Mazzel hebben

Jochies die denken dat ze schade-expert zijn. Een horen zien en zwijgen buurman die mij aan mijn lot overlaat. Een moeder die mij in mijn eigen huis beledigt. Ja, ik heb een reuze leuke avond achter de rug. Echt mazzel hebben. Een clubje jongelui hangt ’s avonds rond bij de auto. Gejoel, geduw, grote monden en stoere verhalen. Zoiets loopt niet zelden uit in rottigheidjes die iemand buiten het clubje veel geld kost. Mij bijvoorbeeld. Reden temeer een oogje in het zeil te houden. Alsof ik helderziend ben, zet een joch zijn met zware krantentassen beladen fiets op de standaard pal naast mijn auto. Mijn hand is op weg naar de deurklink – maar het kwaad is al geschied.

Daar staan we dan. In het donker starend naar een portier. Krassen en deuken die er eerst niet zaten. Glanzende lak aan een fietsstuur.

Een buurman verschijnt, laat zijn licht over het portier gaan, bergt zijn vingerlampje weer op en loopt zwijgend zijn huis in. Het jochie, een jaar of tien, die mijn auto als fietsenstalling heeft gebruikt, hij is niet de eerste dit jaar, neem ik mee mijn huis in. Een adresje noteren is wel zo handig. Hij kijkt niet blij, zijn ogen nat en glanzend. Troostende woorden helpen niet en cola of iets anders dat prikt wil hij niet. Tranen heeft hij toch al.

Buiten wordt de sfeer grimmiger. Het clubje tieners heeft bedacht dat één vallende fiets één kras oplevert. Blijkbaar hebben ze er ervaring mee. Ik ga niet in discussie, daar hebben we verzekeringsexperts voor uitgevonden. Zo makkelijk kom ik er niet vanaf. De ouders van de jochies worden erbij gehaald (wel eens eerder meegemaakt, baldadige jongelui die hun ouders roepen?). “Wat mot je?” Ondertussen kijken ze schaapachtig naar het in duisternis gehulde portier, halen ongeïnteresseerd de schouders op. “Roepen jullie ons voor zoiets? Daar is de verzekering voor,” is het van onvervalst Amsterdams accent voorziene commentaar.

Pikant detail is, dat al deze spontaan verschijnende en weer verdwijnende ouders uit het huis worden getoverd van… mijn geruisloos van het toneel verdwenen en van zaklampje voorziene buurman!

Dan verschijnt de moeder van de ongelukkige jongen. Ik dacht, nu ze blijkbaar toch in de buurt is (lees: op VISITE bij mijn buurman), trekken we haar er meteen even bij. We praten wat, schadeformulieren worden ingevuld, de sfeer is vriendelijk en goed. Ze vertrekt. Op de drempel spuugt ze er nog iets uit dat haar blijkbaar nogal hoog zit. Die krassen kunnen nooit van één fiets zijn. “Iemand” heeft ze ook gezien en zegt dat dat niet kan. Maar dat is mazzel hebben voor mij. Dan wordt dat gelijk ook gerepareerd. De verzekering betaalt toch.

Sprakeloos sta ik achter de voordeur. Eénmaal raden wie die schade-expert van haar is die de lumineuze inval van een clubje tieners domweg heeft overgenomen. Buurman met zijn gratis sleutelhagerzaklampie, die zelf een auto heeft met het uiterlijk van een maanlandschap. Asociaal dat hij niet tegen zijn buurman zegt, kom effe bij mij langs, daar zit zijn moeder op de visite. Nee, de lul laat mij met vijftien jochies een discussie voeren hoeveel krassen in welke richting op een autoportier behoren te zitten. Geodriehoekje erbij, pa zijn geleasde laptop erbij.

Niet dat ik mij hier erg druk over maak, maar… Het is toch pieperende piep piep piep piepende en bij de beesten af, dat iemand eerst god-pieperende-piep-piep-ver-piep-piep-domme een fiets tegen mijn amper een jaar oude glimmende bolide laat vallen en zijn moeder mij dan doodleuk in mijn eigen huis voor leugenaar komt uitmaken! Zo tussen haar dikke neus en lippen door, als een etterende piercing die met kracht losschiet. Goed getimed van haar, dat wel, ik kan de mahoniehouten kolerevoordeur net niet tegen haar ruggengraat te barsten gooien! En haar dan vriendelijk naroepen: ‘da’s mazzel hebben, kunnen ze gelijk je kont liposucten, de verzekering betaalt toch’.