Mediaslachtoffer (2)

Ergens op de redactie van een krant bij een ochtendlijke werkvergadering:
“ En, wie kan er een vervolg brengen op die story met dat oude vrouwtje dat aangevallen werd in dat rusthuis?” “Baas, ik heb een nog al goede relatie met een rusthuis in Mechelen!” stelt één van de journalisten voor. ”Goed” zegt hij,” maar let op he! We moeten dezelfde strekking van dramatiek blijven bewandelen he.” “Tuurlijk baas.” Na het schrijven van mijn column over mediaslachtoffers waar ik het, haaks op de voor de hand liggende gedachte van de modale lezer, eerder opnam voor de verpleegster, kan ik het niet laten mijn krant verder te volgen in dit verhaal.

Gelukkig is wat gisteren nog op de eerste en tweede bladzijde stond nu reeds verschoven naar blad twaalf. Maar, wat erger ik me aan het geschrevene. Nu heeft er daar een reporter van het zevende knoopsgat een bejaardeninstelling te Mechelen, 70 km van het bewuste zorgcentrum te Wetteren geraadpleegd om het verhaal af te maken! En hoe! Verschillende getuigenissen van verplegend personeel zeggen dat zo iets niet door de beugel kan. Dat er bij hen een ”zorgconsulente klinische psychologie” is. Dat er speciale opleidingen en cursussen gegeven zijn om dergelijke stresssituaties aan te kunnen, en blablabla…blablabla….

Allemaal waar maar waar ben ik het dan andermaal nu niet mee eens?

Ten eerste, de reporter bezit de controle over de getuigenissen. Zit er daar in Mechelen een verpleegster die zich enkel maar wat vragen durft te stellen over de gebeurtenissen, hoe goed bedoelt ook, dat meisje komt nooit aan het woord en in de krant. Zo simpel is het, hij beslist over de tendens van het verhaal.
Ten tweede, en daar heb ik het echt lastig mee, een bejaardenhelpster staat zo fier als een gieter met foto in de krant. Waarom? Omdat ze zo even een collega-verpleegster het mes nog enkele centimeter dieper in de rug geploft heeft door openlijk te getuigen dat dit haar niet zal overkomen.
Mijn medeslachtoffer uit Wetteren zal het graag lezen.

“Agressie tegen bejaarden kán je niet goedpraten” titelde mijn krant deze keer en nu wil ik het al lang niet meer hebben over dat ene voorval maar meer over wat in het algemeen gebeurt.(Met ons?)
Ik heb vrienden waarvan ik, aan de hand van hoe ze denken over politiek, geloof of media in het algemeen, kan zeggen welke krant er bij hen in de bus valt of welke T.V. zender er het meest bekeken wordt. Dit bewijst de grote kracht van dergelijke instanties die in een democratie (met kiesplicht) ook afhankelijk zijn van een volk van brood en spelen.

Wat kan het deugt doen om een dwars te liggen.

PS:
Op Kerstdag gebeurde dit incident dat pas op donderdag 5 januari en vrijdag 6 januari in de krant stond. Daar ergens begon mijn “Mediaslachtoffer deel één.” Mede afhankelijk van de snelheid waarmee het op de site terecht kwam, kwam ook deel twee tot stand waarin ik de gebeurtenissen nodig had om een eigen mening te onderlijnen. Toen al maar feitelijk van in het begin van dit schrijven beoogde ik het om kritiek te spuien op hoe de media nieuws tot stand brengt en deze, een verantwoordelijkheid te geven die ze nu (volgens mijn mening)regelmatig met de voeten treed.
Het fijt dat we op zondag 8 januari de melding kregen dat het oude vrouwtje overleden is verandert niets aan mijn schrijven. Integendeel, dit zal de zaak alleen nog zwaarder maken voor de betrokken personen. Natuurlijk heb ik geen enkele moeite om de familie en de kennissen van het dametje mijn medeleven te betuigen.