Herken je dat? Je opent je emailbox en vindt tussen tientallen spamberichten een e-mail van een schoolvriendje. Van toen je 6 jaar was. ‘ Hoi. Mijn naam is Lodewijk,
Ben jij die Dirk Jan die vroeger naast mij zat in de kleuterschool ‘de Vlaswiek’ in Ambacht?’

Even gaan je gedachten terug. Kleuterschool ‘De Vlaswiek’ . Dat was die schitterende tijd van Carmen, Marjon, Mirjam, Desiree, Ilse en … natuurlijk Suzanne. Zaten er ook jongens in onze klas? Je struint op zolder en na wat zoekwerk heb je in handen, jawel…de groepsfoto van 1981. Iedereen was die dag verkleed. Je ziet jezelf staan in cowboytenue tussen drie verpleegsters, een stewardess en een paaldanseres. Maar die laatste, dat kon ook een ander kostuum geweest zijn; bij Desiree thuis hadden ze het niet zo breed.
Naast Desiree stond een mannetje met een verentoog op zijn hoofd. Dat was Marc, herinner je je ineens. Met hem heb je nog menig robbertje gevochten met als inzet ‘verkering krijgen met Carmen’. (Tot op de dag van vandaag geen flauw benul wat dat destijds inhield. Verkering met Carmen? Je hebt haar nooit gezoend, nooit handjes vastgehouden, nooit liefdesbriefjes geschreven. Schijnbaar was ‘verkering hebben met Carmen’ meer een titel dan een activiteit).

Je ogen glijden langs de hoofdjes op de vergeelde foto. Namen poppen op in je hoofd. ‘ Jos, Kees, Peter, Manon, Mieke. Ergens aan de zijkant staat een jongetje alleen. Hij draagt een witte doktersjas maar is verder niet verkleed. De bril op zijn bolle hoofd is hersteld met stukjes pleister. Zelf op die oude foto kun je nog zien dat hij slechte ogen had, ze zijn even groot als zijn bril. Zijn hele houding straalt iets zieligs uit, iets misplaatst, iets ongemakkelijks. Je hebt Lodewijk gevonden en je herinnert je het weer.

In jaren dat je in dezelfde klas als Lodewijk zat, heb je het altijd met hem te doen gehad. Alle jongens pestten Lodewijk, omdat hij dom, lelijk en onnozel was. En de meisjes lieten hem in de kou staan wanneer ze gingen tekenen en hij een viltstift wilde lenen. Dan zeiden ze dat hij te hard op de punt drukte. Dat de stiften kapot zouden gaan. Dat ze gehoord hadden dat hij dat twee jaar geleden bij de stiften van Eline ook gedaan zou hebben. Fascisten, Nazivrouwen waren het, dat realiseer je je nu. Jij deed daar niet aan mee. Je was dan wel een stoere jongen maar ’s nachts had je meelij en huilde je grote krokodillentranen om Lodewijk. Je probeerde hem te beschermen zonder je eigen imago te beschadigen. Zou het ooit nog goed komen met Lodewijk? Je had er een hard hoofd in. De kleuterschool werd de lagere school en jullie zagen elkaar minder. Hij bleef zitten en dat was een mooi moment om iemand anders verantwoordelijk te maken voor Lodewijk. Af en toe op het schoolplein een oogje in het zeil houden, maar meer ook niet. Hij moest op eigen benen leren staan. Toen kwam de tijd om de laatste banden door te snijden. Op een mooie zomerdag gaf je hem een aanzienlijk deel van je knikkerverzameling en zei tegen hem iets in de trant van ‘ Niet alles in één dag verknikkeren en niet tegen Peter spelen, die knikkert te goed.’ Je taak was volbracht en sinds die tijd heb je nooit meer aan hem gedacht. En prompt, 25 jaar later mailt Lodewijk je weer.

‘ Hoi Lodewijk.

Nee, ik heb nooit op de Vlaswiek gezeten. Moet een andere Dirk Jan Durieux zijn. Veel succes met zoeken.’

En ’s nachts, wanneer je vriendin naast je ligt te woelen, huil je nog één keer grote krokodillentranen om Lodewijk. De jongen die door het dragen van een witte doktersjas, Einstein wilde imiteren.

Categorieën: Algemeen

16 reacties

lagarto · 23 december 2007 op 10:18

Dirkie..Ik vind hem werkelijk prachtig, echt.
Één dingetje klopt niet, zag ik.
Je verhaal vergaat ineens van 2e persoon enkelvoud naar 2e persoon meervoud (heet het denk ik)

[color=CC0000]Je[/color] probeerde hem te beschermen zonder [color=CC0000]je[/color] eigen imago te beschadigen. Zou het ooit nog goed komen met Lodewijk? [color=CC0000]Je[/color] had er een hard hoofd in. De kleuterschool werd de lagere school en [color=CC0000]Jullie[/color] zagen elkaar minder.

Soms blijken na 25 jaar de helden ineens watjes te zijn en de idioten okeeju mensen…das echt waar hoor..ik weet het zeker.

Groeten Lagarto

arta · 23 december 2007 op 10:48

Mooi geschreven!
Volgens mij is de zin die Lagarto aanhaalt wel goed: ‘jullie’ slaat op jou en Lodewijk.

De uitsmijter? Wel een beetje laf, hoor, om daarover te liegen! 🙂

bender · 23 december 2007 op 11:18

Mooi verhaal en erg goed geschreven! Wat is er met Lodewijk geworden? Dat zou ik nu wel willen weten….misschien is ‘wel getrouwd met Carmen en heeft ‘ie een dokterspraktijk……
Groet van Bender

Prlwytskovsky · 23 december 2007 op 11:23

En dan maar hopen dat Lodewijk dit niet leest, dan moet je alsnog kleur bekennen bij hem. 😉

dj_Eddy · 23 december 2007 op 11:54

[quote]En ’s nachts, wanneer je vriendin naast je ligt te woelen, huil je nog één keer grote krokodillentranen om Lodewijk. De jongen die door het dragen van een witte doktersjas, Einstein wilde imiteren.[/quote]

Die laatste alinea is de mooiste. Kinderen kunnen enorm pesten, maar volwassenen zijn er nog veel beter in. Mensen veranderen niet.

Trukie · 23 december 2007 op 11:57

Een mooie en eerlijke column. Alleen jammer dat we nu niet weten hoe het Lodewijk is vergaan. Misschien wilde hij je nog wel bedanken.

pally · 23 december 2007 op 12:29

Erg goed geschreven, Dirk-Jan, deze column!
Al mag ik hopen dat de naam ‘Lodewijk’ niet zijn echte naam is. Ja, zo gaat het wel in een klas, niemand wil bij de echte losers horen. En de wroeging heb je stiekem of koop je af.
Leuke uitsmijter ook, al geloof ik er geen donder van… 😀

Groet van Pally

KawaSutra · 23 december 2007 op 12:52

Het is ook wel opvallend. De echte professortjes in de klas hadden altijd van die oubollige namen. Alsof het ook nog even ingewreven moest worden, maar dan door de naamgevers. Eerlijk gezegd had ik ook altijd een zwak voor de underdogs in de klas, maar dat keerpunt herken ik ook. Daarom overtuigend geschreven.

Ik zou de afwijzing via email toch een beetje ervaren als verraad aan juist die persoonlijke sociale kant. Ik denk dan ook dat je stiekem wel gereageerd hebt maar je naam als macho-schrijver hier op CX niet te grabbel wil gooien. 😀

lagarto · 23 december 2007 op 13:15

Uhhh…is er misschien nog iemand, naast Arta, die dat gevalletje over 2e pers.enkel en 2e pers. meervoud uit kan leggen?
Lagarto

Grumpy-old · 23 december 2007 op 13:17

HMM

E=MC² oftewel alles is energie,of weer anders gezegd perceptie. In ieder van ons zit een klein Lodewijkje en soms komt ie eens piepen. Vreemd genoeg altijd ronde de kerstperiode, wanneer heel veel mensen bezig zijn met “naastenliefde”

Leuke column. Stuff worth thinking about.

Greetz
Grumpy

vanlidt · 23 december 2007 op 13:33

Je column doet pijn, zo goed is-ie. Je schrijft dat de stukken er vanaf vliegen. Met perspectiefwisselingen (zie reactie lagarto) moet je inderdaad uitkijken, maar dat zie je zelf wel bij het nalezen.

SIMBA · 23 december 2007 op 14:27

Nog een spuit-elf-reactie van Sim: goed verhaaltje Dirk!
😀

lisa-marie · 23 december 2007 op 16:22

Tja zo ging dat vroeger zo gaat dat nu ook nog.
Mooie column , ik heb hem met veel plezier gelezen. 🙂

Li · 23 december 2007 op 19:13

In één adem uitgelezen. Ik kreeg meteen het’aggosie’gevoel.

De laatste zin is niet echt geloofwaardig. volgens mij knaagt Lodewijkje nog steeds aan je geweten… 😡

Li

pepe · 24 december 2007 op 09:01

Mooi geschreven en leuk weer eens iets van jou te lezen.

Ik denk dat in iedere klas wel een of andere Lodewijk heeft gezeten. Daarom is dit een herkenbaar schrijfsel.

weathergir · 28 december 2007 op 12:51

Mooi geschreven en “I’m with Pally”. Wel bah, dat je hem hebt afgewezen… Ik had graag het vervolgverhaal van jullie ontmoeting willen zien 🙄

Geef een reactie

Avatar plaatshouder