Er hipt ineens een merel over mijn bureau. Een gitzwarte glanzende merel met een felgele snavel.
Zorgvuldig zoekt hij zijn weg over boeken, langs koffiekopjes, tussen slordig opgevouwen kranten en mijn pennenbakje.
Zijn scherpe pootjes krassen over mijn muismat. Het kleine spitse kopje flitst heen en weer. Er hangt een geur van buiten om hem heen.
Alles behalve een vogelaar weet ik meteen dat dit een merel is. Naast mijn blocnote blijft hij staan.
Zijn kopje schuin omhoog gestoken kijkt hij mij met z’n zwarte kraaltjes indringend aan.
Ik zie zijn vettige veertjes die in laagjes over elkaar liggen, in een grotere verscheidenheid aan tinten zwart dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden.
Als vanzelf breng ik mijn rechterpink naar zijn tere borst en streel hem heel voorzichtig vlak onder zijn kropje.
Onder het muisgrijze dons voel ik het dunne laagje vlees en het fragiele geraamte van de vogel. Hij wiegt zijn lichaampje en wrijft zich genoegelijk tegen mijn vinger aan.
Ik denk aan het gebarsten eierdopje, erfstuk van een oude tante in de keukenkast. Water moet hij en kruimels.
Ik heb een vogel, voor op mijn schouder en mijn pet die mee naar buiten gaat, soms even opvliegt en als ik ‘pietpiet’ doe, weer neerstrijkt op mijn hand.
Dit bedenk ik vlak voor ik wakker word en sindsdien ben ik – ook alles behalve dromelaar en uitlegger – toch stiekem op zoek naar de symboliek en de mogelijke betekenis
van deze ongewoon heldere en ragfijn gedetailleerde droom, die me nu al dagen bezighoudt en me iets toefluistert wat ik nog nét niet horen kan.

Categorieën: Algemeen

12 reacties

joopvanpoll · 5 februari 2010 op 17:53

Wat een prachtig stuk!
Je ziet het voor je. De merels hebben nu even tijd voor je. Straks barsten ze weer van het werk en beginnen eindeloze proefprocessen met de concurrentie vanwege hun territorium. Denk je niet? ‘nu wordt het lente’, denken we dan. Ik denk verder en dat ze je dankbaar zijn voor alles wat je gedaan hebt voor ze, toen de sneeuw hun vermagerde lichaampjes buitensloot voor elke voedselinname.
Je schrijft in de tegenwoordige tijd.
Ik schrijf altijd in de verleden tijd, een soort verslaglegging van gebeurde of gecreëerde gebeurtenissen.
Wat jij doet vind ik mooier.
Mijn vraag:
Zou je me willen helpen en me vertellen of mijn volgende verhaal– echt gebeurd, het is onderweg en het heet “Barbara”– ook in de tegenwoordige tijd geschreven kan worden?
Feitelijk is het reeds twintig jaar geleden(de vrouwen hadden nog schaamhaar nb.)
Zoals jij schrijft zou ik ook willen kunnen.
Groet Joop.

Mien · 5 februari 2010 op 19:14

—————————-

Een bevlogen column!
You had a dream!

[b][url=http://www.youtube.com/watch?v=34aB_mYrePA]Mien Blackbird[/url] [url=http://www.youtube.com/watch?v=hCT9xnlhldM&NR=1&feature=fvwp] >>> BIS[/url][/b]

Dees · 6 februari 2010 op 10:15

Meestal als iemand enthousiast over een heel bijzondere droom begint te vertellen, is het niet zo heel spannend voor de toehoorder. Maar dit, sjemig hij is prachtig, kon het lijfje bijna meevoelen met mijn rechterpink.

Ik denk dat je bij je blocnote in de buurt moet blijven. Verder ga ik niet lopen Jungen 😉

arta · 6 februari 2010 op 10:42

Nou, ik heb eens even gegoogled op jouw droom. De merel staat voor jouw gevoel. Positieve vogeldromen staan voor voorspoed, harmonie, etc.
(mijn koudegrond-droomuitleg zou dan zijn: Trawant heeft af en toe een knuffel nodig en voor de rest gaat het goed!:-D)

Ik vind dit echt geweldig mooi beschreven, Trawant. De schoonheid zit hem in de eenvoud.

Marley_jane · 7 februari 2010 op 05:54

Ik ervaar hetzelfde als wat anderen zeggen. Ik visualiseerde het me gewoon helemaal als vanzelf…great!

LouisP · 7 februari 2010 op 11:44

Trawant,
’t is weer als compliment bedoeld maar ik moest gelijk aan andere grote schrijvers denken….
‘Mosje’….of Simon.
Ik vind dit erg goed…en om je voorspelling van de voetenleester niet te bederven zeg ik hier maar bij dat dat stuk erg grappig is….

Louis

Zuurtje33 · 7 februari 2010 op 14:51

Quote: Hij wiegt zijn lichaampje en wrijft zich genoegelijk tegen mijn vinger aan.

Ik voelde de voorzichtigheid en de spanning die dit met zich meebracht in mijn maag. Zo klein maar een vogel zal dit normaal gesproken, naar mijn mening, niet toelaten. Dat vond ik het mooiste stukje.

Anne · 7 februari 2010 op 19:32

Wat ik merk de laatste tijd is een soort grotere zuiverheid in je schrijven. Je laat de ironie vaker achterwege, en dat levert hele mooie stukjes op. Zoals dit.

pally · 8 februari 2010 op 12:14

Heel erg mooi, Trawant! een klein fijnzinnig juweeltje

groet van Pally

trawant · 8 februari 2010 op 12:35

@ allen Dank voor de mooie reacties dat geeft vertrouwen.,

@ Joop.. Ik wacht op Barbara 😉

DreamOn · 8 februari 2010 op 16:24

Ik had deze column nog niet gelezen, vandaar mijn late reactie.

Wat een prachtige column. Ik ben niet zo van het uitleggen der dromen, al is mijn naam dan DreamOn, 😉 , maar ik zou zeggen: je bent op zoek naar iets/iemand die onvoorwaardelijk bij jou hoort en past, en overal met je mee naartoe gaat. Maar dat kan ook grote onzin zijn, natuurlijk!

Toch vind ik het prachtig. En daar gaat het om. 😉

Ma3anne · 8 februari 2010 op 21:38

Wow. :wave:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder