Margreet

Ze was een kennis van een kennis. We hadden in hetzelfde bedrijf gewerkt en kwamen elkaar wel eens tegen. Soms in de stad, soms bij de supermarkt. Ze werkte toentertijd in de thuiszorg. Margreet heet ze. Ik had haar lang niet gezien. Vijftien jaar terug voor het laatst. In het voorbijgaan, op de fiets. Haar strak in de staart. Neus in de wind. We riepen elkaar de vraag toe of alles goed ging en alles ging goed. Uiteraard. We fietsten door. Dat leek ons allebei het beste. Vandaag was er een feestje. Via een kennis van een kennis was ik op dat feestje terecht gekomen. Een tengere vrouw drukte mij de hand bij binnenkomst. Mijn hand en vele anderen. Een bijna plechtige ontvangst. Net voordat mijn hand werd losgelaten kruiste ik de blik van de handenschudster. Wat volgde was een beheerste eruptie van energie. Verrassing en verontwaardiging in woord en gebaar. Het was Margreet. Wat leuk en wat een tijd terug. Ze had lenzen. Het was geen verbetering. Na enkele minuten wist ik het weer. Margreet vertelde zoals zij altijd vertelde. Zoals ze tegen iedereen altijd vertelde. Vol overgave. De gehele gezamenlijke kennissenkring zou de revue gaan passeren vanavond evenals haar pedicureactiviteiten ten behoeve van de oudere medemens.
Mijn metgezellen waren gerustgesteld. Ze hoefden zich over mij, degene die zich immer buitengewoon ongemakkelijk beweegt in gezelschap, geen zorgen te maken.
Ik had Margreet.