Met andere ogen

Trots stap ik voor de tweeëndertigste keer het enorme gebouw binnen, wat als toegangpoort voor de Efteling fungeert. Opnieuw sta ik verwonderd stil omhoog te kijken, naar één van de vijf spitsvormige rieten daken die boven mij uittorenen. Elke keer dat ik hier ben geloof ik weer mijn ogen niet. Elke keer als ik thuiskom, denk ik dat ik het gedroomd moet hebben, dat ik het mij mooier inbeeldde dan het was. Elke keer als ik hier weer sta, probeer het beeld dit keer wat beter in mijn geheugen te prenten. Als in het pretpark sta, sla ik mijn ogen even dicht en probeer ik mijn jeugdherinneringen naar boven te laten drijven. Ik loop verder met mijn handen iets gespreid, naar mijn zijkanten toe. Even lijkt het alsof ik de handen van mijn ouders in de mijne voel, terwijl ik in gedachten tussen hen in loop. Een adrenalinestoot uit het verleden herinnert mij eraan dat er nog heel veel te zien is, en dat de tijd daarvoor beperkt is. Net als vroeger probeer ik mijn pas te versnellen en in mijn gedachten hoor ik mijn moeder weer glimlachen terwijl ik haar aan haar hand voorttrek.

Ik blijf even staan bij het volgende hek dat uitnodigend open staat. Het iets verweerde figuur van een heks vertelt mij dat ik in het goede gedeelte van het enorme park ben; het sprookjesbos. Ik laat de hand van mijn moeder los en beklim de glibberige treden die mijn moeder nooit durfde te betreden. Ik zwaai even naar haar als ik haar via een andere route uit mijn geestesoog zie verdwijnen. Bovenaan de trap gekomen zie ik Doornroosje liggen. Na al die jaren slaapt ze nog even vast, getuige de rustige wijze waarop haar borst op en neer gaat. Ik grinnik even als ik denk aan de eerste keer dat ik haar gezien had. Ik was toen op mijn tenen gaan staan om haar te kunnen zien. Ik was op slag verliefd geworden en had het plaatje van Doornroosje bijna elke dag wel in mijn Efteling platenboekje opgezocht. Maar wat graag had ik haar verlost van haar eeuwige slaap door haar wakker te zoenen. En dat zegt heel wat voor een jongen die volop in zijn ‘meisjes zijn vies’ tijdperk zat.

Zittend op een zingende paddestoel nuttig ik een zelf meegenomen broodje. Het sprookjesbos is de enige plek in de Efteling die niet voorzien is van enige vorm van commercie. Dit siert hun, aangezien de ‘geestelijk vader’ van het sprookjesbos, Anton Pieck, zelf een enorme hekel aan commercie had. Zo heeft de Efteling Anton ooit geëerd met een eigen plein in de Efteling. Het bord met ‘Anton Pieckplein’ erop was bij de onthulling verhuld met een reklamebord. De man die de menigte toesprak had Anton al kwaad zien kijken naar het bord dat zijn plein ontsierde waarop hij hem vroeg om het bord dan maar te verwijderen. Zelfs Anton Pieck, een stug man van weinig woorden moest een traantje wegpinken toen hij zijn naam op het plein zag prijken. Dit gevoel van ontroering, is het gevoel dat ik heb als ik het muziekje in de paddestoelen beluister. Met een brok in mijn keel slik ik de laatste hap brood met kaas door.

Na urenlang genoten te hebben van oude herinneringen, die in de Efteling nog fier overeind staan, stap ik het sprookjesbos uit. Voldaan zet ik koers naar de nieuwe attractie ‘De vliegende Hollander’, een achtbaan van wereldformaat. Hoewel de nieuwe attracties voor mij niet de charme hebben die de, soms wat knullige, oude sprookjes hebben, kan ik tevreden stellen dat ook voor mijn kinderen er in de Efteling genoeg nieuwe herinneringen te maken zijn.