Ik heb talent in talentloos zijn. Dat heb ik zojuist, tijdens een middagwandeling, beredeneerd. Talent in talentloos zijn, kan je het geloven? De oeroude clichés zijn mij nochtans niet ontgaan: “Iedereen heeft zijn capaciteiten en is daardoor uniek.” Dat is allemaal goed en wel natuurlijk, maar mensen die dat soort clichés gebruiken om mij te troosten, mogen gerust ter plekke doodvallen. Ambitie werd meteen met de paplepel erbij in mijn keel gestampt, om het zekere voor het onzekere te nemen. “Een zes tussen die negens op je rapport, leg dat maar eens, en kan je echt niet mooier tekenen dan dat, het klopt niet eens in perspectief!” Niet dat ik als achtjarige al wist wat perspectief betekende, maar ik moest er in ieder geval erg van huilen.
Op school is het ten zeerste afgeraden onzeker te zijn. De zwakke lammetjes gaan namelijk eerst. Wolven liggen op de loer. Denk maar niet dat ze je niet geroken hebben, want dat hebben ze. De duivel der onzekerheid is een sluwe goochelaar, wist je dat? Stel je maar eens voor. Hij ketent je vast en snijdt vervolgens je borstkas open. Hupla, een messteek in je hart. Hij naait je vervolgens weer dicht en op enkele littekens na, lijk je geen haar veranderd. Het nieuwsgierige publiek kijkt uiteraard geamuseerd toe, voorlopig onwetend dat de duivel hen een voor een er zal uitpikken. Het bloed van het vorige slachtoffer hangt zelfs nog aan zijn vingers, als hij alweer iemand anders aanwijst.
Desondanks klopt mijn hart nog. En dan nog wel voor jou. God, als ik denk aan jouw talent in mooi zijn, dan voel ik mij niet eens waardig genoeg om in jouw schaduw te mogen lopen. Jouw ogen wil ik niet meer zien. Ik wil ze vergeten. Ze zijn te doordringend, te helder, te confronterend. Ik weiger jouw lippen nog een keer te voelen. Hun ijzige zachtheid op mijn beschadigde huid zou mijn maskers doen smelten als sneeuw voor de zon, en dat mag niet, mijn liefje, dat is gevaarlijk. Het lijkt me het veiligst moest jij uit mijn leven verdwijnen, bel me niet meer. Jouw stem is te betoverend. Telkens als ik je heb horen praten, maak ik van die idiote beredeneringen tijdens mijn wandelingen. Misschien ben jij ook wel een goochelaar, die bij zijn trucs sporen nalaat.
7 reacties
Shitonya · 30 april 2008 op 11:41
Als er zulke mooie schrijfsels tijdens je wandelingen uitkomen, dan mag je voor mij wel de hele wereld over lopen.
arta · 30 april 2008 op 16:23
Mooi en triest zet jij hier een levensverhaal neer.[quote] “Iedereen heeft zijn capaciteiten en is daardoor uniek.” [/quote]
Dit cliché is in zoverre waar, dat je een mens wel de kans moet geven uit te vinden waar die capaciteiten liggen![quote]Een zes tussen die negens op je rapport, leg dat maar eens, en kan je echt niet mooier tekenen dan dat, het klopt niet eens in perspectief!”[/quote]
Van deze zin liepen de rillingen over mijn rug…brrrr…
pally · 30 april 2008 op 16:34
Ondanks de slordigheden vind ik dit een mooie column.De rapportscene kwam bij mij ook echt aan.
Dus toch talent, :wave:
groet van Pally
De_PessiMist · 30 april 2008 op 21:56
Die rapportscène is een zeer typisch voorbeeld van prestatiedruk in onze maatschappij. Wist je dat er elk jaar kinderen weglopen van thuis, uit angst om hun rapport te tonen? Iedereen blijft maar zeiken over hoe ieder zijn eigen talenten heeft (waar ik het trouwens wel mee eens ben), maar als er een mindere kwaliteit ontdekt wordt, stampt men die er vaak tot op het bot in.
Gelukkig is er nog de liefde, daar worden talenten door uitvergroot, in de hemel geprezen en fouten gerelativeerd 😀
Dees · 1 mei 2008 op 09:16
Hoewel ik geloof dat er massa’s mensen zijn zonder ook maar enig talent, geloof ik niet dat jij daartoe behoort.
Die rapportscene is erg herkenbaar, de rest mooi.
Wellicht dat sommige goochelaars sporen weg kunnen toveren. Wie weet..
De_PessiMist · 1 mei 2008 op 21:08
die massa’s mensen hebben dan weer talent in geen talent hebben he 😀
Dees · 2 mei 2008 op 14:15
haha, eigenlijk geloof ik zelfs dat er massa’s mensen zijn die zelfs het talent om talentloos te zijn ontberen 😀
maar daar ga ik nog ff over denken.