May’be it’s for the better…

“May’be it’s for the better” zeggen ze op de Fiji eilanden wanneer ze tegenslag ervaren.
Heel vaak schiet dit gezegde door mijn hoofd, wanneer dingen niet zo gaan als ik gehoopt of verwacht had. Zo ook vanmiddag. Ik mag dan een dochter van een fotograaf zijn; van fototoestellen heb ik geen verstand. Wat ik wél wist was dat ik er eentje wilde hebben, een digitale, om wat preciezer te zijn.
Toen mijn blik dan ook op een reclame krantje viel waar er één werd aangeboden die onlangs het ‘beste koop’ predikaat had gekregen, was de keuze snel gemaakt. Dát werd de mijne. Enige aarzelingen rondom de prijs verschoof ik naar de achtergrond. Een groot reclamebord bij de ingang van de winkel, toonde het begeerde toestel nogmaals. Eenmaal in de winkel bleek het echter nooit geleverd te zijn.

Nou ben ik niet voor één gat te vangen dus zocht ik in het telefoonboek naar andere filialen in de omgeving. Hoe vaker ik te horen kreeg dat ze óf uitverkocht waren reeds, óf inderdaad de levering nooit binnen hadden gekregen, hoe gretiger ik werd. Mijn overtuiging groeide: dit toestel moest en zou ik hebben! Blijkbaar was het een erg goede keuze want overal was het uitverkocht immers? Vastbesloten er een te bemachtigen belde ik me een slag in de rondte. Eindelijk trof ik een winkel die er nog twee of drie had liggen. Een kwartiertje bij mij vandaan met de auto. “Nee, mevrouw, we kunnen het niet apart houden voor U, dat doen we nooit, maar wanneer U nu meteen komt….”Ik was al onderweg.

Eenmaal daar zocht de verkoopster de balie af. Ze zag er uiteindelijk nog twee liggen maar een collega wees haar erop dat die apart waren gelegd voor anderen mensen. Hu? Apart gelegd?! Daar deden ze toch niet aan? “Helaas mevrouw, we zijn uitverkocht.” meldde ze mij vervolgens. Ik wees de verkoopster op het gesprekje wat ik zojuist had opgevangen en gaf duidelijk te kennen dat het niet klopte met hetgeen ze me eerder had gezegd door de telefoon. Er zouden immers geen camera’s weggelegd worden? En ik was nu hier dus ik had het recht er eentje te kopen! Ik zag haar onrust, ze was me liever kwijt dan rijk. “Deze zijn voor eigen personeel apart gelegd, mevrouw, ik kan U niet verder helpen.”

Nou zat ik die dag toch al niet zo lekker in mijn vel, en ik kréég ineens zin om een partij heisa te gaan schoppen van- heb-ik-jou-daar! Wat dacht ze wel niet?! Was ik speciaal heen en weer gereden, ná het telefonisch afgecheckt te hebben, om uiteindelijk nóg onverrichter zaken naar huis te moeten! Maar onbeschoft zijn ligt niet in mijn aard dus ik slikte, en slikte, maar de stoom kwam zichtbaar uit mijn oren. Mopperend en met een gezicht als een oorwurm verliet ik de winkel. Een stemmetje in mijn achterhoofd zei nog wel voorzichtig dat ik nu waarschijnlijk goedkoper uit zou zijn maar dat negeerde ik. Soms is het namelijk gewoon lekker om flink boos te zijn , vooral wanneer je een goede reden hebt! En die goede reden had ik al dágen, geloof me!

Mijn vader kwam kort na mijn thuiskomst bij me langs en ik vertelde hem verontwaardigd mijn verhaal.
“Je mag de mijne hebben” zei hij, out of the blue… “Kost je niets.” Ik was met stomheid geslagen. De zijne? En hij zelf dan? “Ik heb een nieuwe gekocht, eentje met meer mogelijkheden,” vertelde hij me. “ Mijn ‘oude’ camera is perfect voor jou, eenvoudig te bedienen, zo goed als nieuw nog én het kost je geen cent. Alles zit erbij, software, kabels enz. Kom hem binnenkort maar halen dan leg ik je meteen uit hoe die werkt… .” “Uhhh…oké” stamelde ik beduusd als reactie op deze onverwacht grote meevaller. En in gedachten voegde ik er nog stilletjes aan toe: “pff… met dank aan het Kruitvat!”