Jochies die denken dat ze schade-expert zijn. Een horen zien en zwijgen buurman die mij aan mijn lot overlaat. Een moeder die mij in mijn eigen huis beledigt. Ja, ik heb een reuze leuke avond achter de rug. Echt mazzel hebben. Een clubje jongelui hangt ’s avonds rond bij de auto. Gejoel, geduw, grote monden en stoere verhalen. Zoiets loopt niet zelden uit in rottigheidjes die iemand buiten het clubje veel geld kost. Mij bijvoorbeeld. Reden temeer een oogje in het zeil te houden. Alsof ik helderziend ben, zet een joch zijn met zware krantentassen beladen fiets op de standaard pal naast mijn auto. Mijn hand is op weg naar de deurklink – maar het kwaad is al geschied.
Daar staan we dan. In het donker starend naar een portier. Krassen en deuken die er eerst niet zaten. Glanzende lak aan een fietsstuur.
Een buurman verschijnt, laat zijn licht over het portier gaan, bergt zijn vingerlampje weer op en loopt zwijgend zijn huis in. Het jochie, een jaar of tien, die mijn auto als fietsenstalling heeft gebruikt, hij is niet de eerste dit jaar, neem ik mee mijn huis in. Een adresje noteren is wel zo handig. Hij kijkt niet blij, zijn ogen nat en glanzend. Troostende woorden helpen niet en cola of iets anders dat prikt wil hij niet. Tranen heeft hij toch al.
Buiten wordt de sfeer grimmiger. Het clubje tieners heeft bedacht dat één vallende fiets één kras oplevert. Blijkbaar hebben ze er ervaring mee. Ik ga niet in discussie, daar hebben we verzekeringsexperts voor uitgevonden. Zo makkelijk kom ik er niet vanaf. De ouders van de jochies worden erbij gehaald (wel eens eerder meegemaakt, baldadige jongelui die hun ouders roepen?). “Wat mot je?” Ondertussen kijken ze schaapachtig naar het in duisternis gehulde portier, halen ongeïnteresseerd de schouders op. “Roepen jullie ons voor zoiets? Daar is de verzekering voor,” is het van onvervalst Amsterdams accent voorziene commentaar.
Pikant detail is, dat al deze spontaan verschijnende en weer verdwijnende ouders uit het huis worden getoverd van… mijn geruisloos van het toneel verdwenen en van zaklampje voorziene buurman!
Dan verschijnt de moeder van de ongelukkige jongen. Ik dacht, nu ze blijkbaar toch in de buurt is (lees: op VISITE bij mijn buurman), trekken we haar er meteen even bij. We praten wat, schadeformulieren worden ingevuld, de sfeer is vriendelijk en goed. Ze vertrekt. Op de drempel spuugt ze er nog iets uit dat haar blijkbaar nogal hoog zit. Die krassen kunnen nooit van één fiets zijn. “Iemand” heeft ze ook gezien en zegt dat dat niet kan. Maar dat is mazzel hebben voor mij. Dan wordt dat gelijk ook gerepareerd. De verzekering betaalt toch.
Sprakeloos sta ik achter de voordeur. Eénmaal raden wie die schade-expert van haar is die de lumineuze inval van een clubje tieners domweg heeft overgenomen. Buurman met zijn gratis sleutelhagerzaklampie, die zelf een auto heeft met het uiterlijk van een maanlandschap. Asociaal dat hij niet tegen zijn buurman zegt, kom effe bij mij langs, daar zit zijn moeder op de visite. Nee, de lul laat mij met vijftien jochies een discussie voeren hoeveel krassen in welke richting op een autoportier behoren te zitten. Geodriehoekje erbij, pa zijn geleasde laptop erbij.
Niet dat ik mij hier erg druk over maak, maar… Het is toch pieperende piep piep piep piepende en bij de beesten af, dat iemand eerst god-pieperende-piep-piep-ver-piep-piep-domme een fiets tegen mijn amper een jaar oude glimmende bolide laat vallen en zijn moeder mij dan doodleuk in mijn eigen huis voor leugenaar komt uitmaken! Zo tussen haar dikke neus en lippen door, als een etterende piercing die met kracht losschiet. Goed getimed van haar, dat wel, ik kan de mahoniehouten kolerevoordeur net niet tegen haar ruggengraat te barsten gooien! En haar dan vriendelijk naroepen: ‘da’s mazzel hebben, kunnen ze gelijk je kont liposucten, de verzekering betaalt toch’.
5 reacties
deZwarteRidder · 1 november 2003 op 18:27
Waar is de tijd gebleven dat kinderen nog ontzag hadden voor de spullen van een ander…
of dat de ouders zeiden..geen probleem we lossen het op..
Nee een grote bek en ontkennen en verder kan je het doen met Schade- & rechtsbijstandverzekeringen..leve de verzekeringswereld…
Je zou je er tegen moeten kunnen verzekeren!!!!
Rich@rd
Kees · 2 november 2003 op 11:45
Ja, die moeder had gelijk. Echt mazzel heb ik. Eerst een verpeste avond. Dan heen en weer gebel met verzekeringen. Vrij nemen om langs de garage te rijden voor een taxatie. Dan afspraken maken met garage en verzekering. Vrij nemen om de auto te brengen en te halen voor de reparatie zelf. Goh, wat heb ik een mazzel.
Alleen die leenwagen was mazzel hebben. Uitgebouwde Clio. Zwart. Lage bumpers. Veel lampren. Cruise-control. Voelde me weer even jong.
Toen kwam de rekening van de leenauto.
Goh, wat heb ik een mazzel…
😕
Casperio · 2 november 2003 op 14:15
Verhuizen Kees? Is dat geen goed idee? In Limboland schijnen deze zaken iets minder vaak voor te komen. En als ze gaan schelden klinkt het door die softe zachte G. in ieder geval al een stukje ‘vriendelijker’ dan dat Amsterdamse geblaf…
Jeroen · 2 november 2003 op 17:59
Sjezus, waar zijn die mensen mee bezig. Zoonlief doet iets verkeerd – en weet dat dondersgoed -, maar laten we dat vooral niet proberen toe te geven. Het ligt nooit aan ons, maar altijd aan een ander.
Ik zou overwegen om voorlopig nog even door te gaan met klussen in huis; vooral lawaaizaken zoals boren, timmeren en stampen. Netjes tussen acht en tien uur ’s avonds, zodat de buurman het acht uur journaal en netwerk niet meer goed kan verstaan.
Wat een aso’s!
Kees · 2 november 2003 op 20:33
Ach, het kan altijd erger.
Het is erger.
Toevallig zit dat jochie op Laura’s school. Toevallig is zij een van een heel eng ploegje.
Wel eens roddelende moeders meegemaakt?
Vrouwen die alleen zichzelf goed vinden en de rst van de wereld slecht – althans, zolang ze bijeen zijn, zodra er eentje afwezig is, deugt die natuurlijk ook niet.
Nou, “de auto” was uiteraard ut gesprek van de afgelopen maanden (voor de zomervakantie gebeurde het, de reparatie was vorige week). Zwijgen zodra je binnen gehoorbereik bent, maar bij naderen van het schoolplein zie je aan de houding, de hoofden die massaal je kant op draaien, dat ze eindelijk weer een malse roddel hebben.
Bah! Alsof ik er om gevraagd heb!