London is the place for me.. slot

Flitslichten exploderen in de zacht verlichte ruimte, TV camera’s snorren en plotseling bekruipt me een lichte twijfel of de dames Corr wel zitten te wachten op een chat met een onbekende fan uit Holland. met in beide handen een champagneglas en een vlinderdasje dat inmiddels de verticale propellorstand heeft aangenomen. Foto’s die me na terugkomst onder de neus worden gedrukt laten zien dat het geen onverstandig besluit was om me op dat moment even bij de hapjestafel terug te trekken. Daar zit iemand, die ik zelf niet eens meer tot mijn kennissen kring zou willen rekenen.
Onderuitgezakt in een fauteuil, de linkerhand rustend in een bakje dipsaus voor de garnalentoastjes, in de rechter een leeglopende alcoholische versnapering, kijkt een verlopen feestneus met glazige blik en een innig tevreden glimlach naar ‘het vogeltje’..
Toch herinner ik mij, na een korte hersteltijd, de meest interessante en bevlogen gesprekken over ouderschap, politiek en Zen Boeddhisme waarin ik theorieën verkondig en oplossingen aandraag die wereldschokkende gevolgen hadden kunnen hebben als er maar naar mij geluisterd werd.
Pas toen ik met de CEO van een grote platenmaatschappij in hevige discussie verzeild raakte over schandalige verdiensten van artiesten en uitbuitingspraktijken, werd ik door zoonlief met zachte hand uit het feestgedruis verwijderd.
‘Kom Trawant ,we gaan naar de kamer’
Daar aangekomen trof ik mijn collega vader die inmiddels zijn grootste wens, op de foto met idool Peter Greene, in vervulling had zien gaan en ook nog wel in was voor een afzakkertje.
‘He kijk, een minibar..MINIBAAAR…!’
Het lichtje knipte aan en voor de echte liefhebber ging het walhalla open.
Vier soorten stokoude schotse whiskey’s, 5 sterren cognacs, wodka, likeurtjes in velerlei variaties, zoutjes, gekonfijte lekkernijen.. ‘Maar wel erg kleine flesjes,’ ..
Het werd nog een genoeglijk uurtje met leuke grappen en onverwacht persoonlijke ontboezemingen
Toen de zonen hun moments of fame voldoende genoten hadden kwamen ze er gezellig bijzitten, mannen onder elkaar.
’Zit er nog wat in de minibar..? TUUUURLIJK..
Op de decibellen die ik later die nacht produceerde werd met minder consideratie gereageerd dan thuis. Liever word ik dan ook niet meer herinnerd aan het moment waarop ik met matras en al naar het tussengangetje werd versleept.
De ochtend brak aan met ongekende wreedheid. Er waren mannen die met hamers op mijn schedel sloegen en van het copieuze ontbijt was jammer genoeg alleen een glaasje jus te verdragen..
Tempo was daarna geboden, inpakken en naar het vliegveld.
Ik ritste juist heelvoorzichtig mijn koffer dicht toen er werd geklopt.
Er stond een man in een rood koetsierskostuum voor de deur met witte handschoenen en een opschrijfboekje.
‘Service Sir, checking the minibar.’
We dromden in ijzige stilte om hem heen toen hij voor het kleine, zo goed als lege kastje, door de knieën ging.
‘We start with the peanuts’, sprak hij met een glimlach.
‘How much are those ? Mijn grammatica was ineens een stuk minder dan gisteravond, viel me op.
‘15 Pounds a can Sir. ’

Er werd weinig meer gesproken tijdens de terugreis.
Maar 5 jaar later kan er weer een voorzichtig lachje af.