In de supermarkt bij het vak met kaarsen scharrelt een dame op leeftijd. Ze heeft kunstmatige blosjes op haar wangen en het haar in een stijve permanent. Ze straalt aan alle kant onzekerheid uit. Ik zoek in het schap naast de kaarsen naar servetten en zie, vanuit mijn ooghoek, dat de dame in kwestie mijn kant op komt.
Ze vraagt advies over de kaarsen. Ze wil graag weten hoe drijfkaarsjes werken en hoe lang ze branden. De werking kan ik uitleggen maar van het aantal branduren heb ik geen idee.
Ze vertelt dat ze thuis een Mariabeeldje heeft en dat de komende weken de kaarsen naast het beeldje dienst moeten doen. Ze overweegt drijfkaarsjes omdat ze bang is voor brandgevaar.
Samen nemen we de hele voorraad door en ik lees de waarschuwingen op de verpakking voor.
Kaarsen niet te dicht bij elkaar zetten, niet op de tocht, niet in de buurt van gordijnen enz.
Ik vraag haar of ze niet beter een lampje op batterijen kan kopen. Wel zo veilig en ze gaan wat branduren betreft lang mee.
“Kunstlicht mevrouw? Dat kan niet hoor, Maria moet goed gestemd raken en dat doe je niet met een kunstlichtje.” Ze trekt een gezicht dat haar wel duidelijk is dat ik van Maria en haar stemmingen geen verstand heb.
“Weet u, ik zit in de zorgen om een moeder die met haar kind in Duitsland woont. Ze willen zonder enige vorm van juridisch proces het jongetje bij zijn moeder vandaan halen. Het is toch schande dat ze in deze tijd van het jaar met het kerstfeest in aantocht, moeder en kind willen scheiden.”
Ik zeg dat het me onwaarschijnlijk lijkt dat bij een dergelijke handeling de rechtbank of jeugdzorg niets heeft te zeggen.
Die opmerking wordt me niet in dank afgenomen. Ik begrijp dat alleen Maria deze gerechtelijke dwaling kan voorkomen en dat daar echte kaarsen voor nodig zijn. Mevrouw maakt aanstalten om haar zoektocht nog een tijdje voort te zetten.
Ik wens haar sterkte en zeg dat ik hoop op een goede afloop. Dat ik niet in wonderen van Maria geloof laat ik achterwege.
Als ik thuis de boodschappen uitpak, mis ik servetten.

Categorieën: Algemeen

Ferrara

Wie sturen kan zeilt bij elke wind

11 reacties

Meralixe · 18 december 2012 op 10:16

Ferrara, koningin van de perfecte afsluiter.
Maar he… Die eerste alinea, met een goeie dertig woorden een typetje neerzetten, is ook niet iedereen gegeven. :wave:

Libelle · 18 december 2012 op 11:11

Eens, Maralixe. ( het is gemakzuchtig, ik weet het)

SIMBA · 18 december 2012 op 11:26

Zo’n kitscherig mariabeeldje mag wel en dan een kaarsje op batterijen weer niet….het is wat met die oudjes 😆
Echt heel goed gedaan, zo’n alledaagse ontmoeting in de supermarkt eruit tillen en op deze manier opschrijven. Ik zou willen dat ik dat kon!

trawant · 18 december 2012 op 14:01

Als ik Maria was ..(geef toe ik kom in de buurt..) dan deed ik het ook niet voor batterijen..

Mooie schets met een paar pareltjes zoals:
..’ Dat ik van Maria en haar stemmingen geen verstand heb’..

Zo ziet men maar weer de verhalen liggen op straat..of lopen bij AH..

Harrie · 18 december 2012 op 16:00

Mooi kleintje kerst. :duimop:

Meralixe · 18 december 2012 op 16:31

Harrie!!!! Was me dat schrikken! :slik:

Pierken · 18 december 2012 op 18:29

Die Harrie. Niks zeggen, he? Voor een volgende keer dat je een vrome tegenkomt, Ferrara, zie de instructievideo op http://www.drijfkaarsje.nl. Ik heb het ipv met olie geprobeerd met wasbenzine. De oplossing voor het Mariabeeldjesprobleem.

Of raad dit slag vrouwen een drielontenkaars aan, dan is het beeldje ook tijdelijk uit zicht. Het beeldje zelf aansteken is natuurlijk de beste optie, maar ik schat je sociaal genoeg in om ze niet voor het hoofd te stoten.

Met deze kleine onderwerpen vat je voor mij de essentie weer samen. Less is more.

arta · 19 december 2012 op 08:33

Mooi klein geschreven, met daardoor dubbel resultaat!

Dees · 19 december 2012 op 11:07

Ja, mooi, ook mooi hoe zij haar perspectief afschermt.

Het is misschien wat oneerbiedig, maar ik moet denken aan een kennis die altijd weer gelooft in de producten van tel sell, hoe vaak hij ook teleurgesteld wordt. Stapels helende kussens en handige snijtools. Wie ben ik om dat sprookje door te prikken…

Yfs · 19 december 2012 op 21:17

Met heel veel plezier gelezen.
De slotzin vond ik echt een uitsmijter..
Onthutst dacht ik : Oeh gut, ja, da’s waar ook!!! :klappen: :duimop:

Jip · 19 december 2012 op 23:47

Natuurlijk, Ferrara, altijd echte kaarsjes branden! Dat doet baasje ook als er iets ernstigs op tilt staat. B.v. toen baasjes kleinkind geboren moest worden. Dagenlang hebben hier toen lichtjes gebrand. Het kindje was n.l. flink overtijd. Alleen zet ze de waxinelichtjes dan voor het het portret van haar overleden ouders en zegt: vader , moeder komen jullie even helpen!
Poot! Jip

Geef een reactie

Avatar plaatshouder