woordherhalingen.
Jeugd en lente vallen in herhaling en trekken de hele tijd door de column voorbij.
Het vult wel lekker de column.
Nu nog wachten op rokjes die tot de knieën zakken.
Ach, de lente is in aantocht.
Mien Mien
Ingrid · 19 februari 2010 op 09:53
Hoi Louis,
In het originele stuk heb ik een en ander veranderd. Op mijn eigen website heb ik de aangepaste versie geplaatst. Jammer dat ik het hier niet meer kan aanpassen.
Allemaal bedankt voor de tips.
Fijn weekend en voor degene die op de lange latten gaan, heel veel plezier.
Mien · 19 februari 2010 op 15:39
Tip @ Ingrid
Even een mailtje met verbeteringen naar redactie@columnx.nl sturen en ze passen jouw column graag aan.
Doe ik ook wel eens.
Mien S.O.S.