Niet iedereen kan zich moeiteloos inleven in de situatie van anderen. Dat hoeft natuurlijk geen probleem te zijn en het is geen algemeen goed. Maar heel af en toe staat de belevingswereld van anderen zo buiten de realiteit, dat ze zichzelf overtreffen en verzuipen in een wereld die alleen draait om het eigen gewin. Een klus van mijn hardwerkende man viel in het water, omdat de opdrachtgever onmogelijk wispelturig bleek en daardoor niet tevreden te stellen. Het gebrek aan begrip voor onze onvoorziene omstandigheden en de daardoor opgelopen vertragingen lieten de opdrachtgever koud. Zo koud zelfs, dat mijn man gedwongen werd te werken op de dag dat ik hem het hardste nodig had, omdat ik te ziek was om mijn bed uit te komen.
Met bloed, zweet en tranen gaf mijn man toe aan iemand met het inlevingsvermogen van een koffieboon. Geen begrip en geen genade. De tranen stroomden, het bloed vloeide en het zweet stond op ons beider voorhoofd. Het mocht niet baten, want ook nu weer werd het werk bekritiseerd en nieuwe wijzigingen voorgesteld.
Ten einde raad, wilden we de handdoek in de ring gooien, maar ik krabbelde op en de druk werd opgevoerd. Dagelijkse telefoontjes op onmogelijke tijdstippen en zelfs een bezoekje aan de voordeur. De wil was weg, maar de dwang bleef, dus na een goed gesprek kwamen we tot nieuwe afspraken.
Twee dagen heeft mijn man gewerkt om aan alle nieuwe wensen te voldoen. Dit bleek tevergeefs. Ondanks alle gedane aanpassingen bleef de opdrachtgever ontevreden. Het resultaat was werkelijk prachtig, maar als je zaken doet met iemand die buiten de realiteit staat, heb je bij voorbaat al verloren.
Noodgedwongen hebben we ons verlies gepakt. Waar met bloed, zweet en tranen aan was gewerkt, werd in één avond ontmanteld en opgeslagen in onze garage, wachtend op een nieuwe eigenaar. Iemand met inlevingsvermogen en oog voor echte schoonheid. Want schoonheid van binnen en van buiten!
9 reacties
Libelle · 28 mei 2012 op 08:29
Jammer van de laatste zin. Weer een voortreffelijk stuk voor een breed publiek. Ze bestaan, die miereneukers met een plaat voor hun harsens en het is soms moeilijk om ze tijdig te herkennen en naar de concurrentie te verwijzen.
SIMBA · 28 mei 2012 op 08:33
Sommige mensen kun je nooit tevreden stellen……
sylvia1 · 28 mei 2012 op 08:50
Mijn vriend werkt ook in dit soort sferen. Alles moet gisteren klaar, ’t is nooit goed genoeg en zeker nooit de schuld van de klant als het eindproduct niet goed is. Goed onderwerp Fem, spijtig dat het jullie zo getroffen heeft.
arta · 28 mei 2012 op 13:48
Triest, dit soort mensen…
Maar bedenk: Het is hun verlies, niet dat van jullie!
Mien · 28 mei 2012 op 18:46
Zaken en inleving staan vaak diametraal tegenover elkaar.
Laat je daar vooral niet door uit het lood slaan.
Zoals ik het lees kent deze zaak alleen verliezers.
Met behoud van eigen waarde blijven jullie in ieder geval winnaar.
Goede column met bittere nasmaak.
Mien
Ferrara · 28 mei 2012 op 19:24
Weinig kans dat de klant in kwestie dit stuk leest. Waarschijnlijk zou het hem niet eens raken.
Mij raakte het wel.
Dergelijke klanten zijn uit op het onderste uit de kan, graag met korting.
WritersBlocq · 29 mei 2012 op 23:43
Het is een kwestie van perceptie, blijkbaar. Ik ben wel benieuwd: waar gíng het nou om? Wat was het dat zo mooi is, en tegelijk volgens opdr.gever verziekt?
Shit dat dit jullie treft, absoluut shit. Maar ja… :eh: je doet er niks aan, behalve medicinaal schrijven. En dat doe je goed, Fem!
Fem · 30 mei 2012 op 08:30
Helaas krijg ik de foto niet hier, maar het gaat om een terras met twee banken (1 hoekbank) van Larikshout. [url=http://timmerted.nl/page4.php]hier[/url] (<<--klik)staan enkele voorbeelden van andere meubels. Na alle aanpassingen achteraf, qua zittingdiepte en armleuningen, vond de opdrachtgeefster dat er in de hoekbank teveel schroeven zaten. Tsja, het was dat of door de bank heen zakken... Alleen de hoekbank weghalen vonden wij geen optie, dus we hebben alles weggehaald en inmiddels al een aantal potentiële kopers... Het is vooral de stress en de druk die deze klus een zure nasmaak heeft gegeven (los van het maagzuurprobleem dat ik momenteel ervaar 😉 ) Deze column verschijnt deze week in de lokale krant. Of ze zich wat van mijn verhaal aantrekt, weet ik niet, maar ik hoop toch heel stiekem dat ze nog lang van haar kale tuintje mag genieten!
embee · 30 mei 2012 op 22:56
En er is lekker geen plaats voor querulanten!
Groetje van embee