Meerijs

IJs zover ik kan kijken. Aan de horizon ploegen schepen door het ijs, het geknars en gekraak is als vaag gerommel te horen. Een barst schiet op hoge snelheid tussen mijn voeten door. 😮 Met foto’s van het IJsselmeer onderaan deze column.
Een collega woont in Durgerdam, een klein schilderachtig plaatsje aan het IJsselmeer vlakbij Zeeburg, Amsterdam. Een monumentale dijkwoning met uitzicht over het water. Ik vroeg hem of er al ijs lag. Een dag later kreeg ik een bevestigend antwoord. Zo zie je maar weer, ook op een mooi uitzicht raak je naar verloop van tijd uitgekeken. Als fotograaf weet ik dat als het mooi fotoweer is, ik niet moet dralen en er meteen op uit moet trekken. Een uur later kan het alweer voorbij zijn.

Vrijdagmiddag. De bewolking breekt en blauw wint het van grauw en grijs. Meteen neem ik enkele uren verlof op en rijd vol goede moed naar het IJsselmeer. Eind vorig jaar heb ik daar ook rondgereden, op een mistige dag aan het einde van een vorstperiode, amper op tijd voor regen al het mooie wegspoelde. Dit keer klim ik over de dijk (de weg ligt laag aan landzijde van de dijk) en het lijkt of het hele IJsselmeer is ingepolderd. IJs zover ik kan kijken. Aan de horizon ploegen schepen door het ijs, het geknars en gekraak is als vaag gerommel te horen. Ik zie de windmolens van Almere aan de overkant. Pampus duidelijk afgetekend tegen een strookje nevel. Ik klauter aan meerzijde de dijk af. Vastgevroren ijsschotsen, bevroren golven en enorme scheuren zover het oog reikt. Zou ik erop kunnen staan? Ik heb alleen ervaring met slootjes en kleine meertjes, maar een voormalige zee… ik ben hier helemaal alleen en als er iets gebeurt…
Voorzichtig zet ik een voet op het ijs. En nog een. Voor het eerst in mijn leven sta ik op het IJsselmeer. Ik maak foto’s vanaf het bevroren water en niet vanaf de wal, een vreemde gewaarwording. Op de dijk hoog boven mij is het een komen en gaan van mensen. Het lijkt of heel Nederland een digitale camera heeft en het “ijzige IJsselmeer avontuur” houdt voor hen in: auto stoppen, dijk opklimmen, klik klik klik vanuit de hoogte, terug naar de auto en wegwezen. Gemiddeld staat een bibberende man vijf à tien seconden te kijken naar al dit prachtigs, schiet een plaatje en rent naar zijn verwarmde auto.
Ik vermaak mij hier nu al ruim een uur. Vanaf de dijk toekijken is leuk, maar hier beneden is het pas écht goed te zien. Het is overweldigend. Het zit hem in de details, het aanraken, de ervaring diep tot je door laten dringen. Om te voorkomen dat ik thuis op mijn eigen foto’s pas zie waar ik ben geweest is het belangrijk de camera een tijdje in zijn hoes te laten zitten en er gewoon “te zijn”. Kijk, luister, ruik, voel de koele bries, denk aan niets en geniet. De uitgestrektheid, de stilte, het zachte geluid van een scheepsmotor en ijs dat gekraakt wordt in de vaargeul in de verte, een sporadische barst die op hoge snelheid tussen mijn voeten doorschiet.
Helaas komt het onvermijdelijke moment om weg te gaan. De zon gaat onder en mijn vingers zijn met de metalen behuizing van de camera versmolten. Met een intens gevoel van tevredenheid en geheel tot rust gekomen rijd ik naar huis.

Recente foto’s van het IJsselmeer: [url=http://home.uni-one.nl/krick/fotoswinter.htm]winterpagina[/url]