Met schuim op de neuzen!

Je kunt er lang en breed over praten maar we hebben het niet gered. We hebben ons ernstig verkeken op de impact van onze beslissing. We lieten ons leiden door romantische verhalen over hoe mooi het is. Over hoe nostalgisch en gezellig het kan zijn. Het is niet wat het lijkt. Tenminste, zo borstelen wij hier, bij wijze van spreken dan, graag op terug. We waren erg in onze nopjes toen we met elkaar definitief het besluit hadden genomen. En we hadden het meteen grondig gedaan, om niet in de verleiding te komen. Daarmee creëerden we mooi wat extra ruimte en die konden we goed gebruiken, wisten we onszelf gelukkig te maken. Twee vliegen in één klap juichten we. Er was geen weg meer terug.

De eerste weken hadden we er allebei een erg goed gevoel over. We vonden eigenlijk dat iedereen hetzelfde zou moeten doen en dat kakelden we dan ook overal enthousiast rond. We merkten dat we meer aandacht voor elkaar kregen. We luisterden naar elkanders dagelijkse belevenissen. We zongen samen liedjes uit onze jeugd en af en toe kwamen we zelfs tot een diep gesprek. Het was alsof we elkaar opnieuw leerden kennen. Soms werd het ronduit intiem. Met schuim op de neuzen!

Maar na verloop van tijd kwamen de eerste ‘afzegginkjes’. Van: lieverd, vanavond heb ik geen zin. Ben moe. Eén keer over deze grens is dodelijk. Dan stapelt de viezigheid zich op. Onstaat de eerste wrijving.

We gingen er tegenaan hikken. Om pas ‘s avonds tegen tienen de klus te klaren, ter wille van de aanblik van de volgende dag. Op een zeker moment is zelfs die drijfveer weg. Dan maakt het niet meer uit. Dan laat je het. Blijf je liever televisie kijken. Met alle gevolgen van dien. De verwijten, de scheldpartijen, de ruzies.
Eerst denk je nog dat er iets mis is met je relatie. Dat je toch langzamerhand uit elkaar groeit. Dat ze een ander heeft. Dat je een ander zou willen hebben. Tot we er achter kwamen dat het niet aan ons lag.

Dat we hem misten.

Sinds hij op zijn oude, vertrouwde plek staat gaat het weer wat beter tussen ons. We moeten elkaars vertrouwen natuurlijk opnieuw zien te winnen, dat heeft tijd nodig. Maar het komt wel weer goed. Gek, hè, dat het aan zulke kleine dingetjes kan liggen. Het klinkt mooi natuurlijk, en milieubewust, met de hand afwassen, gezellig ook, maar het kostte wel bijna ons huwelijk.

Volgende week gaan we er eens lekker opuit. Zij naar Terschelling en ik naar Parijs. Gewoon zoals we dat gewend waren. We zijn er aan toe.

Bender, 1 januari 2008