Op mijn werk irriteer ik mij regelmatig aan de domheid van de gemiddelde reiziger. Totaal in de war, bijna hysterisch, huilend en boos benaderen zij mij om vervolgens de meeste simpele vragen zo drie of vier keer achter elkaar te stellen. Een veelvoorkomende vraag is bijvoorbeeld; ‘Werkt u bij de KLM?’. Men denkt namelijk dat ik voor mijn plezier in een blauw smufenpak ronddwaal op schiphol. Vervolgens weten zij de weg niet te vinden; ondanks de vele, met zorg geplante, aanwijzingen en borden die schiphol rijk is lijkt het nog steeds totaal onmogelijk om zelf de weg te vinden. De reiziger is namelijk meestal zo’n twee stappen van zijn bestemming verwijderd. Na een avond werken en lief lachen verbaast het me dan ook steeds weer hoe onnozel mensen kunnen zijn. Tot ik vanmorgen de Mediamarkt binnenkwam.
In de Mediamarkt wordt naar mijn idee alles verkocht; van complete bioscopen tot krokante kaascroisantjes. Ik moest alleen een kabeltje hebben voor mijn middeleeuws TV’tje. Eenmaal binnen voelde ik al enige paniek opkomen; een grote wirwar van apparatuur in een, naar mijn mening, veel te grote ruimte. Ergens in de verte meende ik roodgekleurde borden te onderscheiden met daarop aanwijzingen om het grote mediamarkt-pretpark te verkennen. Een beetje bang en onzeker naderde ik de borden…stapje voor stapje kwam ik dichterbij en begon te lezen. Computer-afdeling, Telecom, Foto-video, Beeld en geluid etc. Ik besloot de gok te wagen en de Beeld en geluid-afdeling te betreden.
Blij en trots op mezelf begon ik zelfverzekerd te zoeken naar mijn kabeltje. Geen kabeltjes. Ik wilde mezelf niet zomaar gewonnen geven en zocht vastberaden verder op andere afdelingen. Nog steeds geen kabeltjes. Toen ik, een kleine tien minuten later, voor de derde keer verloren had op de nieuwste playstation drong het tot mij door dat ik het kabeltje nooit zou vinden. Langzaam begon de angst weer op te komen en voelde ik zelfs een vorm van agressie opborrelen. Net toen ik besloot dit chaotische en hectische doolhof te verlaten en het fakkin kabeltje ergens vandaan te toveren kwam er een mannetje aanlopen in een rood pakje. Bijna huilend vloog ik op hem af en vroeg hysterisch en hakkelend of hij hier werkte….Het rode mannetje lachte uiterst vriendelijk en begeleide mij naar mijn kabeltje op de Beeld- en geluidafdeling.
Ik wilde hem eigenlijk vragen mij naar de kassa te dirigeren, maar besloot de gok zelf te wagen. Helemaal on my own rekende ik het kabeltje af en liep zelfvoldaan naar buiten. Onderweg naar huis drong de waarheid tot mij door dat ik tóch geen ubermensch ben en net zo onnozel als al die hysterische passagiers in een onbekende omgeving. Jammer genoeg zoeken wij allemaal toch de makkelijkste weg of hebben we gewoon een zieke fetish voor blauwe en rode pakjes!
5 reacties
Dees · 26 oktober 2008 op 17:52
Ik zou me niet teveel wederkerend irriteren aan domheid, iig niet hardop. Ok, dat is HEEL flauw, maar kon het ff niet laten. Zelfde geldt voor beseffen (tov zich realiseren), al denk ik dat eea niet heel lang meer gaat duren, want er is bijna geen Nederlander meer over die het goed doet. Tja.
Je stukje vind ik wel sympathiek, al doet het me wel denken dat een beetje onnuance vaak voor leukere stukjes zorgt.
edit (ik haalde je door de war met iemand anders, dus die andere opmerkingen kloppen niet meer)
Mien · 26 oktober 2008 op 20:06
Herkenbaar.
Leuke column en vlot geschreven.
Ik had alleen voor een andere titel gekozen die de lading beter dekt.
Maar ja, bij wie kan je dit nu vragen? 😉
Mien
KawaSutra · 26 oktober 2008 op 20:26
[quote]In de Mediamarkt wordt naar mijn idee alles verkocht; van complete bioscopen tot krokante kaascroisantjes.[/quote]
In welke Mediamarkt kom jij eigenlijk? Toch niet die bij Cruquius? Want dan heb ik blijkbaar iets over het hoofd gezien. 😀
Mup · 27 oktober 2008 op 09:24
Dacht eerst, ja zij wel, zij werkt er en kent de weg, toen kwam je media-avontuur, en mocht je weer blijven 😀
Wat dacht je in ziekenhuizen van witte jassen?
Groet Mup
Neuskleuter · 27 oktober 2008 op 18:23
Leuk dat je zelf in de spiegel bent gestapt van alwetende minachter naar de verdwaalde klant. Je kan nog wat feller uithalen hier en daar, meer overdrijven en van de werkelijkheid stappen, maar het begin mag er zijn. Let nog wel even op spelfouten, zoals smu(r)fenpak, of Schiphol, dat met een hoofdletter hoort. Let ook op de verleden tijd (een na laatste alinea, laatste zin: begeleidde) Het is vaak makkelijker om alles in de tegenwoordige tijd te plaatsen.
Je hebt je column wel mooi rond gemaakt, dus laat ik dan ook maar positief afsluiten: je hebt een leuke uitsmijter.