London is the place for me – deel 2

Om de lezer niet teveel op stang te jagen zal ik kort zijn over de kamers; rozen op tafel, een zilveren schaal met bon bons en een reuzenfles champagne.
Enkeldiep tapijt, damasten gordijnen, noten en kersenhout ‘all over the place’ en een 7 dubbele boxspring. Breedbeeldtelevisie, draadloos internet, hidden surround sound en dimverlichting. Nou vooruit, ook de badkamer dan maar even; Vier soorten olie voor in het kingsize ligbad, chanelzeepjes, scheerspullen, een handdoek voor elke teen en badjassen van de kwaliteit ;’onderin de koffer en meenemen’. Oh ja en badstofslippers met logo.
Geen jacoozy, dat viel even tegen. Maar goed, om nu meteen een klacht in te dienen.
Na een kort uiltje en een wandeling door ‘The City’, konden we ons op gaan maken voor het diner.
Fotomoment; Vier mannen, die op een rij elkaars vlinderdasje staan vast te knopen.
‘Losser, je wurgt me.’
En toen aan tafel, in ‘The Ballroom’, een hemelsblauwe variant op een zaal in het Versailles van alle genummerde Louis uit de historie. Een adembenemende orgie van glim-en glittterwerk die iedere aanhanger van het consuminderen in razernij had doen ontsteken.
Maar ja, niet zeuren we waren nu eens ’n keertje in het buitenland en Hollander.
Wat mij dan ook het meest opviel waren de 5 verschillende wijnglazen rond ieder couvert.
Die werden bij elke amuse en alle tussengerechten ruim bijgeschonken door in gala gestoken obers waarvan iedere tafel er twee tot zijn beschikking had… ‘Yes please, thank you..’
Gaandeweg het wijnarrangement viel het me al op dat alle taalbarrières wegvielen in de geanimeerde gesprekken die ik voerde met een Amerikaanse producer en een mij onbekende hip-hop zangeres. Wie had gedacht dat ik ineens zo gemakkelijk met het Engels overweg kon.En of ik ook iets deed in de muziek, vroeg ze. Jazeker, ik speelde gitaar.
‘Hmm interesting, in a band ? ,twinkelde ze.
‘Moah.. ‘
‘Oh, then you’r a studio musician.’
‘Something like that..’
Ik werd gered doordat er tegen een microfoon getikt werd. De Video Wall lichtte op en de uitreiking begon.
Om tijdens dat gebeuren niet verder te storen was er inmiddels afgeruimd en waren er weer nieuwe volle flessen op tafel gezet.
Gelukkig, nu konden we van dezelfde soort doordrinken, dan viel het niet zo zwaar, verzekerde ik mijn tafelgenoot.
Na enkele obscure country en western prijzen, klonken ineens de eerste tonen van het winnende lied in de categorie International Popsong en verscheen de clip op het scherm van 3 bij 4 meter.
Dat waren wij ! Mijn enthousiasme had tijdens de afgelopen uren geleidelijk steeds grotere proporties aangenomen. Ik sprong op om als trotse vader een eerste foto te maken en werd onmiddellijk door 4 handen naar beneden getrokken.
’Dat doe je niet man, iedereen kijkt !
Een oorkonde, medailles, loftuitingen,jongste artiesten van de avond, wat werden ze gefêteerd en wat waren ze onder de indruk.
En die verwennerij werd even later voortgezet op de after party, waar het verzamelde bedienend personeel nu ineens met reusachtige dienbladen champagne rondliep. ’Yes Please’
Hé kijk, daar waren The Corrs..zou ik….

(de ontknoping volgt in deel 3)