Het vrijgezelle leven heeft wat.
Dat probeer ik mezelf in ieder geval wijs te maken.
Ik kan doen en laten wat ik wil en ik hoef, buiten Sunnyboy, met niets of niemand rekening te houden.
Over aandacht heb ik ook niets te klagen. Maar stiekem lijkt het me toch ook wel weer fijn om verliefd te zijn…
Een lief te hebben.
Stralend hand in hand te kunnen lopen,
ongegeneerd midden op straat mijn lief te zoenen.
Kriebels in mijn buik te krijgen als hij mij aankijkt.
Eindeloos samen in bed te kunnen liggen op die saaie zondagen. En niet saaie andere dagen…
Intens lief te hebben, zonder remmingen.
Elkaar te ontdekken.
Alles.
En wie weet af en toe eens te horen dat ik mooi ben.
Dat HIJ me mooi vindt.
Door hem gestimuleerd en uitgedaagd te worden.
Na te denken en mezelf te ontwikkelen, al dan niet bewust, puur al door zijn Zijn.
Zijn leven en denkwereld mee te beleven.
Te delen.
Te geven…
11 reacties
Eddy Kielema · 5 november 2006 op 11:36
[quote]Eindeloos samen in bed te kunnen liggen op die saaie zondagen…[/quote]
Vandaag is ’t weer zover, zo’n saaie zondag, bedoel ik… Sterkte, Estrella!
DriekOplopers · 5 november 2006 op 12:13
Heel erg mooi opgeschreven. Gevoelig. Ontroerend.
KawaSutra · 5 november 2006 op 14:27
Mooi!
Shitonya · 5 november 2006 op 14:50
Ik kan geen woord over liefde meer lezen -_-
pally · 5 november 2006 op 17:10
Ik kan me goed inleven in jouw hartekreet.
Wat me toch enigszins verontrust is de afhankelijkheid van de nog onbekende ‘hem’:
[quote]Na te denken en mezelf te ontwikkelen(……)puur al door zijn zijn[/quote]
arta · 5 november 2006 op 17:35
Erg mooi geschreven, en o zo waar!
🙂
Dees · 5 november 2006 op 17:47
Herkenbaar is het zeker en in die zin ook ontroerend. Maar of het geschikt is om creativiteit mee te voeden, dat denk ik dan weer niet. Daarvoor is het een beetje te dagboek. Mooi, herkenbaar, maar niet nieuw. Te persoonlijk. ik kan niet helemaal de woorden vinden om te zeggen wat ik bedoel merk ik en ik wil je ook niet voor het hoofd stoten. Dus ik laat het hier maar bij.
Groet,
Dees
Barbapappa · 5 november 2006 op 18:21
Je beschrijft eigenlijk wat iedereen welleens heeft gedacht na de ‘boehoe-hij/zij-is-er-niet-meer’-fase nadat een relatie op de klippen is gelopen. Ik geloof dat ik daar onderhand ook ben, al was de ‘boehoe’ meer ‘woohoo!’…
Inderdaad een tikkeltje dagboekerig, maar mijns inziens niet storend.
Estrella · 5 november 2006 op 19:16
@Pally: Ik kan me voorstellen dat dat je enigzins verontrust maar afhankelijkheid is het zeker niet. Het komt meer neer op het verlangen niet geremd te worden in “een” ontwikkeling, welke dan ook.
@Dees en Barbapappa: Wauw! Lukte het me als kind en jong volwassene nooit om een dagboek bij te houden, blijkt het me,onbewust, als volwassen vrouw tòch nog goed af te gaan! Nooit te oud om te leren, alweer een cliché bewaarheid… 😉
Nee, als dagboek is het zeker niet bedoeld.
Ook niet als de “gedachte na de ‘boehoe-hij/zij-is-er-niet-meer’-fase nadat een relatie op de klippen is gelopen.” Dit stukje heb ik in Februari van dit jaar al geschreven en op mijn toenmalige blog geplaatst, en omdat het zo af en toe weer aan actualiteit wint besloot ik het hier te plaatsen.
Soms slaat het alleen zijn om in eenzaamheid, en dan zou ik graag iemand naast me hebben. Ik denk dat iedereen die alleen is dat gevoel wel kent.
Tè persoonlijk? Persoonlijk is het zeker, het is [u]mijn[/u] gevoel, [u]mijn[/u] beleving van dat moment. “Tè persoonlijk” zou ik het het zelf niet noemen, dan zou ik meer in detail zijn gegaan, meer van mijn leven bloot hebben gelegd. En dat doe ik niet in deze column.
Dank voor jullie reacties. 🙂
Li · 5 november 2006 op 20:03
Ik vind het een aardig stukje. Niet meer en niet minder 😉
Li
Mup · 6 november 2006 op 13:30
Ik vind het sowieso moedig zoiets persoonlijks in te sturen, en verder kan ik me in alle voorgaande reacties wel een beetje vinden, behalve in die van Eddy:-)
Groet Mup.