Meester K. bedankt

Ik hoor hem het nog zeggen: ‘Wat er van jou moet worden? Dat wordt nooit wat!’ Met die woorden kon ik het doen, aan het einde van de zesde klas (nu groep 8). De woorden die hij eerder dat jaar in de klas tegen mij had gezegd, zijn te afschuwelijk om hier te vermelden. Zijn negatieve uitlatingen over mij en mijn werk(vooral taal en rekenen) waren misschien nog wel het ergst, omdat hij dit deed waar de hele klas bij was.
In ieder geval had deze meester bereikt dat mijn zelfvertrouwen gedaald was tot ver onder het nulpunt. Hij maakte mij goed duidelijk dat ik niets kon, niets waard was.

Het gevoel niets waard te zijn in de maatschappij, het gaf mij in die tijd het ‘was-ik-maar-nooit-geboren-gevoel.’ Naar school gaan was een noodzakelijk kwaad, ik haatte het van uit mijn diepste binnenste! Als ik in die tijd groter en sterker was geweest had ik een moord kunnen plegen.
Maar in die tijd behoorde je nog te geloven wat meesters (en andere volwassenen) je vertelden, zij wisten wat waarheid was en tegenspraak werd niet geaccepteerd. Een kinderstem telde toen helemaal niet mee. Mijn gevoelens speelden al zeker geen rol, ik moest mij schikken in wat zij dachten dat goed voor mij was.

Gelukkig zat er altijd al, diep in mij een stemmetje die het tegendeel beweerde, het fluisterde zachtjes dat die meester van de zesde klas het mis had. Hij kende mijn diepste binnenste helemaal niet, alleen ik wist wat ik dacht en voelde.
Ik bleef een voorzichtig, onzeker en verlegen ding, ook de volgende jaren op het voortgezet onderwijs. Ik deed mijn best op een school, waar ik liever nooit heen was gegaan, maar er was geen andere keus geweest.

Enkele jaren terug organiseerden wij een reünie, ik was degene die meester K. belde en hem uitnodigde voor een weerzien. Maar meester K. wilde niet komen.
Durfde hij niet? Echt een goede reden had hij niet.
Ik had hem graag eens gevraagd of hij wist wat hij een kind aandeed, door zijn negatieve gedrag naar een weerloos kind. Nog steeds is hij een meester en nog steeds kan hij kinderen breken.

Het gevecht dat bij mij plaatsvond van binnen, was die strijd waard. Ik ben geworden wie ik ben, niets meer en zeker niets minder.
Van het verlegen meisje is niet veel meer over, met rekenen en taal verdien ik nu mijn geld.