Tot nu toe vond ik mensen die altijd lopen te zeuren over het feit dat ze weer een jaar ouder worden maar een stel zeikerds. In mijn ogen is het juist de bedoeling om zo oud mogelijk te worden. Ieder jaar erbij is een kroon op je eigen levenswerk. Bovendien ben ik dol op feestjes, dus elke gelegenheid die gevierd kan worden met taart en bier grijp ik met beide handen aan. Toch word ik in de aanloop naar mijn volgende verjaardag een kleine aarzeling bij mezelf gewaar. Er zit een extra gevoel, dat zich onprettig in mijn onderbewustzijn heeft genesteld. Heet het weemoed of gewoon angst? Het zit hem niet in het voor de hand liggende feit dat ik bang ben om nu écht oud te worden. Met de eerste rimpels en steeds meer grijs haar, en dat buikje die het steeds makkelijker verliest van de zwaartekracht. Kom maar op, ik neem het er allemaal bij. Graag zelfs! De huivering zit hem namelijk net in het tegenovergestelde, vrees ik.. Dat houdt in dat met de komst van de grote VIJF het einde van mijn statistische bestaan in deze dimensie, met rasse schreden dichterbij komt.

Natuurlijk kan ik beredeneren dat zo’n gemiddelde is opgebouwd uit een zeer uiteenlopende getallenreeks. Maar in mijn achterhoofd staat met koeienletters het zinnetje van de cardioloog gegrift, die hij na zijn diagnose meegaf. “Je bent tenslotte ook geen twintig meer.” Momenteel worstel ik dan ook een beetje met de vraag hoe je eigen leeftijd in verhouding tot de gemiddelde levensverwachting moet interpreteren, als je opgroeit met een statistiek waar je zelf onderdeel van uitmaakt?

Er zijn een hoop dingen die ik wil. Echt een hele hoop. Waarom weet ik niet. Maar ik wil ze wel. Dingen als meer tijd, een vriendin, of meer zon. Maar ook dingen als een schoon toetsenbord, nieuwe boxers, en motivatie. Ik wil mijn muze terug. Ik wil dingen begrijpen waarvan het moeilijk is om ze te begrijpen. Ik wil een barbecue. Een hond , een nieuwe keuken. Ik wil naar Londen of Parijs gaan. Ik wil een blauwe kalender. Geen motor, dat scheelt. Of toch ook weer niet , want tenslotte ben je als man pas in je mid life crisis aanbeland als je een onbedwingbare lust krijgt een Harley davidson te gaan kopen om als wilde “biker” over de wegen te razen en het aantal veel te jonge vriendinnen al bijna niet meer te tellen is.

Maar hey, ik heb al zoveel, dus heb ik alle reden om redelijk gelukkig te zijn. Op dit moment, en dan bedoel ik ook heel de entourage van dit moment, heb niet echt reden om ongelukkig te zijn. Of misschien heb ik die wel, maar dan verwaarloos ik ze. En dat vind ik goed van mezelf. Zoals ik dus zei, ik ben redelijk gelukkig. Ik was in dezelfde toestand toen ik zaterdagmiddag naar Utrecht trok. Tot ik iets ongelofelijk stoms zei. Maar echt zo ongelofelijk verschrikkelijk stom…..
Tja en probeer dan maar uit te leggen dat je het echt niet zo bedoelde als het klonk.

Thuisgekomen viel ik,zoals gewoonlijk de laatste weken, als een betonblok op de bank in slaap. Slapen is gaaf! Dat krijg je, als je wat ouder wordt.

Categorieën: Algemeen

Grumpy-old

"wie ben ik nu eigenlijk" Ben ik mijn baan, ben ik deze auto , ben ik dit huis , ben ik deze blog . Of is er meer aan mij. Iets wat mij anders maakt dan al die anderen, bijzonder. ( want iedereen wil toch bijzonder zijn) Het gaat eigenlijk niet eens om het antwoord op deze vraag . Het gaat er alleen om dat je de vraag af en toe eens stelt. Alleen het stellen van die vraag heeft de potentie de rotsvaste aanname dat de wereld is zoals hij is, met alles erop en eraan, in twijfel te trekken. Het is een aanrader om het antwoord niet met mijn persoonlijkheid te gaan zoeken of intelectueel te gaan benaderen . Dus stel je open voor een antwoord in welke vorm dan ook. Dat hoeft toch geen keurig netjes antwoord te zijn in de vorm van een stukje tekst op mijn blog? Het kan ook een beeld zijn dat je vormt na een gesprek, een situatie die zich voordoet. Stukjes van een puzzel, die na verloop van tijd een steeds duidelijker wordend beeld van " ikke" zullen vormen. Er zijn meer van dit soort vragen die hetzelfde effect teweegbrengen , zoals " waarom ben ik hier" of "wat doe ik hier" Daarvoor geld eigenlijk hetzelfde, het stellen van de vraag is belangrijker dan de vraag zelf, of het antwoord daarop. Met andere woorden: vraag me wie ik ben en ik zal je vertellen wat ik doe . Leer mij kennen en je zult weten wie ik ben .

8 reacties

Avalanche · 5 november 2009 op 18:13

Mooi en opvallend openhartig geschreven. Herkenbaar ook – helaas zou ik bijna zeggen.

Emiliever · 5 november 2009 op 19:06

Ja, héél herkenbaar. Zelfs voor iemand van het andere geslacht (die talen sowieso volgens mij niet echt naar motoren)die misschien nog een paar jaar jonger is. Maar wat ik nou vooral zo graag wil weten, wat heb je nou voor stoms gezegd dat jouw stemming zo deed omslaan?
Sterkte in elk geval, ik weet uit ervaring dat het altijd weer overgaat!

SIMBA · 6 november 2009 op 08:23

Hee Grumpy dat is lang geleden zeg!
Ik hoop dat de volgende column gaat over dat stoms wat je hebt gezegd….

pally · 6 november 2009 op 12:26

Ha, die Grumpy old! Leuk je hier weer eens te zien. Als jouw midlife crisis je hier terug brengt vind ik dat zo slecht nog niet. Mooie onopgesmukte overpeinzing. En, ja ik wil ook die stomme woorden horen. Stof voor een volgende column?

groet van Pally

lisa-marie · 6 november 2009 op 23:21

ben benieuwd wat je eigenlijk voor stom zei 😀
En dan te bedenken dat ik die [size=xx-small][font=Arial]vijf[/font][/size] nog lang niet zie maar al wel het gevoel heb bij mijn volgende jaardag.

axelle · 7 november 2009 op 21:58

The big 5!! Jippie ja hééé!!

Met momenten meer dagboekstyle, maar het is je vergeven.

Axelle, die er deze maand BIG 19 wordt^^:)

Dees · 8 november 2009 op 11:52

Maak er iets moois van zeikerd 😉

arta · 8 november 2009 op 20:04

Haha, onbewust heb je blijkbaar gewoon deel I van een vervolgverhaal geschreven!!
Leuk je te lezen!
🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder