Mihi lacerae anum

Suspicor quod mihi lacerae anum. Ik heb een gescheurde anus. Goedemorgen lezer. Althans, dat is mijn vermoeden. Ik veeg louter rode wijn. Nou ja, vegen. Ik dep een open wond, dus moet ik met mijn bips naar de dokter. Graag verwittig ik u van zulks, want waarom niet? Het hoort erbij. Zeer columnwaardige kost, dunkt me, waarbij de vraag rijst; ‘Hoe kom je er aan?’ In mijn geval heel simpel. Tijdens de verbouwing van notabene ons toilet zijn we één keer te vaak in de stad gaan eten. Hierna heeft een bovengemiddelde Hollandse klont mijn achtersteven beschadigd. Althans dat is dus mijn vermoeden. Op naar de dokter voor herstelwerkzaamheden.

Plaatsgenomen in mijn half rode Björn Borg wacht ik het vonnis van mijn huisarts af. In zijn wachtkamer bedenk ik mij hoe Libelle, Trawant, Meralixe en/of Louis P deze exercitie zouden doorlopen. Die gedachten stellen mij gerust, lezer, want ongetwijfeld met verve. Door dik en dun, afhankelijk van wat ze de avond ervoor gegeten hebben. Ze zouden de canule tonen zoals bij de dienstkeuring. Met één spreidende beweging. ‘Voilà!’, zou Meralixe zeggen. Bij hen kan er, zeg maar, altijd nog een brommer bij. Echte mannen zweren elkaar vanzelfsprekend ultieme zwijgplicht. Zelfs of misschien wel juist naar elkaar. Een knikje is afdoende. Het geheim dat zij delen overtreft de definitie van een geheim. Neemt u dat alstublieft van mij als man aan. Er is weinig zo integer als een bewuste mannenhand. Tegen teder aan. En daar vertrouw ik vandaag dan ook maar op.

‘Wat kan ik voor u betekenen’, vraagt de dokter mij, waarna ik hem het euvel voorleg. ‘Trekt u de broek maar uit en neemt u plaats.’ Een vrouw van lichte zeden zou het mij niet vriendelijker gebieden. Wat mij opvalt is dat een analyticus zijn rubberen handschoen na het aantrekken altijd afslaat op zijn pols. Dat petsende geluid hoort schijnbaar bij het ritueel. Een bevestiging van zijn geste. Betrokken, doch emotieloos. Mijn liggend lichaam is slechts zijn werk. En van je ‘PETS!’, waarvan akte!
‘Hmm’, hoor ik hem achter mij zeggen. En ‘Hmm’, nogmaals. Kent u die film? The meaning of life? Die scene dat Graham Chapman met zijn pijp in het resterende deel van Eric Idles been prikt (yes.., yes..)? Zo klonk het achter mij.

Persoonlijk zal ik nooit aan deze situatie kunnen wennen. Mannen onder elkaar of niet. Het is alsof mijn vader mij bij de billen vastheeft en zegt ‘Even doorbijten jongen’. En toch zal ik hem zijn gang laten gaan, want hij handelt uit liefde.

Nadat de arts het geheel heeft voorgesmeerd begint hij aan zijn bezichtiging. Tot en met het eerste kootje delen we nog recepten uit. Maar vanaf het tweede naar het derde meldt Bopske zich in de praktijkruimte. Ongenuanceerd op iemand inslaan. Ongeacht wie. Hij heeft mijn uitschakelaar gevonden en begint er aan te prutten. Met veel moeite timmer ik die aardige Kees Schilder terug naar zijn ezel. Maar amper hoor. Wanneer hij zijn verkenning staakt en ik het laatste refrein van het Avé Maria inslik, vraag ik hem zo achteloos als mogelijk: ‘En?’
Zijn korte knikje bevestigt mijn vooraf gestelde diagnose. Hij rukt zijn blauwpaarse handschoen af en schrijft mijn boodschappenlijstje. Ingrediënten voor een gloedjenieuw rectumeinde. Bij de Nieuwjaarsborrel voorzie ik, indien alsnog genodigd, een korte passage van bagatelle aard: Het tonen van mijn herziende spanwijdte. Ik hoop dat Mien bereid is om er een ode aan te wijden.