Limousine (Schoonmoeder 2)

De kleinkinderen en hun ouders wachten bij de kerk op ons.
Wij arriveren in een zwarte volgauto achter de auto waarin hun overleden Overoma ligt.
Geheel volgens haar wens zal de uitvaart een kerkelijk karakter hebben. Onze kleinkinderen hebben nog nooit een uitvaart meegemaakt en het eerste wat ik aan mijn “stoere” kleinzoon van acht zie, is zijn knuffelkonijn. Het is het joch aan te zien dat hij het hele gebeuren reuze spannend vindt.
Zijn zus van tien stelt zich wat verlegen op en weet zich geen raad met de dominee die haar de hand komt schudden. Deze kinderen komen nooit in de kerk dus van zang, preek en andere rituelen weten ze niets. Het gezin zit pal achter ons en ik verbaas me over de rust die er in die bank heerst.
Het lukt ze om een uur muisstil te zijn en amper te bewegen. Zo ken ik ze niet. Knap hoor.
Op de begraafplaats staan ze vooraan. Je ziet ze bijna denken: “Eindelijk de kans om eens in een graf te kijken.” Ook dat verbaasd me want ik kan me voorstellen dat dat “doodeng” is.
Als we na de condoléance aan de soep en broodjes zitten, komen de vragen los.
Kleindochter: “Oma wie betaalt dit allemaal, jij en Opa?” Ik leg haar uit dat je voor een begrafenis geld kunt sparen en dat Overoma dat ook keurig heeft gedaan.
Mijn schoonmoeder is bijgezet in een familiegraf en de volgende vraag luidt: “Oma, waarom zagen we al die anderen niet liggen?”
Ik begrijp nu waarom ze zo mooi vooraan stonden. Lastige vraag, maar met mijn antwoord, dat de medewerkers van de begraafplaats hebben gezorgd voor een gladde ondergrond voor de kist van Overoma, is ze tevreden.
Als we nog even bij ons thuis nazitten klautert kleinzoon bij mijn man op schoot en komt de leukste vraag van de dag: “Opa, als jij doodgaat, mag ik dan ook in zo’n limousine zitten?”