Een kennis, voormalig marineofficier, heeft van uit zijn ‘eerder leven’ de gewoonte overgehouden om de stoelgang luidruchtig aan te kondigen met ‘ik ga even met mijn voorouders telefoneren’. Omdat hij dit zelden of nooit zonder bijgeluiden deed, was het even gewoon dat zijn vrouw na afloop van de cessie antwoordde met: ‘kan je niet wat minder luidruchtig opbellen?’ In deze tijden zijn wij, triest genoeg, al wél gewend aan lieden met ander manisch telefoongedrag. In trein, bus, café, op straat en waar dan ook, moeten wij ongevraagd een flinke portie gelul over ons heen laten komen. Inhoudsloze gesprekken of het gepiep van sms-berichten: we zijn er al bijna aan gewend. Ik zou het mobiele zwetsdoosje ( net als roken) willen laten verbieden, ware het niet dat het wel prettig is dat je op sommige momenten bereikbaar bent, of kunt laten weten dat het je goed gaat bij afwezigheid.

Vandaag las ik dat de gekte met GSM’s een absoluut hoogtepunt heeft bereikt. Er is een toenemende groep mensen die, bij de wensen voor hun toekomstige uitvaart, heeft bepaald dat er een werkende GSM in de kist moet worden gelegd. Bij een enquête van een begrafenisorganisatie in Engeland kwam deze vraag bovenaan de lijst met ‘laatste wensen’. Dit is een bijna ongelofelijke ontwikkeling, maar misschien ook niet. De top van de lijst met enquêtewensen bestond namelijk geheel uit toevoegingen of handelingen die voortvloeiden uit de angst van mensen om ‘niet geheel dood’ naar de laatste rustplaats te worden gebracht. ‘Houd een spiegel voor mijn mond’, was een vraag.’Als hij beslaat, dan ben ik niet dood’.

Als je goed over nadenkt en gevoelig bent voor (wel degelijk voorhanden zijnde) verhalen van op de kist kloppende slachtoffers, is het niet onmogelijk dat je hem zelf behoorlijk gaat knijpen. Niet voor niets is een mortuariummedewerker van een academisch ziekenhuis een paar jaar geleden ontslagen toen hij een vriesruimte uitgeschakelde en op de la in de koeling ging liggen om zijn collega de doodschrik aan te jagen. Dit laatste lukte bijna.
Zo’n verhaal heeft uitstraling, desastreus. Dan komt er het ene na het andere sterke verhaal los en ben je blij dat er GSMmetjes zijn. Hoeveel mensen zijn niet van onder een lawine vandaan gehaald dankzij hun GSM?

Ik zeg jullie: ook in Nederland wordt het gat in de markt binnenkort opgevuld. Zeker na mijn column. Kleur, zenderbereik, maximale diepte, batterijcapaciteit,, de beltoon; ‘’u wenst en wij bestellen; zelfs ter aarde. Een hele zorg minder. Kijk dus niet meer op als een hinderlijke bel- of sms-toon vanuit die aarde, waar wij ons voor ‘eeuwige rust’ laten neerleggen, weerklinkt. Ik weet het, mij zal weer enige luguberheid worden verweten, maar mensen, het is de verdorven geest der mensheid die zelfs hier de gsm heeft geïntroduceerd! Het is waar! Écht waar! En sterker nog: IK vind dit héél luguber. Je zult maar opgebeld worden; ‘hoi, met mij!’.

Zo heeft ‘Ik ga even met mijn voorouders telefoneren’ ineens een andere betekenis gekregen. Een betekenis met meer diepgang.


15 reacties

WritersBlocq · 28 oktober 2007 op 08:38

Leuk poep- en belverhaal heb je aan elkaar geregen 🙂

Ik ben ook héél blij als ik gebeld word, want mijn ringtone ‘Ali niet opnemen’ is té grappig gewoon, soms luister ik te lang en staat de beller op voice mail. Jahh, schijt aan de omgeving, wedstrijdje ‘wie heeft de leukste beltoon’ mag van mij best 😀
(en niet verbieden, bellen en roken, wie moet dan die accijns betalen…;-))

Dees · 28 oktober 2007 op 09:24

Mooi verhaal, goed doortimmerd.

arta · 28 oktober 2007 op 09:28

Soms vind ik het wel grappig om ineens in het gesprek van iemand anders terecht te komen. Ik zat ooit in de trein waar een meisje tegenover mij zei: “Ik ga nu hangen, want volgens mij zit er nu iemand tegenover me, die wél met me wil praten!” 😆
Verder ben ik zelf het rotding altijd kwijt, ben te laat met opnemen en vergeet terug te bellen…
Lekker geschreven column!

lisa-marie · 28 oktober 2007 op 14:02

Ik heb het met veel plezier gelezen en kon hier en daar een lach niet onderdrukken. 😀
[quote]het mobiele zwetsdoosje [/quote]
deze hou ik erin. 🙂

Prlwytskovsky · 28 oktober 2007 op 14:08

Ik wil natuurlijk niet lullig doen hoor, maar na twee weken is de batterij leeg, en dan? 😆

schoevers · 28 oktober 2007 op 14:31

Volgens mij heb je dan meer honger dan zin in telefoneren! 😆

pally · 28 oktober 2007 op 15:34

Hele geinige column, Schoevers!
En ja, als onderaards de batterij leeg is wat dan?
Lijkt me een gat in de markt: een opgraafabonnement nemen op je polis. Dan kan de opgraafkoerier elke vier dagen langs komen om er een nieuwe batterij in te doen.
Op dit idee is al octrooi aan gevraagd…. 😀

groet van pally

WritersBlocq · 28 oktober 2007 op 19:00

Heb je ‘dáár’ eigenlijk wel bereik…… Neuhhh!! 😆

SIMBA · 28 oktober 2007 op 19:12

[quote]Ik wil natuurlijk niet lullig doen hoor, maar na twee weken is de batterij leeg, en dan? [/quote]
Na twee weken is wel duidelijk of je echt dood bent… 😆

pally · 28 oktober 2007 op 19:47

Je hebt daar absoluut bereik, WB! Alles met steekpenningen natuurlijk 😆

WritersBlocq · 28 oktober 2007 op 22:43

Wat koster dattan?

KawaSutra · 28 oktober 2007 op 23:43

Ik ben mijn mobiel altijd kwijt, dat zal ‘down under’ niet anders zijn.
Leuke column!

pally · 29 oktober 2007 op 10:38

Dat kostert duizend euro per opgraving, WB, monopolygeld mag ook. Brochure?

Li · 29 oktober 2007 op 20:53

Column die de fantasie prikkelt Schoevers!
Als een mummie belt, is hij/zij dan verkeerd verbonden? 😀

Li

schoevers · 29 oktober 2007 op 21:16

Die fantasie is wel heel goed geprikkeld, Li.
Die van ‘verkeerd verbonden’ is ook wel een hele sterke.
Ook alle andere reacties vielen bij mij in goede aarde.
Bedankt.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder