Mammie

“Mama, ik wil die diamanten plaspop, mama ik wil dat stenen barbiehuis, mama…”
En dan komt het mama figuur aanrennen als een hondje die doelloos achter een auto aanrent. En dan pakt ze haar zuurverdiende geldpot en dan strooit ze ermee als confetti op een bruiloft. Maar dit keer gaat haar kind niet trouwen. Het kind gaat zich enkel verloven met de portefeuille van mama. En als mama eenmaal de gouden ringen pakt, oftewel haar pinpas, dan is er geen houden meer aan. “Ja mama, ik moet het hebben, mijn vriendjes hebben het ook. Nee mama, ik wil dit niet, ik wil dat dure merk, anders sta ik voor hondenlul. Maar mama, ik moet deze rekenmachine met ingebouwde diepvrieskip wel hebben voor school, ik kan moeilijk dat kantinevoer gaan eten, of wil je dat ik voedselvergiftiging oploop?”

En ga zo maar door. Als ik mama zou hebben geheten, dan had ik een kip met salmonellabacterie naar zijn harses hebben gesmeten, mijn pinpas door zijn bilspleet hebben gehaald en het bonnetje stront in zijn muil hebben bewaard.
Maar ja, dat ben ik. En niet één van de ja-knikkende mama’s van tegenwoordig. “Schoolspullen nodig? Moet dat net nu ik goede tijden slechte meiden zit te kijken? Ach, weet je wat. Hier heb je een paar briefjes van vijftig, nee wacht. Hier heb je mijn pinpas en airmile pas en zoek zelf maar wat leuks uit. En ga dan maar bij de Mac Drab wat vettigs eten he, je moet immers nog groeien”.

En voordat je ook maar één keer met je ogen kan knipperen is het kindwezen al verdwenen. Hans Kazan zou het hem niet na kunnen doen. En enkele seconden later zie ik rookwolken oprijzen in de winkel. De kind wezens verschijnen met warpsnelheid voor de kassa en ik tik snel “red alert” in en waarschuw alle politiewagens. De hutkoffers worden gevuld en daarna worden de kindertjes weer keurig netjes opgehaald door mammie.

Richting de Mac Druk, hamburgers inladen en wat zeggen we dan? “Burp” Boertje gelaten en de kinderen zijn verloofd. Op naar de trouwerij: de erfenis van mama. Als mammie slaapt, zie je het kind wezen de kamer insluipen met een kettingzaag: “Neemt u, Pietje, deze vrouw inclusief erfenis tot uw wettige echtgenoot en zult u haar uitgeven in goede en slechte tijden en wanneer u een rondje in de kroeg wilt geven tot de bank u en uw bankpas scheidt?”

Vervolgens hoor je het geluid van een kettingzaag, zie je bloedspetters op de muur verschijnen en ruik je de daarop volgende uren de geur van rottend vlees. En Pietje zegt: “ja, ik wil…”