Lopen!

Een heerlijke niks-aan-de-hand-avond. Seven Years in Tibet is op televisie en ik nestel me nog even onder mijn dekentje op de bank en schuif mijn voeten onder zijn benen. Pauze! Hij rent naar het toilet en volledig uitgelaten komt hij terug. Met een duikvlucht springt hij op de bank… bovenop mijn enkel. ‘ Plop!’, hoor ik het zeggen. Een stekende pijn, mijn maag draait zich om en een luide schreeuw ontsnapt aan mij. ‘Jeetje!’, dat ziet er niet zo best uit, zegt hij enigszins verbolgen. ‘Nee!’, antwoord ik, terwijl ik probeer mijn enkel te bewegen. Binnen enkele minuten is mijn hele voet gezwollen en blauw. ‘Lelijk gekneusd’, zegt mijn vriend. ‘Ach, met een paar dagen zal het wel over zijn’.

Die nacht niet geslapen. Wat een vreselijke pijn! Mijn ogen zijn rood en gezwollen van het huilen de hele nacht en mijn been is stijf. Maar ja, hoe ernstig is dit nou helemaal? Mijn vader vind mij een typisch geval van kleinzerig. Ik jank al als ik met een speldje in mijn vinger prik. Dus overdrijf ik deze pijn niet gewoon zoals ik meestal de pijntjes wat zwaarder aanzet dan dat ze daadwerkelijk zijn? ‘Hij is wel echt heel dik’, zegt mijn vriend, ‘en paars. Zou er toch maar even mee naar de dokter gaan’.

Die ochtend op mijn fiets naar de huisarts gereden. Tja, mijn vriend moest werken en fietsen zou mijn enkel juist goed doen. Met een klopje op mijn schouder word ik achtergelaten en er word nog een zacht ‘sterkte’ gemompeld voordat hij de straat uitrijd.
Het fietsen was niet zo’n succes. Eenmaal op de fiets, kon ik slechts trappen met één been. Met de bovenkant van je voet trek je de trapper omhoog en met de onderkant van je voet trap je hem weer naar beneden. Op deze manier maakt de trapper zijn ronde en kom jij vooruit. Met mijn rechterbeen bungelend naast mijn fiets, uiteindelijk bij de huisarts aangekomen.

‘Hij is wel echt heel dik… en paars’, zegt mijn huisarts met een onderzoekende blik. Kijk! En daar heb je huisartsen voor. Gewoon om precies die diagnose te stellen die jij al bedacht had. ‘Waarschijnlijk gekneusd, maar ik zou toch maar naar het ziekenhuis gaan voor een foto. Maak je niet druk, gewoon om wat dingetjes uit te sluiten’, zegt hij met een brede huisartsenlach op zijn mond, terwijl hij iets onleesbaars op een papiertje krabbelt.

De moed zakt mij in de spreekwoordelijke schoenen. In mijn linkerschoen dit keer. Rechts is slechts een bungelend hoopje been met een sok aan het uiteinde. Op de fiets naar het ziekenhuis. Gelukkig maar een kwartiertje verderop. ‘Zal mijn enkel goed doen al die beweging’, denk ik hardop met de tranen in mijn ogen. Het porren, duwen en prikken van de dokter heeft de pijn geen goed gedaan en mijn pijngrens lijkt zijn dieptepunt bereikt te hebben. Ik ben koortsig, misselijk en heb moeite met focussen.

In het ziekenhuis aangekomen, kan ik gelukkig direct doorlopen. Wanneer ik in de röntgenkamer aankom, wordt mijn enkel op een plaat gelegd. ‘Kunt u uw enkel iets naar rechts draaien?’, vraagt de mevrouw met het loden schort. Als ik mijn enkel zou kunnen draaien, zou ik hier waarschijnlijk nu niet zijn, denk ik zo. ‘Lukt het niet? Kom maar, ik help wel even.’ En voordat ik kan knipperen met mijn ogen grijpt ze mijn enkel vast en draait hem met een rotgang naar rechts. ‘Nou, mijn enkel staat nu in ieder geval in een andere stand. Ik werd er al zo moe van dat mijn voet steeds maar naar voren stond’, zeg ik met een wazige blik in mijn ogen en iets dat op een glimlach lijkt.
‘Als er wat met uw enkel aan de hand is, wordt u vanmiddag gebeld. Wanneer u niet gebeld wordt, hebben wij geen breuk kunnen constateren en dan kunt u na het weekend contact opnemen met de huisarts om de uitslag te bespreken’.

Die middag ben ik niet meer gebeld. Wat ik al dacht, het is gekneusd. Dat weekend heb ik bij mijn ouders geslapen en tot op de dag van vandaag hoor ik mijn vader nog zeggen: ‘Lopen op die enkel Ineke, dat is de enige manier om van die pijn af te komen. Op je kiezen bijten en gewoon lopen’. ‘Lopen’, herhaal ik in mijzelf, ‘gewoon lopen’.

Drie nachten later. Het is maandagochtend en ik bel de huisarts voor de uitslag. Volgens mij is mijn enkel dikker geworden, maar dat kan ook verbeelding zijn. Ik suf nog na van de potten aspirines die ik geslikt heb en kan door het slaapgebrek mijn ogen amper open houden. Ik heb 4 nachten niet kunnen slapen en meer gehuild van ellende dan de dag dat ik mijn grote-mensen-tanden er uit viel, omdat ik op een put klapte met mijn gezicht. Maar ik heb gelopen! Stekende, zeurende, kloppende, tergende pijn, maar ìk heb gelopen!

‘Goedemorgen dokter! U spreekt met Ineke Hulsbos. Afgelopen vrijdag ben ik voor foto’s in het ziekenhuis geweest in verband met mijn enkel. Kunt u mij vertellen wat de uitslag is?’. Het wordt stil aan de andere kant van de lijn. ‘Euh…. Mevrouw Hulsbos?’, hoor ik de dokter haperend zeggen. ‘Bent u vrijdagmiddag niet gebeld dan?’. ‘Nee!’, antwoord ik verontwaardigd. Had ik gebeld moeten worden?’. ‘Dit is uiterst vervelend, mevrouw Hulsbos. Het zal de drukte van de vrijdagmiddag geweest zijn. Ik hoop dat u uw enkel dit weekend niet al te veel belast heeft? Hij is namelijk gebroken…’.