Stel, dat ik wil rouwen om de slachtoffers van Parijs. Omdat Parijs misschien wel de stad is waar ik ooit mijn hart verloren ben, omdat ik van de Franse taal houd of omdat Parijs zo dichtbij is. Mag dat dan, alsjeblieft?
Of mag ik, als ik dat wil, de ramp in de Sinaï in Egypte misschien wel veel erger vinden? Omdat ik zelf altijd met het vliegtuig reis, een speciale band heb met Rusland of kennissen heb in Sharm el Sheik?
Mag ik alsjeblieft, als dat voor mij goed voelt, kleding of voedsel inzamelen voor de vluchtelingen in mijn omgeving? Mag ik ze welkom heten? Ze een fijne en veilige toekomst in Nederland wensen?
Maar mag ik ook, omdat ik bang ben, het eens helemaal met Geert Wilders eens zijn? En hopen dat Nederland z.s.m. de grenzen sluit. Ook al snap ik niet precies hoe dat dan moet.
Als ik vandaag even níet aan alle narigheid in de wereld wil denken, mag ik dan alsjeblieft zingen op straat? Of dubbel liggen om niks met een gezellige vriendin? Omdat er al genoeg momenten zijn waarop ik verdrietig ben, en ik ook maar gewoon gelukkig wil zijn.
Maar mag ik ook, als het allemaal even binnenkomt, mijn tranen laten lopen? Ook al is het dan alweer even geleden? En ook al wil ik liever sterk en moedig zijn?
Ik vind het al ingewikkeld genoeg, wat er zich allemaal afspeelt in mijn hoofd. Dat ik niet meer precies weet wat ik nou eigenlijk allemaal voel, vind en denk. Gek word ik soms van de voors en tegens. Van de ene kanten en de andere kanten en van de mitsen en maren. Ik vind het al vervelend genoeg dat ik angstig ben in de trein of tijdens een leuk evenement en dat ik liever niet meer vanaf Schiphol vlieg, wanneer ik op vakantie ga. Het is al vermoeiend genoeg, dat ik steeds vaker in conflict raak met mezelf. Omdat wat ik dacht, niet meer altijd is wat ik doe, of omdat wat ik vind, niet meer in overeenstemming is met wat ik voel.
Mag ik alsjeblieft gewoon probéren te voelen wat ik voel, te denken wat ik denk en te vinden wat ik vind? Zonder dat ik dan naïef, dom, harteloos of hypocriet word genoemd. En zonder dat ik dan het stempel krijg van mongool, eikel of racist?
Bedankt.
11 reacties
troubadour · 20 november 2015 op 07:39
Wat kan ik meer zeggen dan dat ik vertederd werd. En je bewonderde!
Bewonderde vanwege de oprechtheid, de puurheid en de eerlijkheid.
En vanwege jouw vermogen om het zo mooi te verwoorden, te dichten. Van mij mag je! Van mij mag iedereen, als ik maar mag complimenteren en kritiseren.
Dees · 20 november 2015 op 10:37
Ach ja. Dat vind ik dan juist wel weer een voordeel van social media. Zelfs bij opvattingen of foto’s waarvan je denkt dat niemand er iets negatiefs over kan zeggen, zijn er steevast mensen die van leer trekken. Zo kom je van ‘you cannot please them all’ via ‘dat ga ik dus ook niet proberen’ naar ‘de pot op’.
De truc zit hem dus in je er niets van aantrekken, hoe lastig ook.
Sympathiek stukje.
Meralixe · 20 november 2015 op 11:04
Ik durf nu eventjes op niets van het inhoudelijke te reageren. Meralixe zonder mening… Moet kunnen.
Toch even dit. Eén, uw tekst komt op mijn computerblad klein en vetjes tevoorschijn. Ik ben geen computerspecialist maar één en ander kan waarschijnlijk via ‘goede’ werkmethoden opgelost worden. Wie kan helpen?
En twee, noem me maar een onmogelijke muggenzifter hoor maar dat “Hoihoi! Ik ben sinds kort gestart met het schrijven van stukjes/columns.” schreeuwt eventueel om een kleine aanpassing daar we ondertussen al enkele maande verder zijn. Dan leest dat ‘sinds kort’ een beetje ongelukkig.
Nog even dit… uw column… kandidaat voor C vd M…
Kim U. · 21 november 2015 op 16:24
Zo beter, Meralixe? 😉
pally · 20 november 2015 op 11:30
Oprecht geschreven, gewoon hartenkreet, die mij raakt. Heel erg mooi gedaan!
Rob van Meer · 20 november 2015 op 12:48
Heel mooi verwoord Kim!
Channe · 20 november 2015 op 12:49
Mooi!
Herken mijzelf hierin. Het raakt echt!
Esther Suzanna · 20 november 2015 op 13:17
Alles mag blijkbaar niet. Tenzij het lief, kwetsbaar, aardig en herkenbaar is voor een grote groep. Mogen we dan ook alles blijven schrijven? Ben ik nou de enige die dit mooie stuk ook een doordenker vindt?
Mosje · 21 november 2015 op 11:19
Toen ik dit stukje las kwam steeds het liedje van Claudia de Breij in me op: Mag ik dan……
Nou het mag, alles wat jij denkt en voelt, en daarvoor hoef je niemand te bedanken. Dat is ook de enige opmerking die ik op dit stukje wil maken: ik had het laatste woord weggelaten
pgmcoolen · 21 november 2015 op 11:49
Heel mooi stukje, waarin ik helemaal met je gedachtengang mee kan gaan.
Kim U. · 21 november 2015 op 16:26
Bedankt voor jullie warme reacties en jullie feedback!